>> Θα το βρεις και στο δωρεάν e-book “Τα Μεταμεσονύχτια“. Κλικ για να το κατεβάσεις.
Άκουσε.
Πάντα θυμάμαι να σε κοιτάω από απόσταση.
Έχω κοιτάξει μέσα στα μάτια σου αμέτρητες φορές, έχω κρυφτεί στο λαιμό σου, έχω νιώσει την ανάσα σου αλλά η πρώτη μου ανάμνηση είναι πάντα το κενό.
Ανάμεσα μας.
Να σε παρατηρώ με προσοχή αράχνης, έτοιμη για την επόμενη σου θανατηφόρα κίνηση.
Και όπως σηκώνεις τα μάτια σου στα δικά μου να με ακινητοποιείς.
Καμιά φορά, στην άκρη των ματιών μου έχω την εντύπωση ότι το σώμα σου περνάει φευγαλέα.
Δεν ξέρω τί με πονάει περισσότερο. Η υποψία ότι είσαι εκεί ή η βεβαιότητα ότι δεν είσαι;
Είναι τρομακτικό πράγμα το σώμα μου. Σε θυμάται.
Leave a Reply