Ο Αιγύπτιος Αρραβωνιάρης.

Ο μπαμπάς μου είναι πολύ ψύχραιμος άνθρωπος. Δεν θα φωνάξει – δεν θα μαλώσει και κυρίως δε θα ρωτήσει στα ίσα. Θα κοκκινήσει, θα πρασινήσει, θα αρχίσει να αναπνέει περίεργα. Θα κουνήσει το κεφάλι του και θα βγει ένα «Εντάξει», μουλωχτό, ψόφιο. Δυο κόρες έχει ο άνθρωπος, έχει πλέον εκπαιδευτεί στις ξαφνικές συμφορές, τις κακές αποφάσεις, τους απαράδεκτους γκόμενους.

Καποια στιγμή που ο Κώστας δεν υπήρχε στο τοπίο και η Θεία Σοφία περιπλανιώταν μόνη στα Λονδίνα ο πατέρας ανησυχούσε. Τον έπιανε, μια ανησυχία, μια αυπνία. Δεν ρώταγε όμως ποτέ. Έλεγε «είσαι καλά;». Αυτό. Ποτέ δε θα πει «τί θα γίνει παιδάκι μου θα βρεις κανα γκόμενο να ησυχάσουμε όλοι» (αλλά το σκέφτεται). Ανησυχία στην ανησυχία λοιπόν είχε σκάσει την συμβία του, τη Μ. Στριφογύριζε από δω, αναστέναζε από κει τέλος πάντων μάτι δεν είχε κλείσει η γυναίκα. Που και που μου τα λεγε και στα τηλέφωνα. «Σοφία μου, τι κακό είναι αυτό, κοντεύει να πεθάνει». Και να του λέει, άστο το κορίτσι, νέα είναι, ελεύθερη είναι τί να τον κάνει το γκόμενο. Όχι ο πατέρας εκεί. Γιατί σου λέει άλλο να είναι ένας και να ξέρουμε από που θα μας έρθει κι άλλο να είναι διάφοροι άγνωστοι και να μας έρθει από το πουθενά. Βέβαια τον κατά καιρούς έναν δεν τον πήγαινε ποτέ ο πατέρας. Ο ένας του ξινίζει ο άλλος του βρωμάει που λένε; Α γεια σου. Μια και δυο λοιπόν το αποφασίζει η Μ. και σου λέει λοιπόν τί να με σκάει εμένα θα του κάνω χουνέρι να το θυμάται.

Τρώνε λοιπόν μετά τη δουλειά μια ωραία μέρα, κάνουν καφέ μετά και αράζουν στο σαλόνι να τον πιούνε. Φανταστήτε σκηνικό ντεκαντάνς τώρα ο πατέρας μου μετά το φαγητό, το στομάχι μέχρι απέναντι, το πάνω κουμπί του παντελονιού ξεκούμπωτο και το μάτι γλαρό. Είναι και φαλακρός ο μπαμπάς. Όχι μισά πράματα όμως. Κανονική καράφλα μεγάλη με μαλλιά μόνο στα πλάγια. Του λέει λοιπόν η Μ. «α ξέχασα να σου πω με πήρε και η Σοφία σήμερα και τα είπαμε είναι πολύ ευτυχισμένη». Αναθαρεύει ο πατέρας. «Γνώρισε λέει ένα πολύ καλό παιδί, της φέρεται πολύ καλά, τον γνώρισε μέσω μιας φίλης της και περνάνε πολύ καλά». Ενδιαφέρεται ο πατέρας. Ρωτάει απ’έξω επ’έξω. «Την πήγε εδώ – την πήγε παραπέρα – δουλεύει εκεί.» Το δουλεύει το παραμύθι και ο πατέρας τσιμπάει. Και ρωτάει. «Είναι 31 και μένει μόνος του γιατί οι γονείς του μείναν στην πατρίδα του την Αίγυπτο».

Προσέξτε τώρα, σας το περιγράφω σε σλόου μόσιον. Δεν ήμουν εκεί αλλά γνωρίζω πώς έγινε γιατί το χω δει πάμπολες φορές – και μου το διηγηθήκανε κι όλας μετά. Ο πατέρας με το που ακούει Αίγυπτος του κόβεται η ανάσα. Προσοχή όμως δε το δείχνει. Αρχίζει και αναπνέει λίγο ακανόνιστα. Το σκέφτεται. Αιγύπτιος… Αιγύπτιος… αρχίζει και του ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι. Κοκκινίζει ολόκληρος – και η καράφλα – και από το μάτι όπου να ‘ναι θα πεταχτεί η φλέβα όξω. Ψόφια λοιπόν και ξεψυχησμένα λέει: «Καλά». Σηκώνεται, βαριαναστενάζει και λέει «Πάω να ξαπλώσω. Φέρε μου ένα χάπι για την πίεση κι ένα για το στομάχι».

Καρδιακό θα μου τον κάνετε.