Πολλές φορές έχω παραπέμψει αναγνώστες στο Αγγλία και Ελλάδα. Γραμμένο το 2004, δύο χρόνια αφότου είχα μετακομίσει μόνιμα στο Λονδίνο, εκφράζει ακόμα σε πολύ μεγάλο ποσοστό αυτά που σκέφτομαι.
Παρόλα αυτά υπάρχουν κάποιες σκέψεις που όσο πλησιάζω το κλείσιμο του πρώτου μεγάλου κύκλου της ζωής μου (τη δεκαετία των 20 κάτι ετών) με απασχολούν. Είμαι κοντά στον καιρό των απολογισμών μιας ολόκληρης δεκαετίας, όταν θα αποχαιρετήσω τα 20s μου και θα πατήσω το τρυφερό μου πόδι στα 30s (5 Αυγούστου by the way για όσους θέλουν να μου ευχηθούν. Κάθε χρόνο το λέω, κάθε χρόνο είστε διακοπές και με ξεχνάτε.)
Έζησα το μεγαλύτερο ποσοστό αυτής της δεκαετίας στη Βρετανία – στο Λονδίνο. Δεν έφυγα από την Ελλάδα 18 χρονών, είχα δουλέψει, είχα μείνει μόνη μου, είχα ασχοληθεί με όλα τα στραβά και τα όμορφα της Ελλάδας όχι μόνο ως μαθήτρια αλλά και ως ενήλικη. Το λέω γιατί έτσι δε μπορεί ο αναγνώστης να μπερδευτεί και να με κατηγορήσει ότι δεν γνωρίζω την Ελληνική πραγματικότητα. Την ξέρω. Πληρώθηκα. Πλήρωσα φόρους. Πήγα σε νοσοκομείο. Ό,τι μου έτυχε το έζησα.
Και είναι επιλογή μου να είμαι εδώ που είμαι. Για τώρα.
Θέμα: Μικρόκοσμος
Άκουσα μια μεγάλη κουβέντα πριν μερικά χρόνια από μια θεία μου: “Στην Ελλάδα, όσο μεγαλώνεις, τόσο σε κάνουν να κοιτάς το μικρόκοσμο σου”. Να περιχαρακώνεις δηλαδή τη δική σου οικογένεια και να μην ασχολείσαι με κάτι άλλο, γιατί όσο πολεμάς το σύστημα βλέπεις ότι δε γίνεται τίποτα.
Ε και τί νομίζεις ότι κάνω εγώ στη Βρετανία; Η μόνη διαφορά είναι ότι εδώ ο κόσμος το έχει λύσει αυτό το θέμα, δεν τίθεται ως υπαρξιακό πρόβλημα. Όλοι τον μικρόκοσμο μας κοιτάμε.
Θέμα: Ευθύνη
Ναι, όλοι έχουμε ευθύνη για την κατάσταση στην Ελλάδα. Νόμιζα ότι είχα κάνει τη γεναία επιλογή με το να φύγω. Μα όσο περνάνε τα χρόνια υποπτεύομαι ότι λιποψύχησα και έκανα την επιλογή της φακής.
Όταν έγιναν τα Δεκεμβριανά, κάποια στιγμή άκουσα από το ράδιο κάποια περιγραφή, να δέρνουν ένα παιδί, να φωνάζουν οι περαστικοί “γιατί το βαράτε; συλλάβετε τον μα μην τον χτυπάτε!” – μια γυναίκα να ωρείεται, την φαντάστηκα ως μάνα. Έκλαψα πολύ ειλικρινά, σχεδόν δε μπορούσα να ανασάνω, με λυγμούς. Μετά έκλεισα τα πάντα και αρνήθηκα να το ξανασυζητήσω.
Είναι αυτό τώρα ανάληψη ευθυνών;
Θέμα: Φίλοι
ΟΛΟΙ φεύγουν. ΟΛΟΙ. Άλλοι σε πιο μακρινή γειτονιά και χάνεστε (δεν κάνεις 1.30 ώρα δρόμο με το μετρό για μια ωρίτσα καφέ), άλλοι σε άλλη πόλη κι άλλοι σε άλλη χώρα. Έφυγε μια φίλη μου και γύρισε στη Νότιο Αφρική. Δεν θα την ξαναδώ ποτέ. Κι όμως μοιράστηκα μ’ αυτή την κοπέλα, βγήκαμε, μιλήσαμε, κλάψαμε παρέα. Και μετά απλά χαθήκαμε. Κι αυτό γίνεται ΣΥΝΕΧΕΙΑ στο Λονδίνο, χωρίς σταματημό.
