Αγαπητή Ελληνίδα μάνα και Έλληνα πατέρα που το παιδί σου είναι στο εξωτερικό. Από εγκλήματα έχεις κάνει πολλά (καλά, μπορεί όχι εσύ που διαβάζεις, ξερω γω η γειτόνισα, κάπως έτσι) αλλά κι από καλά έχεις κάνει πολλά. Ένα από τα καλά που έχεις κάνει είναι που το παιδί σου στάθηκε στα πόδια του και πήγε στα εξωτερικά για να σπουδάσει/ δουλέψει/ ζήσει/ δημιουργήσει – πράγμα που (φαντάζομαι) δεν του επιτρέπεται στην Ελλάδα. Από την αρχή λοιπόν πρέπει να αισθάνεσαι μια περηφάνια.
Πάμε στο παρασύνθημα.
Μετά από 10 χρόνια στο εξωτερικό, όλες τις σχετικές αναρτήσεις και όλους τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει μπορώ να πω με βεβαιότητα το εξής: Ένα από τα πράγματα που κρατάνε πολλούς ανθρώπους στο εξωτερικό ΠΙΣΩ και δεν τους αφήνουν να προχωρήσουν ήρεμα και καλά με τον εαυτό τους και τις επιλογές τους είναι ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΤΟΥΣ. Ετούτα είναι εγκλήματα.
Μακαρίζω το θεό, τη μοίρα, ή ό,τι άλλο υπάρχει που με έστειλε πεσκέσι στη μαμά Δέσποινα. Δέκα χρόνια στην ξενιτιά, ΠΟΤΕ δεν έχει βγει από το στόμα της κουβέντα που να με γεμίσει ενοχές, αμφιβολίες ή δεύτερες σκέψεις για τις επιλογές μου. ΠΟΤΕ δε με έχει ρωτήσει αν θα πάω να τη δω, αν θα εμφανιστώ ποτέ, αν σκέφτηκα το μέλλον μου, αν θα αφήσω τα κόκκαλα μου στην ξενιτιά, αν δεν ντρέπομαι που έχω να τη δω έξι μήνες και όλα αυτά τα γοητευτικά που λένε τόσοι πολλοί γονείς στα βλαστάρια τους.
Θα μπορούσα να σας την πω άπειρες φορές για το πόσο μέσα στο βρακί σας θέλετε να έχετε μερικοί μερικοί τα τέκνα σας αλλά είμαι καλό κορίτσι και πονετικό. Οπότε, λάβετε μερικές τεχνικές επιβίωσης και συμμόρφωσης.
Βήμα 1: Αποδοχή
Πρώτα πρώτα πάρτε απόφαση ότι το παιδί σας ζει τη δική του ζωή και επιτέλους άνοιξε τα φτερά του κι όλα αυτά. Δεχτήτε τις επιλογές του, στηρίξτε το στις δυσκολίες. Η ξενιτιά ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΚΟΛΗ κι έχει πολλή μοναξιά. Η λύση δεν είναι να σας έχει πάνω από το κεφάλι του και να του γκρινιάζετε συνέχεια. Η λύση είναι να του λέτε πόσο καλά θα τα πάει, πόσο θα φτιάξουν όλα και πόσο θέλετε να είναι καλά. Και να το εννοείτε.
Βήμα 2: Μία μικρή χαρά
Μεταξύ μας τώρα κανένας (αν είναι ειλικρινής) δε θέλει να πλένει τα σώβρακα (ή τα σουτιέν) του παιδιού του μετά από μια ηλικία, να το ακούει να πηδάει στο δωμάτιο του, να είναι μέσα στο άγχος αν έφαγε και άλλα τέτοια όμορφα της μέσης Ελληνίδας μάνας (και του πατέρα). Αρκετά παιδευτήκατε. Επιτέλους ας πάτε κι εσείς μια βόλτα, ας κάνετε σεξ χωρίς άγχος, ας οργανώσετε και κανά ταξίδι. Δε θα ζήσετε 200 χρόνια. Ζήστε καλά κι αφήστε και τα παιδιά σας να ζήσουν καλύτερα.
Βήμα 3: Τεχνολογία
Αγαπήστε τη. Μάθετε από facebook, από twitter, από blogs ΚΑΙ ΚΥΡΙΩΣ από skype. Το χειρότερο για τους γονείς (έτσι μου λέει η μαμά Δέσποινα) είναι όταν δεν μπορούν να βλέπουν το παιδί τους γιατί με τα χρόνια έχουν μάθει να διαβάζουν τις κινήσεις, τις εκφράσεις και όλα αυτά. Να καταλαβαίνουν δηλαδή πώς είναι το παιδί χωρίς να χρειάζεται να τους πει. Στη δικιά μας οικογένεια μας έσωσαν όλα τα προγράμματα που επιτρέπουν τη χρήση κάμερας (είμαστε τόσο παλιοί που έχουμε χρησιμοποιήσει ΚΑΙ netmeeting – οι παλιοί το έπιασαν το αστείο). Επίσης ενημερωθείτε ΣΩΣΤΑ. Δεν κάνουμε like σε όλες τις φωτογραφίες σαν αλλοπαρμένοι ψυχοπαθείς.
