Η γούβα, η υπνοθεραπεία και οι αθρώποι.

Volatile post: Σφαγή της Ελληνικής και Προς Διαγραφή.

Τώρα που βλέπω το τελείωμα της γούβας (σα να λέμε, την άκρη της, το στόμιο της) συνειδητοποιώ και πόσο μεγάλη ήταν. Έπεσα μάνα μου – τί να κάνουμε – η εν πολλές αμαρτίαι περιπεσσούσα πήγα και σαβουριάστηκα κακήν κακώς.

Κι άμα πέφτεις στη γούβα θέλει πολύ μανούρα να βγεις. Και δεν ξέρεις και τί σου ξημερώνει με το που θα βγεις. Είναι ας πούμε όπως με το μηχανάκι μου (σαν σεσουάρ είναι, μη πα και με ρωτήσει κανείς τί και πώς). Μετά από τις πολλές γούβες του Λονδίνου του ‘χει μείνει κουσούρι και πρέπει να το πληρώσω όλο από την αρχή για να το φτιάξω. Δεν επηράζεται στο πώς πάει, επηρεάζεται μόνο στην άνεση (πέφτει τώρα σε γούβα, κατεβαίνει και αντί να ξανανέβει μου γαμεί τη μέση). Έτσι που λες, μετά από κάθε γούβα μπορεί να μείνει και κανα κουσούρι.

Υπάρχει βέβαια η περίπτωση μετά τη γούβα να σου μείνει και κανα κελεπούρι. Θυμάσαι ας πούμε που βρίσκεται και την αποφεύγεις. Γι’αυτό σε δρόμους που δεν ξέρω οδηγώ κότα και σε δρόμους που ξέρω κάνω πλέον το οχτάρι με κλειστά τα μάτια. Ακόμα κι αν τον έχουν φτιάξει το δρόμο – τί σου είναι η συνήθεια.

Έτσι που λες με τη γούβα, έπεσα (άγνωστο το πότε ακριβώς) και έμεινα εκεί καιρό να θαυμάζω την κακοτεχνία. Θες έπεσα από κούραση, θες έπεσα από απροσεξία πάντως έπεσα.

Εξωγενή χαρακτηριστικά γούβας: Κομμένο το μαγείρεμα, σιδέρωμα, πλυντήριο, διάβασμα, γέλια, κοινωνικοποίηση. Κομμένο το διάβασμα για το Πανεπιστήμιο (το διανοείσαι;)

Και πώς κατάφερες και είδες το χείλος; (θα μου πεις. Κι αν δε μου το πεις το λέω εγώ). Δυο παράγοντες είναι αντιγουβικοί. Οι αθρώποι (sic) και ο εαυτόντας σου.

Από μεριά αθρώπων χαίρω τύχης ύψιστης. Με πλακώσανε σε κάτι μεταφορικά χαστούκια, είχα και τη μαμά Δέσποινα πάνω από το κεφάλι μου να ανησυχεί με πάθος ήρθε κι έδεσε. (Η μαμά Δέσποινα όταν ανησυχεί σε κάνει να συνέρχεσαι πολύ γρήγορα μόνο και μόνο για να μην συνεχίσει να σου μιλάει με ύφος ανήσυχης μάνας). Με τσακώσανε και τα φυντάνια (ένα και δύο) να κάνουμε διάφορα ακροβατικά (θεραπετικά) είχα και τον Καβαλιώτη με το ύφος φιλικής αοριστίας, θέλεις δε θέλεις παίρνεις τον αργό δρόμο της ίασης.

Κατόπιν της πρώτης επέμβασης: Μαγείρεμα, σιδέρωμα και πλυντήριο ξαναρχίζουν (γιατί είχα ξεμείνει κι από βρακιά). Κοινωνικοποίηση δειλά δειλά μεν αλλά ξαναρχίζει. Διάβασμα ακόμα σε άθλια φάση (ούτε ένα άρθρο).