Εναλλακτικά μπαίνεις σε μια παρέα που περιλαμβάνει ανθρώπους που δε θα τους μιλούσες ποτέ αν είχες το δικό σου δίκτυο υποστήριξης και αναγκαστικά τους δέχεσαι όπως είναι για να έχεις μια παρέα. (Κακές συνήθειες που τις έχω κόψει εδώ και καιρό.)
Θέμα: Τα πράγματα που θες να κάνεις
Είναι ένα θέμα το πού γίνονται. Κάποια γίνονται εδώ, κάποια σε άλλη χώρα, κάποια στην Ελλάδα (πολύ λιγότερα είναι η αλήθεια).
Και επιμένω σε αυτό που έλεγα στο Αγγλία και Ελλάδα. Βρίσκεις αυτό χωρίς το οποίο δε μπορείς να ζήσεις και τα βάζεις σε μια ζυγαριά. Εδώ φυσικά μπαίνουν άλλα μεταφυσικά ζητήματα – και ειδικά για ανθρώπους που κάνουν πολλά (όπως η αφεντιά μου). Τα πράγματα που κάνεις ναι μεν τα θέλεις – όπως πόσα από αυτά γίνονται για την εικόνα σου και πόσα για το είναι σου; Πόσα δηλαδή για να είναι εμφανές το τί είσαι και πόσα για να ζεις απλά αυτό που είσαι;
Δεν έχει συμπέρασμα. Αλήθεια. Έχει απλά μια ατελείωτη ροή σκέψης… Πρέπει να τα κουβεντιάσουμε σου λέω. Με καφέ και τσιγάρο.
… θα σου δώσω και φωτιά.
Μέσα.. να το συζητήσουμε μπας και βγάλουμε άκρη. Που, δεν δλδ, αλλά έτσι, για το γμτ. Θα μου επιτρέψεις φυσικά αντι καφέ να πάρω τσάι,ε; :p Θαρρώ προσωπικά, με σκοτώνει το θέμα φίλοι, αυτό το ΄συνέχεια' που λες. Ωρες ώρες έχω την εντύπωση πως αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν κολλητούς γιατί απλά δεν προλαβαίνουν να κάνουν φίλους, δεν έχουν τόσο χρόνο να επενδύσουν. Δεν υπάρχει τελική απόφαση νομίζω και στην τελική ίσως να μην πρέπει να υπάρχει, ας κάνει ο καθένας την δική του. Ουφ..τι με βάζεις και σκέφτομαι πρωι πρωί. Καλημέρα.
Μα αν υπήρχε απόφαση τελική δε θα το έγραφα
:-) Καλημέρα
πριν 25 χρονια εκανα το λαθος να επιστρεψω στην πατριδα… τωρα περιμενω το μεταπτυχιακο του γιου μου, σε 1 χρονο για να επιστρεψω στην Αγγλια για τα καλα…
η πατριδα με πληγωσε, σαν ανθρωπο σαν εργαζομενο, σαν επιστημονα και τελευταια σαν προσωπικοτητα…
brexians νομίζω τα έχει πει όλα πριν από μας ο Ρασούλης
Δεν εχω ζησει εξω . Δεν εχω ζησει καν μακρια απο το χωριο μου. Δεν εχει περάσει ομως μια μερα στη ζωη μου που να μην ονειρεύτηκα να ζω εξω. Ειναι πολλα που δεν αντεχει κανεις εδω….
Εξαιρετικα και τα δυο κειμενα σου Σοφία. Χαιρομαι πολυ που ανακαλυψα το μπλογκ σου. Thanks twiter!
Καλώς ήλθες Νίκο.
home is where the heart is :-)
βάλια… όμορφο και πολύ πιο αληθινό από το όπου γης και πατρίς
Νομίζω πάντως πως αν δεν έχεις δοκιμάσει και τα δύο (Ελλάδα και έξωτερικό), απάντηση δεν μπορείς να 'χεις. Τελευταία έχω λυσάξει να φύγω για phd έξω αλλά όλο μούτζες τρώω.
ps: Γεια σου θεία Σοφία! 1ο μου σχόλιο αν και σε διαβάζω πολύ καιρό.
