Όταν έμενα στην Αθήνα, κέντρο καράκεντρο, με το καυσαέριο μόνιμο κάτοικο επί του σπιτιού, μπαλκονιού και φρεσκοπλυμμένων ρούχων, δε μου έλειψε ποτέ (μα ποτέ) ο κήπος.
Ναι καλά γέλα τώρα εσύ, αν όμως μετακομίσεις κάποια στιγμή στη Βόρεια Ευρώπη θα με θυμηθείς. Μπορεί ο κήπος να σου κάνει τελείως suburbia αλλά μετά από παρατεταμένη διαμονή σε μουντά κλίματα θα ψάξεις κήπο, θα πάρεις τσάπα παραμάσχαλα και θα μεγαλώνεις φασολάκια.
Μεγαλωμένη σε διαμερίσματα και πυκνοκατοικημένες περιοχές – αν και το Νέο Φάληρο δεν είναι και Κυψέλη – δεν είχα ποτέ την ανάγκη να κάτσω στον κήπο, να έχω λουλούδια, να κάνω κηπουρική. Άλλωστε πάντα πίστευα ότι παρόλο το τσιμέντο είχα άπλετη ‘όξω’ ζωή. Στον Άγιο Δημήτρη του Νέου Φαλήρου για παιχνίδια ως παιδί, στο Λούνα Παρκ για σουλάτσο στην προεφηβική μούρλα και στο Πασαλιμάνι, το Μικρολίμανο και την Καστέλλα ως έφηβη.
Το διαμέρισμα όσο ήμουν στην Ελλάδα ήταν για ύπνο. Ως μαθήτρια έφευγα το πρωί και γύριζα το βράδυ, ως εργαζόμενη έφευγα το πρωί και γύριζα το βράδυ. Όχι λόγω δουλειάς – ήμουν τυχερή και δε δούλεψα ποτέ άπειρες ώρες – αλλά λόγω ασχολιών: Δουλειά το πρωί, μετά γλώσσες ή χορό ή καφέδες ή οτιδήποτε. Ο κήπος δεν ήταν ποτέ θέμα (μη σου πω ούτε το μπαλκόνι) διότι τις λίγες ώρες που ήμουν σπίτι απολάμβανα καναπέ, καφεδάκι και νάνι.
Αυτά όλα αλλάξαν και μάλιστα πολύ γρήγορα μετά την πολυδιαφημισμένη μου μετακόμιση στο Λονδίνο.
ΔΕΝ είναι αστεία τα πράγματα.
Χτες, μετά από μπάρμπεκιου (στο οποίο έφαγα μόνο μανιτάρια, ψωμί και κάτι ντομάτες – άλλη ιστορία αυτή), καθήσαμε σύσσωμη η συμμορία και σημειώσαμε ακόμα μια φορά πόσο σημαντικό πράγμα είναι ο κήπος στο Λονδίνο.
Πρώτον: Λόγω απουσίας μπαλκονιού.
Εκτός αν μένεις σε πολύ καινούρια κατασκευή μπαλκόνια εδώ δεν υπάρχουν. Καλά για βεράντες ας μη το συζητήσουμε. Απουσία μπαλκονιού μένεις μόνο με τα παράθυρα (βλέπε Δεύτερον.)
Δεύτερον: Λόγω ηλίθιων παραθύρων.
Είναι πλέον σπάνιο στο Λονδίνο να βρεις παράθυρα που ανοίγουν διάπλατα. Για κάποιον ηλίθιο λόγο (γιατί αδύνατον να πηδήξεις από τον πρώτο όροφο και να πάθεις πραγματικά κάτι) τα περισσότερα παράθυρα εδώ ανοίγουν με χερούλι από κάτω μέχρι περίπου τη μέση, δηλαδή έχεις το τζάμι σε ορθή γωνία με τον τοίχο. Το να κάνει ρεύμα είναι κοντά στο απίθανο.
Τρίτον: Λόγω καιρού.