Και πάνω που με πείσανε ότι είχα πέσει στη γούβα (που είναι το πρώτο βήμα) πέρασα στο δεύτερο βήμα (που είναι η θεραπεία). Enter ο εαυτόντας μου που είχε παραμεριστεί λόγω γούβας και υπέβοσκε (το ασυνείδητο που λέμε). Κι ένα βράδυ ήρθε στον ύπνο μου να μου δείξει το δρόμο τον σωστό. Καλά γέλα εσύ τώρα αλλά εγώ αυτοθεραπεύτηκα στον ύπνο μου. Είδα όνειρο “συμβολικό” (που λέει κι ένα Κορίτσι Που Ξέρει Από Αυτά). Όχι το τί σημαίνουν τα μαλλιά τα μακριά και τέτοιες μαλακίες. Είδα όνειρο ξεκάθαρο, με σενάριο κανονικό. Πήρε ο εαυτόντας τα ηνία, έκαμε τη σκηνοθεσία και μ’άφησε εμένα να παρακολουθώ σαβουριάζοντας ποπκόρνια. Και ξύπνησα την άλλη μέρα και είχε λυθεί το θέμα μέσα μου.

Κατόπιν της δεύτερης επέμβασης: Λύσιμο εσωτερικού δράματος (κλάψε λέμε). Περισσότερη κοινωνικοποίηση. Το καθόλου διάβασμα επιμένει.

Enter πάλι οι αθρώποι για δεύτερη δόση ευεργετικής δράσης. Έλαμψαν διά της απουσίας τους. Δηλαδή λείπαν όλοι κι έμεινα στο σπίτι να συζητάω θεωρίες με τον Μεταδιδακτορικό. Επειδή όμως έλειπε πολλές ώρες ασχολήθηκα πολύ με τον εαυτό μου, ξεσκίστηκα στο World of Warcraft (έχω φτάσει λέμε επίπεδο 30 η άρρωστη, περιμένω τα πρώτα σπυριά πολύ σύντομα – και όσοι δε το έπιασαν να googlάρουν World of Worcraft + South Park), είδα ελληνικές σειρές με μανία, καθάριζα κάθε μέρα μέχρι και δύο η ώρα το πρωί, κοιμόμουν ξημερώματα κλπ.

Κατόπιν της τρίτης επέμβασης (δια της απουσίας): Ηρεμία και ρούχλα, παρόλα αυτά στον ασθενή έλειψε η κοινωνικοποίηση (καλό σημάδι)

Προς το τέλος (γιατί κάθε θεραπεία θέλει και το closure της) μιλήσαμε τυχαίως με το Κορίτσι Που Ξέρει Από Αυτά και τελικώς κολλήσαμε στο τηλέφωνο να μιλάω (μόνο εγώ) για κανα 45λεπτο. This is no mean feat που λένε και οι ‘Αγγλουρες διότι το κορίτσι εμφανίζεται συχνά και στο σπίτι εδώ και μήνες και σε σύνολο έχουμε μιλήσει γύρω στα 10 λεπτά (δεν έχω βρει σημείο επαφής. δεν έχω προσπαθήσει ιδιαιτέρως αλλά δε το είδα – το σημείο – με την πρώτη και μετά ξεχάστηκα). Παρόλη την μουντρουχίαση μου και το ύφος μου κάθησε το Κορίτσι Που Ξέρει Από Αυτά στα τηλέφωνα να ακούσει την αυτοθεραπεία και τη γκρίνια μου με διάφορα ενθαρρυντικά μουγκρητά και λίγες αλλά ενθαρρυντικές επεμβάσεις.

Κατόπιν της τέταρτης επέμβασης: Μια ηρεμία, μια γαλήνη χαρακτήρισε την φάση. Ο εαυτόντας βεβαιώθηκε ότι δεν φαντάζεται την αυτοθεραπεία, διηγήθηκε τη γούβα επιτυχώς (χωρίς κλάμματα και μύξες) και κάπως ήρθε και τοποθετήθηκε η μνήμη της εμπειρίας στο σωστό κουτί μνήμης.

Στο τέλος, τη μέρα που ήταν να επιστρέψουν οι αθρώποι και σηκωνόμουν ανά πεντάλεπτο από τον καναπέ και κοίταγα έξω αν ήρθε το ταξί με τον Καβαλιώτη. Αν ήταν καλοκαίρι και είχα πεζουλάκι θα καθόμουν έξω να περιμένω καθαρίζοντας παράλληλα μπάμιες. Δηλαδή, μου έλειψε πολύ. Το βράδυ βράδυ προυπάντησα και τα άλλα τα ρεμάλια στο αεροδρόμιο και περάσαμε μία ώρα στο αυτοκίνητο με άπειρα γέλια και ιστορίες περί διαφόρων περιπετειών καιρικής και εξοχοκατουριστικής φύσης που περάσανε. Δηλαδή, μου έλειψαν πολύ.