Ευχαριστώ.
Σοφία,
Συμφωνώ γι' αυτά που λες για την Αγγλία, γι' αυτό άλλωστε θα είμαι εκεί για ακόμη (τουλάχιστον) 6 χρόνια. Όμως, όσο κι αν θέλω να συνηθίσω, το κορμί μου μπλοκάρει το μυαλό στις χαμηλές θερμοκρασίες. Με όλα τα άλλα δεν έχω πρόβλημα… ούτε και με τους Άγγους έχω… το να αγνοείς άτομα είναι απολύτως αποδεχτό εδώ και το γουστάρω. Μπορείς να είσαι ότι είσαι χωρίς να σε νοιάζει για τίποτε ιδιαίτερο. Φυσικά αν θέλεις να είσαι ότι είσαι και είσαι από αυτούς που είναι ότι είναι, τότε μπορείς να είσαι και στην Ελλάδα.
Ερώτηση λοιπόν: Ποια είναι η χώρα στη μεσόγειο που έχει τον παραδοσιακό ήλιο της μεσογείου και την νοοτροπία της Αγγλίας να πάω να ζήσω;
Σε πειράζει ο καιρός; Αυτό είναι πρόβλημα, εμένα δε με πειράζει καθόλου.
Χμ χμ χμ. Έχω ακούσει ότι στη Μάλτα είναι καλά. Και οδηγούν κι ανάποδα :-)
Ποιό είναι το ανάποδα; Επειδή δεδομένου ότι είμαι από Κύπρο, στην Αγγλία οδηγούν ίσια:)
Ορθόν ορθόν. Στη Μάλτα οδηγούν ίσια!
Έχεις τόσο δίκιο σε όλα όσα λες.
Εφυγα και γω. Και οταν ήταν να γυρίσω ελλάδα δεν σκέφτηκα, απλά μάζεψα τις βαλίτσες. Εκλαιγα σε όλη την πτήση του γυρισμού με λυγμούς και ακόμα δεν ξέρω γιατί (ή δεν θέλω να ξέρω). Δεν ξέρω γιατί είμαι ελλάδα, αλλά σίγουρα σκέφτηκα πολλές φορές αυτό με την ευθύνη. Εδώ αισθάνομαι ότι η στάση μου απέναντι σ'αυτή την ευθύνη μπορεί να κάνει διαφορά, μπορεί να δώσει ελπίδα έστω και στον μικρόκοσμο. Αν δεν ξεκινήσουμε από το δίπλα δεν θα πάμε πουθενά. Και είμαι έτοιμη για το τίμημα – απομόνωση, πόλεμος νεύρων, ξεφτίλα από παντού.
Είναι χαρακτηριστικό πάντως που σε μια συζήτηση με ένα άτομο που εκτιμώ πολύ και μένει χρόνια στο εξωτερικό του είπα 'δεν ξέρω γιατί γύρισα' και μου είπε 'δεν ξέρω γιατί μένω'.
Τυχαια σε ανακαλυψα,ενω εψαχνα πληροφοριες στο google,για το πως θα μπορεσω να φυγω απο την Ελλαδα και να ζησω -αποκλειστικα- στο Λονδινο.Με ενθουσιασε το blog σου,με συνεπηρε η γραφη σου,με εξιταρει ακομα περισσοτερο η μεταναστευση τωρα!Ομως ακομα ψαχνω τον τροπο και τη δυναμη ισως…
Όλα θέλουν το χρόνο τους – αν σου είναι δύσκολο τώρα ίσως έρθει η κατάλληλη στιγμή.
Πάντως για μένα μεγαλύτερος μου φαίνεται ο κίνδυνος του να μην το κάνω και να το μετανιώσω παρά να το κάνω και να αποτύχω.
