Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων: να ταν κι άλλη!

Γιατί δεν συμφωνώ με τις κάμερες; Γιατί δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στις Ελληνικές Αρχές.

Όσο περνάνε τα χρόνια τόσο πιο αποκομμένη νιώθω από την καθημερινότητα της Ελλάδας. Πολιτικά, κοινωνικά, ακόμα και πολιτιστικά υπάρχουν άπειρες φορές που έχω σκεφτεί ότι αν δεν υπήρχαν και τα blogs θα το είχα χάσει το νήμα εδώ και καιρό.

Λόγω αποστάσεως δεν σχολιάζω συχνά την ελληνική επικαιρότητα αλλά δεν μπορούσα να μην τ’ανοίξω το στοματάκι μου για την σύσσωμη παραίτηση όλων στην Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων.

Ζω τα τελευταία χρόνια σε μία πόλη (Λονδίνο keep up λέμε) που έχει κάμερα παντού και πάντα. Η χρήση των βιντεοσκοπημένων σκηκών διοικείται από διάφορους τρομερά λεπτομερείς νόμους και κανόνες. Ο κάθε πολίτης έχει δικαίωμα πρόσβασης σε ΟΛΕΣ τις σκηνές που έχει βιντεοσκοπηθεί ΧΩΡΙΣ ΕΞΑΙΡΕΣΗ. Η αντίστοιχη Αρχή Προστασίας εδώ έκανε τα αδύνατα δυνατά για να γίνουν όλα διαφανή και νόμιμα. Τα παρατράγουδα βέβαια πάντα υπάρχουν. Οι κάτοικοι το έχουμε συνηθίσει όμως λίγο ως πολύ και δεν είναι λίγα τα εγκλήματα που λύνονται λόγω της παρουσίας κάμερας. Ακόμα και ένα αυτοκινηστιστικό ατύχημα που είχα πριν λίγα χρόνια λύθηκε γιατί υπήρχε κάμερα ρύθμισης κυκλοφορίας εκεί κοντά. Μια γνωστή δέχτηκε επίθεση στο λεωφορείο και πιάσαν το δράστη μέσω της κάμερας. Προσωπικά λοιπόν δεν προβληματίζομαι ιδιαίτερα με την παρουσία τους στο Λονδίνο.

Τελευταία έχω αρχίσει να έχω σοβαρές αμφιβολίες όμως. Η τρομολαγνία και ο πανικός που τους έχει πιάσει (παρατηρείς ότι χρησιμοποιώ τρίτο πληθυντικό σα δε ντρέπομαι) είναι πιθανό να τους οδηγεί σε παρακολούθηση Ισλαμιστών που ουδεμία ιδέα έχουν. Και καλά αντιτρομοκρατικές ενέργειες.

Ενώ δεν είχα πρόβλημα παλιά με τις κάμερες στο Ηνωμένο Βασίλειο (παρεκτός των παρόντων αμφιβολιών) χωρίς δεύτερη κουβέντα δεν τις θέλω στην Ελλάδα. Γιατί;

Δεν μπορεί εσύ φιλελεύθερος άνθρωπος (είπα μέσα μου) να μιλάς με δύο μέτρα και σταθμά. Σα δε ντρέπεσαι.

Σκεπτόμενη λοιπόν το γιατί, είχα την εξής αποκάλυψη. Δεν έχω καμία απολύτως εμπιστοσύνη στις Ελληνικές Αρχές. Όταν (μη αποδεδειγμένα σε δικαστήριο!) αστυνομικοί βαράνε στο ψαχνό. Όταν (μη αποδεδειγμένα σε δικαστήριο!) κυβερνητικά στελέχη και πολιτικοί είναι μπλεγμένοι στα μύρια όσα οικονομικά σκάνδαλα. Όταν (μη αποδεδειγμένα σε δικαστήριο!) οι Αρχές κάνουν τα στραβά μάτια στους μεγαλοεγκληματίες και κυνηγάνε τους μετανάστες, τους ναρκομανείς, αυτούς με τις διαφορετικές πολιτικές απόψεις. Όταν η παρανομία βασιλεύει κι αυτό που μας νοιάζει είναι να βρούμε κάποιους (υποπτεύομαι ανύπαρκτους ή έστω μυθεύματα αντί για πραγματικά πρόσωπα) ‘γνωστούς αγνώστους’.

– Πώς να εμπιστευτώ αυτές τις Αρχές λοιπόν να προστατεύσουν τα προσωπικά μου δεδομένα;
– Πώς να πιστέψω ότι αν ο διάολος δεν σπάσει το ποδάρι του δε θα βρεθούν οι μύριοι άσχετοι μπλεγμένοι;
– Πώς να δεχτώ ότι θα ξοδευτούν άπειρα χρήματα από το δημόσιο πορτοφόλι σε κυνήγι ανθρώπων που διαδηλώνουν αντί για να ξοδεύονται σε σημαντικά πράγματα;

Βλέπετε, αν κρίνω από το παράδειγμα του Ηνωμένου Βασιλείου το πράγμα έχει ως εξής. Ακόμα και αν εμπιστεύεσαι τις αρχές σήμερα δεν ξέρεις αν θα μπορείς να τις εμπιστευθείς αύριο.

Και ερωτώ: Εδώ δεν εμπιστευόμαστε τις Ελληνικές Αρχές σήμερα. Θα τις εμπιστευόμαστε αύριο που θα έχουν και κάμερες;

Το λαλάει καλά: Oneiros
Τί λέει η blogόσφαιρα: Sync