“Επειδή γελάμε με τους ένστολους και τους μαυροπουκαμισάδες”

Στις 4 Οκτωβρίου του 1936 (η επέτειος πλησιάζει) ο φασίστας Oswald Mosley,  ιδρυτής του British Union of Fascists και οι μαυροπουκαμισάδες του είχαν πορεία στο East End του Λονδίνου, που εκείνη την εποχή είχε μεγάλο Εβραϊκό πληθυσμό.

Σύμφωνα με το σχετικό άρθρο στη Wikipedia περίπου 100,000 άνθρωποι ενάντια στην πορεία συνάντησαν 6,000 αστυνομικούς που προσπαθούσαν να ανοίξουν το δρόμο για να περάσουν 2 με 3 χιλιάδες φασίστες του Mosley. Οι γυναίκες πετούσαν σάπια λαχανικά και φρούτα στην αστυνομία και τους φασίστες και άδειαζαν από τα παράθυρα ούρα και διάφορα άλλα ‘περιεχόμενα’ από τα δοχεία νυχτός στο κεφάλι των αστυνομικών. Χτίστηκαν οδοφράγματα, χτυπήθηκαν με καρέκλες, πέτρες και άλλα όπλα της στιγμής μέχρι που ο Mosley παράτησε την πορεία. Ο κόσμος του East End συνέχισε τη μάχη με την αστυνομία.

Η κόκκινη πλάκα στην Cable Street λέει:

Η ΜΑΧΗ ΤΗΣ CABLE STREET

Οι άνθρωποι του Ανατολικού Λονδίνου μαζεύτηκαν στην Cable Street την 4η Οκτωβρίου 1936 και ανάγκασαν την μεταστροφή της πορείας του φασίστα Oswald Mosley και των Μαυροπουκαμισάδων του στους δρόμους του East End.

ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΟΥΝ

Πριν από λίγα χρόνια είδα ένα ντοκυμαντέρ του Andrew Marr, Βρετανού δημοσιογράφου και πολιτικού αναλυτή που είχε και τη μάχη της Cable Street (νομίζω ήταν στο The Making of Modern Britain αλλά μπορεί να κάνω και λάθος). Παρόλο που ο Marr δεν είναι ιστορικός και καμιά φορά η ανάλυση του φαίνεται απλοϊκή είχε πει κάτι σε αυτή τη σειρά που μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Σημείωσε ότι ένας από τους λόγους που ο φασισμός δεν επικράτησε ποτέ σοβαρά στη Βρετανία ήταν και η τάση των Βρετανών να διακωμοδούν τους ανθρώπους που παίρνουν τον εαυτό τους πολύ στα σοβαρά, να γελάνε με τους ένστολους και τους μαυροπουκαμισάδες που παρελαύνουν όλο σοβαροφάνεια.

Ενώ ξέρω ότι υπεραπλουστεύει το θέμα, πολλές φορές από τότε έχω θυμηθεί αυτή τη φράση. Ίσως σε κάποιο επίπεδο να έχει ένα δίκιο. Αυτή η τάση των Βρετανών to not make a fuss, να μην δείχνονται, να μην φωνάζουν είναι χαρακτηριστική (όσο κι αν φυσικά πρόκειται για γενίκευση και τσουβάλιασμα). Και σκέφτομαι καμιά φορά πώς ένα χαρακτηριστικό (π.χ. η τάση να αγαπάς και να δείχνεις την εξουσία σου, η ανάγκη να δείξεις πόσο σημαντικός είσαι) μπορεί να οδηγήσει πολλούς σε μία χώρα στο μαύρο πουκάμισο.

Και πάλι υπεραπλουστεύω, το ξέρω. Κι όμως, δε μπορώ παρά να αναρωτιέμαι.