Βήμα 4: Η σιωπή είναι χρυσός
Εκτιμήστε την αξία της σιωπής. Δαγκώστε τα χέρια σας, κλάψτε, χτυπηθήτε αλλά προς θεού όχι στο παιδί. Σάμπως δεν του έφταναν οι δυσκολίες της ξένης χώρας να έχει κι εσάς πάνω από το κεφάλι του. Εξαιρούνται μέρες που έχετε πιει κι έχετε έρθει στο τσακίρ κέφι. Εκεί επιτρέπεται να μας παίρνετε τηλέφωνο και να μας λέτε πόσο μας αγαπάτε. Σε όλες τις άλλες περιπτώσεις οι παρακάτω φράσεις (ή παράγωγα τους) τιμωρούνται με αφαίρεση δικαιωμάτων επίσκεψης για έξι μήνες τουλάχιστον:
- Δε θα έρθεις να δεις τη μανούλα;
- Έλα αγόρι μου γιατί στο facebook είδα ότι αδυνάτισες
- Καλά δε ντρέπεσαι βρε γομάρι, δεκαοχτώ ώρες έκανα να σε γεννήσω, για να μην έρχεσαι να με δεις;
- Πάλι διακοπές με την τσουλάρα θα πας, μάνα δεν έχεις;
Βήμα 5: Ψυχραιμία
Στα εξωτερικά τα πράγματα τα κάνουν αλλιώς. Δουλειές, σπίτια, φιλίες, ντυσίματα, φαγητά, φλερτ, γκομενικά. Γενικώς αναμείνατε και πράγματα που μπορεί να σας κάνουν να χτυπάτε το κεφάλι σας στον τοίχο. Χτυπήστε το αφού κλείσετε το τηλέφωνο. Επίσης (και αυτό είναι σημαντικό) όταν δεν απαντάει το παιδί στο skype ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ να πάρετε και στο σταθερό και δέκα φορές στο κινητό. Μπορεί να είμαστε σινεμά, στο μετρό, στη δουλειά, να χέζουμε, να πηδάμε, τέλος πάντων ΚΑΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ ΟΤΙ ΠΕΘΑΝΑΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΥΝ ΤΟ ΠΤΩΜΑ ΜΑΣ.
Βήμα 6: Μηνιαίες αποστολές απαγορεύονται δια ροπάλου
Υπάρχουν κάποιοι γονείς που καταφέρνουν να έχουν τα παιδιά τους στο βρακί τους ακόμα και από το εξωτερικό. Αν ξανακούσω για μάνα που μαγειρεύει φαγιά, τα καταψύχει και μετά ΤΑ ΣΤΕΛΝΕΙ ΜΕ ΚΟΥΡΙΕΡ ΣΤΗΝ ΑΓΓΛΙΑ θα έρθω να σας κάψω το σπίτι. Εδώ στις Αγγλίες έχουμε από όλα πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Επιτρέπεται να μας στέλνετε τσιγάρα, Ελληνικό καφέ, ρίγανη, κανέλλα, κανα τοπικό προϊόν ξερω γω ΑΛΛΑ ΟΧΙ αρνί, κεφτεδάκια και άλλες τέτοιες μαλακίες. Ταϊστε το σόι και τους φίλους σας. Τα παιδιά σας πρέπει επιτέλους ή να πεινάσουν ή να βρούνε λύση.
Βήμα 7: Οργάνωση
Η ξενιτιά θέλει οργάνωση. Κάντε μια συνεννόηση πρώτα με το παιδί (ΠΟΤΕ δε σκάμε μύτη στο εξωτερικό χωρίς να το έχουμε πει, όχι ΔΕΝ είναι ευχάριστη η έκπληξη όσο κι αν σε πονάει αυτό μανούλα) και ψάξτε βολικά εισιτήρια. Επισκεφτήτε ξερω γω το πολύ μια φορά το χρόνο. Όταν πάτε αναγνωρίστε τις πραγματικές ανάγκες του παιδιού. Ένα παιδί μπορεί να θέλει να πάτε για να κάνετε τη δουλάρα 10 μέρες. Άλλο παιδί μπορεί να θέλει να σας πάει βόλτα στην πόλη του. Και τα λοιπά. Δεν πάτε για να το πνίξετε. Πάτε για να του δείξετε πόσο θαυμάζετε τη ζωή του και πόσο κοντά του είστε ακόμα κι αν μένετε σε διαφορετικές χώρες. Επίσης μην κλαίτε στα αεροδρόμια. Ευχαριστώ.
Βήμα 8: Μια μεγάλη χαρά
Έχω ακούσει πολλές μανάδες να λένε “εντάξει, έπαιρνε 400 ευρώ, τον έδερνε το αφεντικό, καθάριζε σκατά, δεν δούλευε πάνω στο πτυχίο του ΑΛΛΑ ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ το είχα δίπλα μου το παιδί μου”. Ξαναδιαβάστε το. Κι άλλη μία σας παρακαλώ. Αν ακόμα δεν αναγνωρίζετε το πόσο τραγικό είναι το παραπάνω δεν υπάρχει γιατρειά. Έτσι όπως έχουν γίνει σήμερα τα πράγματα το θέμα μας είναι όπου γης και πατρίς. Κι επειδή είμαστε άνθρωποι θέλουμε εκεί που είμαστε να είμαστε ΚΑΙ ευτυχισμένοι. Βοηθήστε λίγο στην ευτυχία μας. Όχι, το να μας ταϊζετε σπιτικά σουτζουκάκια δεν είναι δείκτης ευτυχίας. Να έχετε μεγάλη χαρά που κυνηγάμε τα όνειρα μας, που παλεύουμε, που γινόμαστε καλύτεροι και δεν κρυβόμαστε πίσω από τις φούστες σας (ή τα παντελόνια σας). Αυτό δεν αποκλείει ότι όλα αυτά θα μπορούσαμε να τα κάνουμε ΚΑΙ στην Ελλάδα αλλά αφού ΕΠΙΛΕΞΑΜΕ το εξωτερικό τότε σκασμός και βούβα που λέει κι ο λαός.