Εχεις απολυτο δικιο,ομως παρελειψα να σου πω οτι,ειμαι λιγο μεγαλουτσικος!Ανεκαθεν ηθελα να ζησω στο Λονδινο,γιατι παρολο που γυρισα αρκετες χωρες,μπορω να πω οτι ειναι η αγαπημενη μου…Τωρα λοιπον,που βρισκομαι κοντα στην απελευθερωση και τον Σεπτεμβρη,στελνω και τα 2 παιδια μου στην Σκωτια για σπουδες,φορτωμενα με την ευχη,να τους αρεσει και να μεινουν εκει,αναρωτιεμαι αν θα μπορεσω να στηριξω ξανα τα ποδια μου,ακολουθοντας κιεγω,στα 44 μου και να κανω ενα ονειρο ζωης γλυκεια πραγματικοτητα κιοχι πικρη αποτυχια…
:-)
Τα παιδιά σου θα περάσουν όμορφα είμαι σίγουρη, η Σκωτία είναι πολύ όμορφοι και οι άνθρωποι ζεστοί και εύθυμοι.
Και εσύ είμαι σίγουρη ότι θα τη βρεις την άκρη!
Θα το παλεψω και θα ενημερωσω για την εξεληξη του “αγωνα”…
ειναι ομορφη η αγγλια αν εισαι διαθετειμενος να την εξερευνησεις. Δηλαδη εν τεtoia η παγκοσμια επiροη της, μεσα και εξω που την χωρα, που για να αρχισεις να το συλλαμβανεις πρεπει και εσυ ο ιδιος, ιδια, να αρχισεις να σκεφτεσαι …παγκοσμια. Πως οι ελληνες δεν ειμαστε το κεντρο του κοσμου αλλα ενα κεντρο σε ενα πολυκεντρικο κοσμο, με το λονδινο να ειναι ενα απο τα πιο εντονα πολυτισμικα διοδια.
Εδω εχει κοσμο απο παντου, επειδη, σε οποιαν χωρα ειχε αγγλους, απο τοσες χωρες τουλαχιστο εχει 'μεταναστες' οι οποιοι καμια σχεση με τους μεταναστες στην γερμανια,ελλαδα,κυπρο. Ειναι μεταναστες με σε μια αυτοκρατορια που δεν πεθανε το 60' οσο αναδημιουργηθικε.κινουναι μεσα της ακομα και αυτη τους αποδεχεται/αφομιονει στο συστημα της, το οποιο ειναι χωρις συνταγμας / ειναι νομικο απο την μια και βασιλικο απο την αλλη. Εχει ως εκ τουτου πολλα προσωπα τουτη η χωρα, και τουτο θωρεις στο στα φετιχ που εχουν να ντυνουντε μασκε οταν βγαινουν εξω,,,ολοχρονα,, και στο ασχετο…ο μικ τζακερ ειναι σερ. και ο πειρατησ ο μοργκαν το ιδιο.
Για να φυγεις που την χωρα σου πρεπει να μεταθεσεις και την ταυτοτητα σου και να την μεταφυτευσεις σε αλλο κλιμα. Και μαλλον οι καρποι που θα βγαλει θα ειναι διαφορετικοι απο τους καρπους που εβγαζε πριν.
χαιρε ω χαιρε ελευθερια
ειπεν το ωραια ο νιτσε “ελευθερος απο τι; ελευθερος για [να κανεις] τι;¨”
Πολύ ωραίο το blog σου!! Κατά λάθος το βρήκα κ οσο διαβάζω τόσο μ'αρέσει (..το ενα post καλύτερο από τ'άλλο!
Και εγώ πήρα την απόφαση κ είμαι Λονδίνο τα τελευταία δυο χρόνια.
Η ζωή στην Ελλάδα ήταν γεμάτη σε προσωπικό επίπεδο κ γενικά μου άρεσε το πως έβλεπα στο μέλλον τα επόμενα 5-10 χρόνια..
Επαγγελματικά, το παίρνεις νωρίς νωρίς χαμπάρι, με την πρώτη δηλ, οτί αν θα μείνεις στην Ελλάδα θα συμβιβαστείς με λιγότερα.
Εγώ ήθελα να ζήσω έξω για κάποιο διάστημα στην ζωη μου, κ απο τη άλλη στην Ελλάδα δεν θα είχα την ευκαιρία να κάνω αυτό που κάνω εδώ.
Οπότε λέω τώρα που με παίρνει και έφυγα.
Ακριβώς όπως τα λες, στο Λονδίνο είναι όλοι περαστικοί. Κάνεις φίλους, δένεσαι αλλα φεύγει ο ένας έρχεται ο άλλος.