Περνάς τόσους μήνες της ζωής σου με τη μουντάδα του Λονδίνου που το έξω είναι απαραίτητο. Πιστέψτε με, στο Λονδίνο δεν βρέχει τόσο συχνά αλλά είναι αυτό το γκρι του ουρανού που ειδικά αν έχεις μεγαλώσει σε μεσογειακή χώρα σε καταρρακώνει. Τους μήνες που μπορείς να γυρίσεις σπίτι σου από τη δουλειά και να κάτσεις στον κήπο ευλογείς τον άνθρωπο που σκέφτηκε ότι ένας κήπος χρειάζεται σε κάθε σπίτι.
Επίσης ξεχάστε οτιδήποτε σκέφτεστε επί συννεφιασμένου και βροχερού Λονδίνου χειμώνα καλοκαίρι. Ζω εδώ πέντε χρόνια και δεν έχει περάσει ούτε ένα καλοκαίρι που να μας έχει κάνει μέχρι και καύσωνα.
Τέταρτον: Λόγω μοκέτας.
Στην πλειοψηφία τους τα σπίτια εδώ έχουν μοκέτα τοίχο τοίχο (μέχρι και γύρω από τη χέστρα, ναι, είναι άρρωστοι). Το να είναι ντάλα καλοκαίρι, ο ήλιος να λάμπει, τα πουλάκια να κελαηδάνε, κι εσύ να είναι κολλημένος μέσα σ’ένα σπίτι με μοκέτα είναι κάπως.
Πέμπτον: Λόγω κούρασης.
Πίστευα ότι ήταν λόγω ηλικίας αλλά τελικά το διαπιστώνουμε κάθε φορά που πατάμε το τρυφερό μας πόδι στις Ελλάδες. Στη μαμά πατρίδα κάναμε 200 πράγματα την ημέρα, κοιμάμασταν στις 3 το ξημέρωμα και την άλλη μέρα, πρωί πρωί και φρέσκοι φρέσκοι πηγαίναμε στη δουλειά. Στο Λονδίνο κουράζεσαι πολύ πιο εύκολα. Καρατσεκαρισμένο. Προσωπικά δεν γυρνάω από τη δουλειά και είμαι κομμάτια (τουλάχιστον όχι κάθε μέρα) αλλά ξέρω πολλούς που σέρνονται κάθε μέρα, χωρίς εξαίρεση από καναπέ σε κρεβάτι και τούμπαλιν. Για μένα μια μέρα με δουλειά και πανεπιστήμιο με τσακίζει ανεπιστρεπτί και την άλλη μέρα δε μπορώ να σηκωθώ το πρωί. Μπορεί να είναι ο καιρός ή οι αποστάσεις (που είναι ΤΕΡΑΤΑ) αλλά το γεγονός παραμένει ότι τους μήνες που μπορείς σε αναζωογονεί και σε ξεκουράζει να πίνεις καφέ στον κήπο μετά τη δουλειά.
Κήπος φορέβερ ρε!
Κήπος φορέβερ και στην Ελλάδα, θα προσθέσω εγώ. Δεν έχω βέβαια, γιατί ζω σε διαμέρισμα, αλλά το μπαλκόνι μπορεί κάλλιστα να μετατραπεί σε ζούγκλα. Δεν υπάρχει καλύτερο για τα νεύρα και το άγχος από την ενασχόληση με τα φυτά. Άσε που μετά κάθεσαι να πιεις το καφεδάκι σου και μπορείς να φαντάζεσαι ότι βρίσκεσαι στους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας (εγκρίνουν και οι γάτες -αυτό που το πας;).
Τί μου θύμισες τώρα: Λουκρητία του Αρκα να τρύβεται στον βασιλικό! Σχέση με μέλλον.
πωπωπ κι εγώ με το σπίτι στο κέντρο τι ναπω που καλά καλά δεν έχω μπαλκόνι!
κουραζομαι με τους κηπους/Προτιμω μεγαλα μπαλκονια(ασχετο που δεν ειχα ποτε)
Ζούρι…τι δεν είχες ποτέ…κήπο ή μποαλκόνι;
ήθελα να σχολιάσω περί της μοκέτας στην τουαλέτα αλλά θα με πείς κάφρο και αγενή και σίχαμα… αλλά συμφωνώ…
κήπος φορέβερ ρεεεεεεεεεεεεεεεεε!