Βήμα 9: Μην κρύβετε τα προβλήματα
Αν έχετε δουλέψει σωστά τότε δεν χρειάζεται να κρύβετε τα προβλήματα σας. Παράδειγμα: Ναι, θέλουμε να ξέρουμε ότι κάτι ανησυχητικό σας είπε ο γιατρός. Όχι, δεν θα παρατήσουμε τα πάντα για να σας κρατήσουμε το χέρι όταν κάνετε εξετάσεις αίματος. Ναι, θα έρθουμε αν πρόκειται για σοβαρό πρόβλημα. Μην πάτε δηλαδή στο άλλο άκρο. Επειδή το παιδί μένει στο εξωτερικό δεν σημαίνει ότι πρέπει να είναι προστατευμένο από την πραγματικότητα σας. Ειδικά όταν είναι ΕΝΗΛΙΚΟ.
Βήμα 10: Μόνο αγάπη
Υπάρχει, ναι. Σας αγαπάμε, σας πονάμε, μας λείπετε. Θέλουμε και καρτούλες και δωράκια και τηλεφωνήματα και διακοπές και να σας πάμε βόλτες και να σας πάρουμε τηλέφωνο και να κλαίμε. Από όλα θέλουμε γιατί αγαπάμε και μας αγαπάτε. Αυτό δε σημαίνει ότι θα σας βάλουμε και δερβέναγα στο κεφάλι μας. Αφήστε τα παιδιά σας να αναπνεύσουν, για να μπορούν να σας αγαπάνε περισσότερο και να προχωράνε καλύτερα.
Ταύτα και αν δε με πιστεύετε ρωτήστε και τη μαμά Δέσποινα.
——————————————
‘Εχω κι άλλες ερωτήσεις θεία Σοφία:
- Πέρνα από δω: Λίγες ερωτήσεις για τη μετακίνηση στην Αγγλία
Παλαιότερες αναρτήσεις εδώ:
- Λίγα λόγια για την καινούρια αρχή στην Αγγλία
- Λίγα λόγια για τη δουλειά στην Αγγλία
- Λίγα λόγια για το αν θα βρεις δουλειά στην Αγγλία
- Λίγα λόγια για τα έξοδα στην Αγγλία
- Λίγα λόγια για το κόστος ζωής στο Λονδίνο (Οκτώβρης 2013)
- Λίγα λόγια για τα άσχημα στην Αγγλία
- Λίγα λόγια για την ενοικίαση σπιτιού στην Αγγλία
- Ενοικιάζεται: Πληροφορίες Εντός
- Λίγα λόγια για τους γονείς με παιδιά στο εξωτερικό
- Guest Post: Κύμα μετανάστευσης – Ψάχνοντας για δουλειά στη Βρετανία – Μέρος Α και Μέρος Β
Δείτε στα γουέμπια:
- Οι περισσότερες αναρτήσεις στο blog From GR to UK
- Δουλειά μετά τις σπουδές στο blog Είμαστε Ακόμα Εδώ, με πληροφορίες για τα Graduate Schemes στη Βρετανία
- Αγγλία – Ελλάδα με οικογένεια στο blog γαϊτανάκι
- Αιτήσεις και εργασία στην Aγγλία στο blog Thinking gamer’s Βlog
- Μετανάστευση στις ΗΠΑ στο blog λ:ηρ (μέρος πρώτο, δεύτερο, τρίτο)
- Λίγα Λόγια Περί Μετοίκισης Στη Φιλανδία στο blog Ovi Greek Stories (μέρος πρώτο, δεύτερο, τρίτο)
- Πληροφορίες για τη μετακόμιση στην Ολλανδία στο website ReInform
——————————————
Ωραία που θα ήταν να τα διάβαζε η μάνα μου αυτά… Πως θα γίνει να της το πασάρουμε δεν ξέρω.
Ένα σχόλιο Σοφία. Λες θέλουμε να μαθαίνουμε τα προβλήματα, αλλά μην το παρακάνουμε κιόλας. Η μάνα μου παραπονιέται ότι δεν την παίρνω τηλέφωνο, και όντως έχω ένα θέμα με τα τηλέφωνα.
Αλλά ρε γαμώτο, όταν μιλάμε ακούω για το ποιος πέθανε, ποιος είναι νοσοκομείο, ποιανού πονάει ο πισινός και όχι μόνο της οικογένειας, όλων των συγγενών και των γειτόνων, παλιών μου συμμαθητών που βρήκε στο δρόμο, και “κάτι έπαθε η μανούλα τους και τώρα δεν έχουν κι εγώ που την έχω είμαι μακρυά και η μανούλα δίνει τη ζωή της για τα παιδιά της από ότε που τα γέννησε και θέλει να τα βλέπει”. Drama queen μάνα.
Και άμα εγώ έχω τις μαύρες μου που είμαι σε μια ξένη χώρα κλπ κλπ, δε μπορώ και να πω τον πόνο μου γιατί μετά αρχίζει το κάλεσμα της μάνας.