Κατόπιν της όλης θεραπείας: Σήμερα το βράδυ βγήκαν 5 άρθρα. Σεταρίστηκε συνάντηση με δύο καθηγητές. Κοίταξα τις ημερομηνίες για το Πανεπιστήμιο στο σημειωματάριο μου.

Έτσι που λες με τις γούβες. Δε γαμείς, πάντα θα βρίσκονται στο δρόμο μου. Και μερικές θα είναι πολύ βαθιές. Μόνο που αντί για κουσούρι αποφάσισα ότι αυτή η γούβα μου άφησε κελεπούρι. Και όχι ένα αλλά πολλά. Κι επειδή με αντέξανε πολύ τελευταία λέω να τα κάνω λιανά από υποχρέωση σε όσους βάλαν το χεράκι τους.

1) Μαμά Δέσποινα: πανταχού παρούσα και τα πάντα πληρούσα. Με ύφος ανήσυχης μάνας. Όταν με λέει “παιδάκι μου” με σκοτώνει. Και σχιζοφρενής να είσαι, συνέρχεσαι.
2) Θεοδώρα: Πυθία (που είναι όντως το ψευδώνυμο της στην οικογένεια εδώ και χρόνια). Δε μπορεί να ασχοληθεί εμφανώς μαζί σου οπότε υπογείως παρακολουθεί, σημειώνει, δολοπλοκεί. Αγαπημένο μου αδέρφι, τα’χω πει αλλού καλύτερα.
3) Καβαλιώτης: κατάφερε να κάνει αυτό που νόμιζα ότι ήταν ακατόρθωτο. Δεν πήρε το ύφος του πανικού, δε με έπρηξε με τα “τί έχεις”, δεν ανησύχησε τόσο που να πρέπει να ασχοληθώ με το δικό του πρόβλημα παρά με το δικό μου. Με τη σοφία που τον διακρίνει στις δύσκολες τις ώρες, κράτησε διακριτική απόσταση και πρόσφερε την αγκαλιά του κάθε βράδυ ακριβώς όπως με βολεύει για να κοιμηθώ. Κι αυτό, είναι μεγάλο πράγμα.
4) Μαϊμούδι: όταν στις πρώτες μου διαδρομές στην αναρρίχηση στάθηκε από κάτω και μου φώναζε “Μπράβο Σοφία”. Μου έδειξε τρόπους, συμβουλές, θαύμασε, αστειεύτηκε, λύσσαξε. Με συμβούλεψε για τα παπούτσια. Μπορεί να μη τα λέμε ανοιχτά όλα αλλά ξέρω τί σημαίνει όταν μου δείχνει κάτι καινούριο. Μου δίνει ένα κομμάτι του.
5) Μεταδιδακτορικός: Απίστευτο πρόσωπο στο υποστηρικτικό σύστημα, με αναπάντεχη ευαισθησία. Οι φανταστικές ιδέες που μου κατεβαίνουν όταν μιλάμε έβαλαν το μυαλό μου πάλι σε διαδικασία λειτουργίας.
6) Το Κορίτσι Που Ξέρει Από Αυτά: Άλλο απίστευτο πρόσωπο στο υποστηρικτικό σύστημα, με ανεπτυγμένη αίσθηση του τί σημαίνει “θα μου τα πεις, θες δε θες όταν έρθει η ώρα”. Με πολύ καλούς ήχους “τώρα ακούω” και σοφή κρίση στην παντελή απουσία φράσεων που με ξινίζουν. Και επίσης μνήμη ψαριού όσον αφορά την αφωνία μου σε παρελθόντες συναντήσεις μας. Έτσι φαίνεται ο άνθρωπος που δίνει.
6) Tabula Rasa και οι του σπιτιού: Εν μέσω της απελπισίας κεράσανε πίτσα (που είναι από μόνη της φάρμακο τις ώρες της μαλακίας) και ανταλλαγή περιστατικών μουντρουχίλας για να αισθάνεσαι ότι είναι ο Ερμής ανάδρομος και σε άλλα τσαρδιά και όχι μόνο στο δικό σου.
7) Ο εαυτόντας: Που τελικά έχει περισσότερη νόηση από ότι νόμιζα και πολλαπλούς τρόπους επικοινωνίας με τον ίδιο. Λίγο υπογειους αλλά εξίσου αποτελεσματικούς.

Λύσις: Δεν φαίνεται; Άμα blogάρω μάλλον είμαι καλά. Με πιανς;