Κάνεις κ παρέα κ με κάποιους μπούφους αναγκαστικά. Δεν θα έλεγα ότι είναι flat τα πράγματα, και να πίνουν και να διασκεδάζουν ξέρουν (..όχι να τρωνε!).
Έχει αρκετά θετικά η ζωή εδώ, δουλειά με αξιοπρεπείς συνθήκες, θα έλεγα οργάνωση σε κάθε επίπεδο αλλα δεν είμαι κ πολύ fan,
η κοινωνία γενικά ειναι πολύ πιο ώριμη, pubs κ οχι πολυ στημένες γυναίκες..
Απο την αλλη Ελλαδα. Καθε φορα που γυρνάω πίσω καταλαβαίνω γιατι έφυγα και γιατι θα ξαναγυρίσω
Aggelos – Απο την αλλη Ελλαδα. Καθε φορα που γυρνάω πίσω καταλαβαίνω γιατι έφυγα και γιατι θα ξαναγυρίσω.
Τα 'πες όλα.
den tin paleveis kastano e?
Σοφάκι (είναι και το όνομα της κολλητής μου και μουμπάρας μου, δες τι συμπτωση…)
είναι σαν να έχω γράψει εγώ αυτό το άρθρο! Έφυγα στα 18 μου από Ελλάδα, όμως, και δεν είχα ζήσει την ελληνική πραγματικότητα. Γύρισα πριν 2 χρόνια, ξεσήκωσα την οικογένειά μου (τον άντρα μου που Άγγλος ειναι, και το μωρό μου που τότε ήταν στη κοιλιτσα μου) για να γυρίσω πίσω. Τώρα, 2 χρόνια μετά, οργανώνουμε την επιστροφή στο Λονδίνο. Και είναι αυτό που λες κι εσύ. Αν ήταν τα πράγματα απλά καλά και κακά δεν θα ήταν δύσκολο καθόλου! Σκέφτομαι πως στο Λονδίνο θα μπορέσω να κάνω πολλά από αυτά που θέλω αλλά και οι αποστάσεις -τις θυμάμαι, ήθελες να βρεθείς με άνθρωπο και κανόνιζες για την άλλη βδομάδα!- αυτό με είχε σκοτώσει! μπορώ να μιλάω για ώρες γι'αυτό το θέμα. Και τώρα είναι και ο γιος μου στη μέση….άλλο πρίσμα !
Πρώτη φορά λοιπόν, μου συμβαίνει να διαβάζω τις σκέψεις μου!
Χαίρομαι που σε γνωρίζω……..
keep in touch
συγχαρητηρια για το blog σου!
ομολογω οτι το βρηκα τυχαια,απο ενα post σου σχετικα με τη διακοπη του καπνισματος (προσπαθω η καημενη).
Κι εγω στα 25 και αφου ειχα σπουδασει-δουλεψει κτλ στη θεσσαλονικη, τα μαζεψα κι εφυγα λονδινο.. για να ζησω εκτος ελλαδας,χωρις χρονοδιαγραμμα.Εμεινα 3 χρονια τελικα και γυρισα για να ανοιξω δικη μου δουλεια εδω. Το Ελλαδα-Αγγλια το εχω σκεφτει απειρες φορες,η αληθεια ειναι οτι μου βγαινουν οι σκεψεις ασυναρτητες..Εχεις δικιο,οι αγγλοι λειτουργουν με το manual,πραγμα που αλλες φορες ειναι καλο κι αλλες κακο,αλλα και στην ελλαδα ειμαστε εντελως χυμα..
η μεγαλυτερη αληθεια ειναι οτι στο λονδινο ηταν ολα προσωρινα,οι ανθρωποι,το σπιτι,οι περιοχες. δεν το επεδιωκα,μαλλον μου συνεβαινε υποσυνειδητα..ημουν καλοπληρωμενη,μου αρεσε τρελα,αλλα. υπηρχε παντα ενα αλλα. εχει 3 μηνες που γυρισα μονιμα και ομολογω οτι βλεπω πραγματα στη θεσσαλονικη,πραγματα ομορφα,που 28 χρονια τα αγνοουσα. και η πρωτη φορα που βουρκωσα απ’οταν γυρισα ηταν η ατακα “Απο την αλλη Ελλαδα. Καθε φορα που γυρνάω πίσω καταλαβαίνω γιατι έφυγα και γιατι θα ξαναγυρίσω.”