Αυτά είχα να μοιραστώ. Ευχαριστώ.
πρώτη ερώτηση: υπάρχουν και ταχυδρομεία ;-)
δεύτερο θέμα: αυτό σωστό. η πολύ η κακομοιριά και η μιρμίρα δεν κάνουν καλό. πλην όμως αυτό που περιγράφεις δεν είναι ότι σου λέει πράγματα, είναι ότι σε γεμίζει τύψεις. άλλο καπέλο.
τρίτον: υπομονή.
Poly eystoxo arthro!
Sygxarhthria! Kai gia na poume kai to aggliko akro pou molis ginoun 18 ta diwxnoun ap to spiti :D
Gkrinia kai mirla einai ta xarakthristika ths Ellhnidas manas kai genika tou Ellhna.
Eyxaristoume gia ta arthra sou Sofia
Να πω την αλήθεια, οι περισσότεροι γονείς το πήραν απόφαση τα τελευταία 3 χρόνια, εδώ υπάρχουν γονείς που προσπαθούν να βρούν κανέναν γνωστό έξω να στειλουν τα παιδιά συστημένα. Όχι ότι το χαίρονται κιόλας αλλά άμα είναι δυο χρόνια άνεργο τι θα κάνουν;
@Nick, η δική μου εμπειρία είναι διαφορετική. Δεν τα διώχνουν από το σπίτι. Στα 18 το παιδί ή θα δουλεύει ή θα είναι σε πανεπιστήμιο (ή και τα δυο). Ε, αν το το 18χρονο έχει δικό του εισόδημα χαζό είναι να μείνει με τους γονείς ενω μπορεί να μείνει με τη γκόμενα ή τους φίλους του; Στα 17 μας στην Ελλάδα το κυριο κίνητρο για να διαβάσουμε για τις πανελλήνιες ήταν ότι θα μέναμε (επιτέλους)μόνοι μας!
Μπορεί να συμβαίνει μόνο στη Σκωτία αλλά οι συνάδερφοι μου που έχουν την ηλικία της μάνας μου κάνουν babysitting τα εγγόνια τους δυο φορές την εβδομάδα, στέλνουν ταπεράκια στα εργαζόμενα τέκνα, ενίοτε τα χατζηλικώνουν και κάνουν ίντριγκες για το πώς θα φάνε όλοι μαζί στο σπίτι τους τα Χριστούγεννα και όχι στης συμπεθέρας! Και οι μπαμπάδες γκρινιάζουν μέχρι να παντρευτει η κόρη ότι η φούστα της είναι κοντή!
Θεϊκό και τόσο αληθινό το κομμάτι με το τηλέφωνο! Το αστείο είναι ότι και να προσπαθήσει κάποιος να τους ηρεμήσει εκείνη την ώρα δεν καταλαβαίνουν τίποτα!
– Γιατί δεν απαντάνε στο τηλέφωνο; Κάτι θα πάθανε!
– Ε, ζευγάρι είναι, μόνοι τους είναι, μπορεί να είναι απασχολημένοι.
– Αποκλείεται, δεν είναι η ώρα τους!
(True story)
Για το εξωτερικό έφυγα στα 18-19. Πριν φύγω η μάνα και ο πατέρας ρώτησαν μόλις κανά δυο αν θέλω να έρθουν μαζί μου την πρώτη φορά που θα ανέβαινα. Αρνήθηκα όλες τις φορές, ανέβηκα μόνη μου, τακτοποιήθηκα και μετά από 2-3 μήνες ήρθε ο πατέρας για δυο μέρες. Βόλτα. όχι για να μου μαγειρέψει, ψωνίσει, τακτοποιήσει, κανακέψει.
Στα 6,5 χρόνια που ήμουν Αγγλία, μιλάγαμε στο τηλέφωνο 1 φορά την εβδομάδα. Θα θέλανε περισσότερο είμαι σίγουρη, αλλά είχαμε βάλει όρια. Έτσι είχαμε και περισσότερα νέα να πούμε κάθε φορά ο ένας στον άλλον!
Πλέον, που ζω στην κρήτη ενώ η οικογένεια ζει στην Αθήνα, τα πράγματα είναι ακριβώς ίδια όπως όταν ήμουν στο εξωτερικό. Άντε να μιλάμε λίγο συχνότερα γιατί πια εγώ ανησυχώ περισσότερο γι αυτούς παρά εκείνοι για μένα:)
Αυτά τα αυτοβιογραφικά απλά για να πω ότι είναι και τα παιδιά που δε βγαίνουν από το βρακί της μάνας, που γατζώνονται και δεν απογαλακτίζονται ποτέ.
