Κυριακή βράδυ στο Royal Festival Hall. Θα σας πω τα βαρετά πρώτα.
Sibelius
The Bard
Sibelius
Violin Concerto in D minor
Rachmaninov
Symphony No. 2 in E minor
Μαέστρος ο Mikhail Pletnev, για την Ορχήστρα Philarmonia. Κύριος από του παλιούς, αλύγιστος, κουνάει το κεφάλι σε όλα τα σωστά σημεία και το μαλλί πέφτει λίγο. Μόνο λίγο. Πρώτο βιολί η Maya Iwabuchi. Ελαφρώς παχουλή, κάθεται στην άκρη της καρέκλας και η πλάτη της είναι αλφάδι. Φοράει μαύρο κουστούμι και γόβες στιλέτο. Δεν κουνιέται πολύ. Σολίστ η Janine Jansen. Όμορφη – ψηλή – μικρή. Παίζει βιολί με πάθος και ακούει πολύ θεατρικά (με την καλή έννοια) την ορχήστρα.
Ο Sibelius τώρα δεν είναι του στυλ μου. Μου κάνει πολύ ονειρικός… πολύ μαλακοευαίσθητος (ας μου επιτραπεί ο όρος – και ζητώ συγγνώμη από τον Αλέξη Κωστάλα – για τον οποίον θυμήστε μου να σας γράψω άλλη φορά). Ο Rachmaninov βέβαια δεν χρειάζεται να πω ότι επειδή τυγχάνει και πιο του πάθους μου κάνει περισσότερο. Ο Κώστας βέβαια νομίζει ότι το θέμα δεν είναι Sibelius – Rachmaninov αλλά κονσέρτο – συμφωνία.
Στα ζουμερά τώρα.
Δίπλα μας κάθονται δυο κοριτσούδες. Ξανθιές, αγγλίδες, αδύνατες, ντυμένες με όλα τα τσουμπλέκια του Accessorize. Είναι του πλήθους του All Bar One (απαράδεκτη αλυσίδα παμπ – μπαρ στη Βρετανία). Πριν ξεκινήσει το θέαμα είναι λίγο αναποφάσιστες. Ξέρω από πού πήρανε τα εισιτήρια τους. Από εκεί που τα πήραμε κι εμείς – από τη lastminute.com με 10 λίρες (αντί για 35). Είπαν να δοκιμάσουν την κουλτούρα μπας και. Με το που μπήκαν και είδαν το πλήθος κατάλαβαν ότι έκαναν σφάλμα. Είναι λάθος το σκηνικό. Κάθονται. Στο διάλειμα το συζητάνε λίγο αλλά ντρέπονται να φύγουν. Με το που τελειώνει και πέφτει το πρώτο χειροκρότημα (υπ΄όψιν πάει ως εξής. Πρώτο χειροκρότημα – φεύγει μαέστρος – συνεχίζεται το χειροκρότημα – ξαναβγαίνει ο μαέστρος κ.ο.κ.) την κάνουν ΠΑΡΑ ΠΟΛΥ ΓΡΗΓΟΡΑ. Σφαίρα βγαίνουν όξω. Νομίζουμε ότι φύγαν, να προλάβουν μια All Bar One ή μια O’Neil’s ανοιχτή, να γνωρίσουν καναν αγγλάρα της προκοπής που να ακούει κάτι κανονικό όπως Liberty X και Usher ας πούμε.
‘Αλλος για κουλτούρα παιδιά;
Ρε παιδιά εγώ τις λυπήθηκα τις καημένες τις αγγλιδούλες. Σου λέει Albert Hall, ε θα τρώγεται. Που να ξέρανε ότι θα τις έτρωγε νωρίτερα ο Sibelius?
Τουλάχιστον έκαναν ότι άκουγαν.
Εδώ αν τις είχες διπλανές θα σε είχανε τρελλάνει στις μαλακίες.
Ιφιμέδεια
giati to photo gallery ths Janine mou thymizei diafimisi tis Pantene ProV? Eimai o monos?
Ante kai prokofiev me to kalo. Akoma tha trexane oi agglidoules.
Και μου τό’λεγε η μάνα μου:”μάθε παιδί μ’ένα μουσικό όργανο”.Που ν’ακούσω εγώ το στουρνάρ’,ο απ’λίτιστος.Επεχείρησα να μάθω κλειδοκύμβαλο προ αμνημονεύτων ετών αλλά η καθηγήτρια εφρίαξε με το πόσο ανεπίδεκτος μαθήσεως ήμουν…τσπ…Ευτυχώς πήγα μερικές φορές στο Μέγαρο καθώς και στο Beethovenhalle και κάτι πήρε τ’αυτί μου…
Lastminute.com εεε;Εγώ νόμιζα πως ήταν μόνο για αεροπορικά εισητήρια!Υπάρχει άραγε κάτι αντίστοιχο στο μικρό μας το Ελλάντα;
Και κάτι άλλο.Εκει στο Γιου-Κέι ακούγεται καθόλου η Charlotte Church τώρα πια;
-όχι,δεν ντρέπομαι να το ομολογήσω,υπήρξα μέγας ανεμιστήρ (fan) και έχω και αυτόγραφο.Δυστυχώς απο το πολύ χρήμα της τη βάρεσε και απεφάσισε να γίνει Κάτι μεταξύ Jewel και Μπρίτνει με αμφίβολες πιθανότητες επιτυχίας…
Α πα πα πα πα … η χειρότερή μου. Τις νοιώθω τις κοπέλες. Το τι μουσική δωματίου και άλλα καθιστικά έχω φάει στη μάπα (κυρίως λόγω δουλειάς) δεν λέγεται. Και άντε, τον Σκαλκώτα τον αντέχω. Κάνεις και κανα ντιριντάχτα στο τσάμικο και περνάει η ώρα. Αλλά τους υπόλοιπους … με τίποτα. Δεν έχω τίποτις με τις μουσικές. Τις ακούω σπίτι μου και καταχαίρομαι. Αλλά, να .. με πιάνει μια νύστα στα καθιστικά, αυτό είναι όλο.
Αντίθετα, δως μου Όπερα (τζέρτζελο να γίνεται), δως μου Μπαλλέτο (πότε θα γλυστρήσει ο ακριανός κύκνος) και τι στον κόσμο. Τι να κάνω … είμαι του “λαϊκού”, γμτ. Ουδεμία σοβαρότης, η νέα …