Καλά σήμερα δε μπορείς να πεις! Καταγάλανος ο ουρανός! :D Γενικά πάντως δε μπορώ να καταλάβω την ψύχωση του Έλληνα/της Ελληνίδας με τον καιρό… Πάντα λέω την ίδια ατάκα όταν μου λένε για τον καιρό, την οποία ώ ναι θα επαναλάβω και τώρα “Sorry δεν είμαι φυτό να επηρρεάζομαι από τον καιρό” :p Όσο για τον κήπο, ψηφίζω βόλτα στο ποτάμι ή στο κανάλι!
Για τον καιρό θα συμφωνήσω με τον Dionisi. Όταν ήρθα τον Οκτώβρη περίμενα οτι θα με επηρεάσει αυτή η μουντάδα (αφού η μουντάδα στην Ελλάδα είναι αξισημείωτο, ενώ εδώ το αντίθετο), αλλά φαίνεται πως το συνήθισα.
Για τον κήπο δεν εκφέρω γνώμη, δεν έχω επιχειρήσει το άραγμα (πολλώ δε μάλλον το μπάρμπεκιου!) στον κοινόχρηστο κήπο.
Μια απορία θα μου λύσει κάποιος; Στο Hyde Park επιτρέπεται το σούβλισμα οβελία; Η θα μας την πέσουν οι έφιπποι; Χαχα!
Dionysis Βόλτα στο ποτάμι; ΚΑΘΕ μέρα; Μας πέφτει και μακριά. Καταπληκτικό το ποτάμι δε λέω αλλά εγώ το θέλω το κηπάριον μου. Όσο για τον καιρό, δεν τους επηρεάζει όλους το ίδιο. Μέσα σε ένα σπίτι τέσσερα άτομα όλοι έχουμε διαφορετικά επίπεδα ενόχλησης ή όχι.
Γκρινιάρης θα σας την πέσουν βρε. Χαχα!
i loooove overcast weather. i love winters.
should i start worrying?
Θέλω κι εγώ! Κήπο, αυλή, βεράντα, μπαλκόνι που να χωράει καρέκλα και τραπέζι, σκαλωσιά ή έξοδο κινδύνου για να κρεμάω τα πόδια μου πάνω από τους περαστικούς, whatever.
Ο ιδανικός συνδυασμός είναι σπίτι με κήπο στην Αθήνα….. αλλά που??? ας βολευτούμε με το μπαλκόνι προς το παρόν….
p.s. η απόλυτη φάση με μπαλκόνι είναι αυτή με τους παοκτσήδες (έτσι τους λένε στη Θεσσαλονίκη) στους 10 μικρούς μήτσους… φραπεδιά και χαλαραααααααααααααααα
George όοοοοοοοοοοοοοοοοχι. Τους λένε ΜΠακοτσήδες.
Είμαι μπαοκτζής, έχω κήπο, αυτή την ώρα ο πατέρας ψήνει τη σούβλα μετά από 20+ χρόνια (να φανταστείς την τελευταία φορά που την έψησε ήταν 80s και έμοιαζε με τον τραγουδιστή των Bee-Gee’s). Ο ήλιος έξω βαράει κατακούτελα και το πράσινο που βλέπω γύρω μου στο τέλος θα με κάνει +πασοκτζή.
Στο ξύλινο πάτωμα το μόνο τριχοειδές που υπάρχει είναι αυτό το κατσαρό που πέφτει από πάνω μου και τα παράθυρα είναι αλουμινίου αλλά τα έχω κλειστά λόγω κάπνας από το κοκκορέτσι και τα τοιαύτα.
Καλή Ανάσταση!!!
ΤΣΑΠΑ ΤΣΟΥΠΑ ΤΣΑΠΑ ΤΣΟΥΠΑ ΠΡΟΣΕΧΕ ΘΑ ΣΟΥ ΚΑΕΙ Η ΣΟΥΠΑ!!!!!!!!
n ‘ageiasei to stoma sou kali mou Sofia!
alla ola afta ama den ziseis se voreia klimata den mporeis na ta niwseis. Den iparxei kamia periptwsi! Afta ola gia tin ellada einai fiction!
Oso gia tin kourasi, ena periergo pragma… stis 10h30, mexri pou paradinw kai pnevma. Kamia fora kai nwritera, aneta!!