Και νομίζω ότι είναι λίγο υπόθεση “το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό”. Οι γονείς δεν αφήνουν τα παιδιά να βγουν από το βρακί τους ή τα παιδιά δε βγαίνουν και δίνουν δικαίωμα να τους φέρονται πάντα σαν να είναι 2 χρονών;
Η τυπική Ελληνίδα μάνα δεν αλλάζει και τώρα με την κρίση,απο την μία μεριά ΣΕ ΔΙΩΧΝΕΙ όπως όπως γιατί θέλει κάτι καλύτερο για το παιδί της και από την άλλη η μόνιμη ερώτηση είναι πότε θα έρθεις. Αν πάλι έχεις και γυναίκα σε τρίτη χώρα ακούς μέσω Skype οι ενοχές αυξάνονται εκθετικά:)
Σοφάκι απορία, Αγγλία είμαι λίγες ημέρες. Κατάφερα και τα βρήκα σχεδόν όλα…ένα όμως άτιμο πράγμα μου ξεφεύγει…παξιμάδι!Έχω βρει “wholewheat biscuits” που ας πούμε ότι μοιάζουν αλλά στην ουσία είναι ξεραμένα δημητριακά και όχι ξεραμένο ψωμί. Πως λέγεται το άτιμο στα Αγγλικά να ρωτήσω κανένα υπάλληλο αντί να ψάχνω από κατάστημα σε κατάστημα?
ναι, ΙΔΟΥ ένα πράγμα που πρέπει να σου στέλνουν από Ελλάδα, τις προάλλες το συζητούσαμε και με φίλη. Δεν ξέρω πως το λένε (rusk? twice baked bread?) αλλά το πετυχαίνω (σπάνια) σε Τούρκικα μαγαζιά
Τέλειο το ποστ Σοφία! @electronic396 παξιμάδια και φρυγανιές θα βρεις σε τουρκικα μαγαζιά. Αν είσαι τυχερος θα βρεις και ελληνικά παξιμάδια. Εγώ βρήκα σε ένα τούρκικο μπακάλικο κοντά μου ντάκους κρητικούς!
Καλή διαμονή!
Αν θυμάμαι καλά, πουλάνε παξιμάδι και στο “olive oil and oregano” (Λάδι και Ρίγανη ) στο Westfield του Stratford.
Στα τουρκικά μαγαζιά βρίσκεις και φρυγανιές επίσης.
Το Melba toast είναι σαν τις δικές μας τις φρυγανιές, παιδιά, και υπάρχει σε όλα τα μεγάλα σούπερ μάρκετ
Ποιά εξωτερικά μου λες Σοφία, εδώ στην Κρήτη δούλευα και με είχε φάει με την γκρίνια της!
Αχ νάταν όλες οι μάνες σαν την μαμά Δέσποινα!
Συμφωνώ απόλυτα με Flora! Ποια εξωτερικά, εδώ αν δεν μένεις στο ίδιο τετράγωνο (άντε ας μην είμαι υπερβολική) σε απόσταση μισής ώρας, θεωρεί ότι είσαι μακριά.. Και στεναχώρια που δε θα είναι δίπλα να σου μαγειρεύει και να σου κρατάει τα παιδιά (όταν και αν κάνεις).. Είναι ανίατη η κατάσταση…
BTW το κείμενο, όπως πάντα, είναι απολαυστικό!
κορίτσια, υπομονή κι εσείς
Θεία, μιλημένη είσαι;
Με πήρε τηλέφωνο το να με ρωτήσει αν θέλω να μου φέρει φασόλια από Ελλάδα, γιατί μπορεί να έχει κι εδώ “αλλά σαν τα δικά μας δεν είναι”. Είπα όχι, τι στοίχημα βάζεις ότι θα φέρει στο τέλος;
Μη μιλάς γιατί θα φέρει και ρεβύθια
Τι θέλουν να σας πουν τα παιδιά σας που βρίσκονται στο εξωτερικό και δε σας το λένε.
1. Ο χρόνος μου είναι πολύτιμος
Δουλεύω κάτι παραπάνω από 8 ώρες την ημέρα, θέλω μία ώρα να πάω στη δουλειά και μία ώρα να γυρίσω. Το Skype είναι τζάμπα αλλά ο χρόνος μου δεν είναι. Μιλάμε 2-3 φορές την εβδομάδα και δεν είμαι πρακτορείο ειδήσεων για να δημιουργώ ειδήσεις από την κούτρα μου. Τις καθημερινές πηγαίνω δουλειά, γυρίζω σπίτι, φτιάχνω να φάω κάτι γρήγορο, βλέπω λίγο τηλεόραση, κοιμάμαι. Τα σαββατοκύριακα κάνω τις δουλειές του σπιτιού και το Σάββατο βράδυ βγαίνω έξω με την παρέα μου. Ναι, πιστεύεις ότι είναι φυτοζωία αλλά όπως λέει και η Θεία έτσι μου γουστάρισε να πάω να ζήσω οπότε το βουλώνεις. Από το να είμαι στο μπουρδέλο με τους τρελούς για δέσιμο, το προτιμώ. Εξάλλου τώρα και με την κρίση δε νομίζω ότι μπορείς να μιλάς για φυτοζωία στην Αγγλία.
Οι πιο πολλοί απο μας έχουμε 25 μέρες άδεια το χρόνο. Είναι χαράμι να έχεις μόνο 25 μέρες άδεια το χρόνο και να τις σπαταλάς πηγαίνοντας στην Ελλάδα να βλέπεις τα ίδια και τα ίδια. Μπορείς να κατεβαίνεις μια ϕορά το χρόνο αν θέλεις να μη σου λένε “γιατί δεν έρχεσαι” αλλά όχι πιο συχνά. Θα ϕτάσεις 45 και θα το έχεις μετανιώσει που δεν επένδυσες αυτόν τον πολύτιμο χρόνο να δεις και κάτι άλλο.