τι να πεις.. I’ll always have London :(
ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΓΛΥΚΙΑ ΠΑΝΤΑ ΓΛΥΚΙΑ ΜΑ ΧΩΡΙΣ ΤΗΝ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΛΕΞΗ ΜΕ ΤΑ ΤΕΣΣΕΡΑ ΣΥΝΕΧΩΜΕΝΑ ΣΥΝΦΩΝΑ ΗΤΑΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΠΙΚΡΗ ΚΑΙ ΒΑΡΙΑ ΣΑΝ ΚΙΝΙΝΟ ΠΟΥ ΑΝΕΒΑΙΝΕΙ ΜΙΑ ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΑΝΗΦΩΡΑ!!!
Γεια σου Σοφια, ωραιο blog, εχεις καλο χιουμορ! Συμφωνω απολυτα με το αρθρο. Εδω και δωδεκα χρονια κι εγω αμφιταλαντευομαι για το που ανηκω.. Ελλαδα η Αγγλια. Αλλα τελικα ειμαι ακομα εδω (και μαλιστα στο Birmingham, ουτε καν στο Λονδινο!). Γιατι οσο κι αν μου λειπουν οι παρεες, τα γουστα και οι γευσεις, εδω μου δινεται η δυνανοτητα να κανω αυτα που θελω, χωρις επαγγελματικους η κοινωνικους περιορισμους. Και σκεφτομαι ποσα ακομα θα ειχα καταφερει αν ειχα ερθει νωριτερα απο τα 23 μου και πως 8α ηταν τα πραγματα αν ημουν ακομα εκει. Και φυσικα μου λειπει η Ελλαδα. Αλλα αν εχεις τη φιλοδοξια να αναπτυχθεις επαγγελματικα, το εδαφος εδω ειναι σαφως πιο προσφορο. Τωρα βεβαια αν καταλαβαιναν εδω και τι θα πει καφες, ακομα καλυτερα!!
Γεια σου Lia – αν οι προτεραιότητες σου είναι επαγγελματικές τότε πιστεύω ότι η Βρετανία είναι ιδανική. Μπορείς να κάνεις τη δουλειά σου χωρίς άσχετες ανησυχίες.
Και τούτο με τον καφέ ναι! Είναι μεγάλος ο πόνος.
10 χρόνια στην Αγγλία, τα τελευταία 5 στην Ελλάδα. Απολογισμός? Κάθε φορά που πηγαίνω Αγγλία νομίζω ότι πάω στην πατρίδα μου και κάθε φορά που γυρνάω Ελλάδα εκνευρίζομαι. Το μετάνιωσα που γύρισα? Όχι. Δεν υπάρχει λάθος και σωστό, υπάρχει μόνο απόφαση και τι είδους προβλήματα θέλει κανείς να αντιμετωπίζει, τα Ελληνικά ή τα Αγγλικά. Γιατί δεν το μετάνιωσα? Γιατί αυτό που με σώζει είναι ότι την ίδια δουλειά που είχα στην Αγγλία έχω και στην Ελλάδα και αν και κακοπληρωμένη δουλεύουμε σοβαρά και με τους ίδιους στόχους. Αν θα ήθελα να πάω πίσω? Τα 3 πρώτα χρόνια στην Ελλάδα ναι, τώρα όχι, παίρνει 3 χρόνια η προσαρμογή. Τι βλέπω στην Ελλάδα και δακρύζω ευχαριστημένη για το ότι είμαι εδώ? Ευτυχώς είμαι στην επαρχία, τη θάλασσα, τα αρνιά το Πάσχα, την οικογένεια. Είναι παράδεισος εκεί? Με τίποτα, ειδικά όταν μεγαλώνεις.. Μου λείπει? Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, για πάντα.
sugxaritiria gia ta athra exo sugeneis sthn agglia kai gnostous kai exo erthei arketes fores kai thn letreuo spoudazo kai prospatho na teleioso olo katalipseis apergies ta xo varethei anupomono na ertho agglia
[…] εκεί και όχι εδώ. Στεναχωριέμαι γιατί κι εγώ όπως η ¨Θεία Σοφία¨ όσο ήμουν μακριά και με εκπαίδευε η “μαμά” […]