2. Αυτή η χώρα έχει γίνει το σπίτι μου
Είμαι εδώ 12 χρόνια. Δηλαδή κοντά το ένα τρίτο της ζωής μου. Δεν είναι όλα καλά, είναι μεγάλες οι αποστάσεις και δεν κάνεις εύκολα φιλίες. Αλλά 1ον, έχω φτιάξει μια ζωή που στην Ελλάδα ίιιισως και να είχες στις αρχές του ’80 (όταν είχαμε και λεφτά επειδή είχαμε αρχίσει τον άκρατο δανεισμό), εδώ νιώθω άνετα, κι έχω κατασταλάξει. 2ον, ΟΠΩΣ ΛΕΕΙ ΚΑΙ Η ΘΕΙΑ ΕΤΣΙ ΜΟΥ ΓΟΥΣΤΑΡΙΣΕ ΝΑ ΠΑΩ ΝΑ ΖΗΣΩ ΟΠΟΤΕ Η ΚΟΥΒΕΝΤΑ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ ΕΔΩ!
3. Δεν ξέρεις καλύτερα
Ξέρω. Έχεις ταξιδέψει 30 χρόνια στο μέλλον και γύρισες να μου πεις πώς θα είναι τα πράγματα τότε και τι να περιμένω. Αυτό το εκτιμώ ιδιαίτερα. Αλλά δεν είμαστε το ίδιο. Τώρα άφησέ μας να κάνουμε τα λάθη μας και να πετάξουμε το πλάνο των επόμενο 30 χρόνων στον κάλαθο των αχρήστων και να σχεδιάσουμε το δικό μας. Είναι μέρος του να είσαι άνθρωπος.
4. Θέλουμε μια κουβέντα υποστήριξης
Λες ότι το Λονδίνο είναι ακριβό και ό,τι λεφτά και να βγάζεις φεύγουν σε νοίκι η στεγαστικό, ασφάλεια αυτοκινήτου, τέλη κυκλοφορίας, utilities, κάρτες απεριορίστων διαδρομών, εξόδους… Αλλά ξέρεις κάτι; Το να είσαι εκπατρισμένος είναι δύσκολη υπόθεση από μόνο του. Δε βοηθάς. Ειδικά όταν λες ότι “‘αν έρθεις ατην Ελλάδα θα έχεις το σπίτι σου και το φαί σου έτοιμο”, με συγχωρείς αλλά you’re making me fucking laugh! που έλεγε και ο αείμνηστος John Porter.
5. Μην κοιτάς που κλωτσάω. Δέχομαι συμβουλές
Αλλά υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στις συμβουλές και στις υποδείξεις.
Μου ‘χει λείψει το blogging, πρέπει να ξαναρχίσω…
>> Μου ‘χει λείψει το blogging, πρέπει να ξαναρχίσω…
άντε ντε!
Συμφωνώ σε όλα πλην των αποστολών. Όπως και να το κάνουμε όταν σου στέλνουν δέματα είναι ευχάριστο πράμα. Ιδίως όταν γλιτώνεις μια εβδομάδα το μαγείρεμα :). Ο μουσακάς (με χοιρινό κιμά), τα ντολμαδάκια και το μπουρέκι είναι πάντα ευπρόσδεκτα.
Υ.Γ. Συνομιλία με τη γιαγιά μου μέσω skype – Αξία ανεκτίμιτη!
Είμαι δηλαδή τυχερός που μένω σε σπίτι με συγκατοίκους και δεν μπορούν να έρθουν οι γονείς μου? Πάντως παξιμάδια, ρακί και χωριάτικα λουκάνικα θα γούσταρα να μου στείλουν.
Υπάρχει βέβαια και χειρότερο. Η μάνα μου κατασκοπεύει το fb μου καθώς και το blog, οπότε αν γράψω κάτι θα με πάρει αμέσως τηλέφωνο, μέσω skype, να με ρωτήσει αν είμαι καλά.
Το χειρότερο απ’όλα όμως είναι όταν σε παίρνει στις 6 το πρωί ώρα Αγγλίας (8 ώρα Ελλάδας). “Ε φαντάστικα ότι θα είχες ξυπνήσει για να πας στη δουλειά” Σε γραφείο δουλεύω γαμώτο μου όχι σε φάμπρικα.
Φέτος το καλοκαίρι ήρθα στο Λονδίνο για summer school για 20 ημέρες…οι γονείς μου, μου προτείνανε να μου δώσουνε τα λεφτά που ξόδεψα για να μην πάω.Στο ενδιάμεσο είχα δεχτεί προσφορά με υποτροφία από διάφορα πανεπιστήμια τησ Αγγλίασ για μεταπτυχιακό αλλά δεν με χρηματοδοτήσανε γιατί δεν θέλανε να φύγω απο κοντά τους.Καμία περηφάνεια και όλα τα άλλα τα τρελά που αναφέρεις.
Ψάξε βρες δουλειά και κάνε το μεταπτυχιακό σου part-time ή distance learning ώστε να μην χρειάζεσαι χρηματοδότηση από τους γονείς σου.
εναλλακτικές υπαρχουνε και τις επεξεργάζομαι απλα ανεφερα την περιπτωση μου γιατι μου φανηκε οτι κανει μια καποια αντιθεση με την περιγραφη της Σοφίας ωσ προσ τι πρεπει να κανει μια μητερα
Η δουλειά της μητέρας είναι να κάνει αυτά που κάνει. Όλες οι μανάδες είναι ίδιες. Δεν ξέρω τι έχεις σπουδάσει πάντως μπορείς να βρεις μια δουλειά να σε πληρώνει καλά και για ένα χρόνο να κάνεις υπομονή μαζεύοντας παράλληλα χρήματα για το μεταπτυχιακό σου. Μετά να το κάνεις part time ώστε να μην χρειαστεί να αφήσεις τη δουλειά σου, και τα χρήματα θα τα δώσεις σε δύο δώσεις αφού το part time είναι 2 χρόνια αντί για 1.
Καλή σου επιτυχία σε ότι αποφασίσεις. Αν δεν κάνεις τώρα το βήμα δεν θα το κάνεις ποτέ.
kapos etsi to skeftome ke ego.logistiki stin kavala spoudasa sta eki tei.
Έλα ρε φίλε. Και εγώ μηχανολόγος από το ΤΕΙ της Καβάλας τελείωσα. Τι “σειρά” είσαι?
οοοοο!!!!!!απιστευτο!!!!χαχαχα!!!!!πριν ένα χρόνο ορκίστικα αλλά καθηστερημένα.είμαι 29 χρονόν.εσύ πότε τελείωσες?
Εγώ τελείωσα τον Οκτώβρη του 2008 (δεν ορκίστηκα ποτέ ακόμα με το αντίγραφο πτυχίου είμαι). Είμαι 28. Άρα πρέπει να μπήκες το 2002 ή το 2001, σωστά?
Φεβρουάριο το 2002 μπήκα.γιατι δεν ορκιστικες αν επιτρέπεται?αν καταλαβα έχεις τελειώσει με μαθηματα κλπ συγγενεις και εμεινε η ορκομοσια.σωστα?παντως βουνο με βουνο δεν σμιγει που λενε αλλα να που σμιγει.χαχα!!
Δεν ορκίστηκα γιατί δούλευα. Στην τελική δεν έχασα και τίποτα μιας και τότε δεν είχαμε τίβενους και τέτοια, αλλά ντυνόντουσαν όλοι και όλες λες και θα ανέβαιναν στην πίστα να τραγουδήσουν.
kala den ipa oti exases ke tipota alla na…gia na exis to xarti.oso gia to pos dinodousan ne…iperparagogi eno tora me tin tiveno poli pio omorfa simazemena ta pragmata.
καλησπερα και απο εμενα. ετοιμαζομαι να την κανω για σκωτια τελεινω κατι διαδικστικα και τον φλεβαρη πεταω με one way ticket βεβαια. ειμαι τεχνιτης και δυστυχως πρεπει να βγαλω κατι πιστοποιησεις γιατι τα πτυχεια αλλων κρατων δεν τα δεχονται οι βρετανοι. τον ιουλιο θα ερθει και η φαμιλια γιατι 14 αυγουστου ξεκινανε τα σχολεια τους. για σςκωτια ,γλασκωβη συγκεκριμενα ξερεις κατι για να με βοηθησεις .εχω κανει τις επαφες μου με την εκει ελληνικη κοινοτητα φυσικα και μετρω μερες
ευχαριστω
Όπως φαίνεται, σε 40 μέρες θα περάσω και εγώ στη κατηγορία γονέων με βλαστάρι στην Γηραιά Αλβιώνα. Και για να κλείσει ο κύκλος, η κόρη μου θα πάει για ένα semester στο ίδιο πανεπιστήμιο όπου τελείωσα πριν 28 χρόνια (University of Sussex). Καλό πρόγραμα ανταλλαγής ανάμεσα στο University of Texas και το Sussex, το βρήκε και το διάλεξε η ίδια. Όταν τη ρώτησα ” ποιός ο λόγος που διάλεξες το Sussex και όχι, π.χ. το Sheffield”, μου απάντησε: έχει καλό πρόγραμα για το πτυχίο μου, τα μαθήματα πιάνονται στο σύνολο που χρειάζομαι για το πτυχίο, αλλά όχι η βαθμολογία στο μέσο όρο του πτυχίου (GPA).
Έτσι, η δεύτερη γενεά της οικογένειας θα δοκιμάσει τη Νότιο Ανατολική Αγγλιά. Και αυτή τη φορά υπάρχει Skype και Facebook… Δε βαριέσαι. Θα είναι ωραία εμπειρία για το κορίτσι.
Εδώ πάλι το αντίθετο. Οι δικοί μου έιναι τόσο απασχολημένοι, που παρακαλάω να ανοίξουν κάνα skype να τους δω μια φορά το μήνα. Δεν είναι σύνταξη ακόμα βλέπεις!
Στο άλλο άκρο είχα συγκάτοικο στην Ελλάδα που η μάνα του έστελνε βραστά αυγά… Παναγία μου!
Παιδιά, να παρακαλάτε να είναι καλά οι γονείς σας από υγεία. Εγώ είμαι 41. Πηγαινο-έρχομαι στην Αγγλία από το 1997. Έχω παντρευτεί Άγγλο από το 2012. Η μητέρα μου όλο έριχνε μπηχτές ‘Καλό παιδί, δεν μπορώ να πω, ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΑΓΓΛΟΣ’ (σαν να λέγαμε ανάπηρος). Γκρίνια λοιπόν η μάνα που ζω στην ξενιτιά. Το αποτέλεσμα είναι να μου έχει δημιουργήσει τύψεις και να αναγκάζομαι όλα αυτά τα χρόνια να δουλεύω μόνο περιστασιακά για να μπορώ να ταξιδεύω στην Ελλάδα κάθε λίγους μήνες, και να κάθομαι 2-3 μήνες την φορά. Δεν είναι λοιπόν περίεργο που έχω προβλήματα με τον γάμο μου. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, τώρα είμαι έγκυος και η μάνα μου, 67 ετών, έχει καρκίνο τελικού σταδίου. Δεν υποχωρεί και δεν νομίζω ότι θα ζήσει πολύ ακόμη. Τι θα κάνει ο πατέρας μου μόνος που δεν μπορεί να βράσει ένα αυγό και είναι 77 ετών; Γι αυτό σας λέω, να εύχεστε να είναι τουλάχιστον καλά οι γονείς σας ως τα βαθιά γεράματα ώστε να αυτοεξυπηρετούνται, και ας γκρινιάζουν. Αλλιώς η ζωή είναι μια κόλαση.
Καλημερα σας! Οποιαδηποτε συμβουλη ειναι ευπροσδεκτη παρακαλω!
Πως μπορει καποια/καποιος που μενει εξωτερικο να πει τους γονεις της/του οτι δεν μπορει να τους φιλοξενησει για μερικες μερες τουλαχιστον για τους επομενους μηνες?
Ολοι εχουμε καποιες δυσκολες περιοδους στη ζωη μας γεματες στρες οπου πρεπει να αφοσιωθουμε απολυτα σε συγκεκριμενα πραγματα (κυριως επαγγελματικα, ειδικα οταν ψαχνουμε για νεα δουλεια ενω μαθαινουμε μια ξενη γλωσσα και εχουμε πληθωρα συναντησεων για ευρεση εργασιας και ταυτοχρονα εχουμε και ενα βρεφος να φροντισουμε). Τι λετε ομως στους γονεις σας οταν αυτοι αντιδρουν λεγοντας οτι αυτο που τους ειπατε τους εχει πειραξει και πως θα μπορουσαν να ερθουν τουλαχιστον για λιγες μερες να σας δουν εσας το συζυγο και το μωρο κτλ? Πως θα τους εξηγουσατε οτι απλα χρειαζεστε να αφοσιωθειτε στην ευρεση εργασιας, πως δεν θα μπορειτε να τους φιλοξενησετε και οτι αυτο οπωσδηποτε δεν σημαινει οτι δεν τους θελετε η δεν τους αγαπατε?
Επισης μια γενικη ερωτηση: Ποσες φορες σας επισκεφτονται οι γονεις σας το χρονο στο εξωτερικο και πως βαζετε καποιο οριο σε αυτο? Το θεμα ειναι πως οταν μενεις στην ιδια χωρα ή την ιδια πολη μπορεις να τους επισκεφθεις απλα για φαγητο κτλ οποτε η αναγκη να σε δουν δεν ειναι τοσο εντονη. Οταν ομως ζεις στο εξωτερικο ολα ειναι πιο δυσκολα, προσπαθεις να προσαρμοστεις σε μια νεα χωρα μια νεα ζωη ενα εντελως διαφορετικο προγραμμα. Με το να προσπαθει να σε επισκεφτει καποιος συνεχομενα (οχι 1 2 φορες το χρονο αλλα τουλαχιστον 1 φορα το διμηνο) και να σε περιμενουν να πας Ελλαδα για Χριστουγεννα Πασχα ΚΑΙ καλοκαιρι … αυτο ειναι απλα αδυνατον!
Δεν ξερω , ισως να εχω αδικο αλλα πως το βλεπετε εσεις?
Πόσο καλά τα λες βρε Σοφία…
Είδα τη μαμά και τον εαυτό μου σε ΟΛΑ τα παραπάνω (ναι! και κουριερ μουσακά στην Αγγλία και ας είχα το παιδάκι μου κοντά ΑΝΕΡΓΟ κλπ κλπ) κι ας είμαι λίγο μεγαλύτερο ‘παιδάκι’ πλέον (40φεύγα…)
Καλά να περνάς και καλή ζωή να έχεις. Θα στείλω το link στη μαμά!
Πολλά χρόνια μετά διαβαζω τα όσα γράφεις. Μου άρεσαν όλα. Ο γιος τώρα ζει τη ζωή του ως φοιτητής στην Αγγλία, την οποία είδα και εγω πρόσφατα. Ναι έβρεχε συνέχεια. Και ? Ναι πρέπει να κάνει όλα μόνος του πια. Επιτέλους. Ήρθε η ώρα να ξεκουραστώ να κοιτάξω τον εαυτό μου να φροντίσω όσο μπορώ να τον ακούω και να τον συμβουλεύω σε ο, τι με χρειάζεται. Αλλά μεγάλωσε και αυτός και εγω. Ήρθε ο καιρός που δεν θα κάνουμε μαζί πράγματα. Και? Ή ζωή προχωράει και ανυπομονώ για τη συνέχεια και για όσες αλλαγές φέρει. Υγειά σε όλους!
[…] στη κλίμακα του εθισμού; Το σκηνικό αυτό, μού θύμισε αυτή την ανάρτηση που είχα διαβάσει παλαιότερα. Ό,τι καλύτερο για τους […]
[…] Λίγα λόγια για τους γονείς με παιδιά στο εξωτερικό […]
[…] Λίγα λόγια για τους γονείς με παιδιά στο εξωτερικό (μεγάλο σουξέ για τις μανούλες με τα τάπερ και τα […]