Me myself and my blog

Ερωτήθηκα κάποτε ποιό είναι το στίγμα του blog μου. Ότι δεν φαίνεται δηλαδή ξεκάθαρα το ποια είμαι από το blog – ποιό είναι το στύλ μου – που βαδίζομεν τέλος πάντων.

Σε τοιαύτες ερωτήσεις δεν απαντώ ποτέ ξεκάθαρα. Ο ερωτοθέτης (καλό;) διαβάζει μερικά κείμενα από το digital era blog (όπως αναίσχυντο χιούμορ, λογοτεχνίζουσες και τρυφερές διαθέσεις, ποιηματάκια, αληθινές ιστορίες κλπ κλπ κλπ) και μπουρδουκλώνεται (ο καημέεεεενος).

Θέλει ο ερωτοθέτης να βρει το στίγμα, να καταλάβει το στυλ μου και μέσα από το στυλ μου να καταλάβει ποια είμαι εγώ. Και μόλις καταλάβει ποια είμαι εγώ να βγάλει ωραία ωραία τα ταμπελάκια του και να αποφασίσει πού θα μου τα κολλήσει. Άλλος θέλει να με νομίζει φοιτητριούλα που τρώει τα λεφτά του μπαμπάκα της, άλλος ξιπασμένη ξενιτεμένη, άλλος ψωνισμένη του εξωτερικού, άλλος λογοτέχνη wanabe, άλλος τραγουδιάρα, άλλος τρυφερή ύπαρξη (εντάξει αυτό σπάνιο) και πάει λέγοντας. Ο καθένας διαλέγει ένα κομμάτι που βρίσκει στο blog και πάνω σε αυτό κατασκευάζει την περσόνα που τον βολεύει για την κάθε βιτριολική επίθεση.

Υπάρχει βέβαια πάντα και ο άλλος ερωτοθέτης – αυτός που θέλει να ξέρει πώς να με περιγράψει, πώς να κρίνει τη θεματολογία μου για να γνωρίζει ότι
digital-era = καθημερινότητα
ή
digital-era = μουσική
ή
digital-era = trash culture
και πάει λέγοντας.

Θέλει ρε παιδί μου ο άνθρωπος να με χωρέσει – ή να χωρέσει το blog μου (και δεν είναι το ίδιο) στα κουτάκια που έχει αυτός στο κεφάλι του. Σώνει και καλά.

Εγώ – που γράφω είμαι η Σοφία. Και ως Σοφία (και ουχί σαν Σοφία) είμαι έτσι. Χαωτική. Υπάρχουν κάποιοι που θέλουν να έχουν ένα στυλ ή μία θεματολογία στο blog τους. Καλά κάνουν. Εγώ πρέπει οπωσδήποτε να έχω μία θεματολογία; Έτσι για να ησυχάσει ο ερωτοθέτης ότι με κατάλαβε – με έπιασε – με τοποθέτησε;

Το πιο σημαντικό όμως είναι το άλλο. ΕΓΩ η Σοφία δεν είμαι ΕΓΩ το digital era. Δεν είναι ένα και το αυτό. ΕΓΩ η Σοφία υπογράφω το digital era. Υπάρχει διαφορά ρε γαμώτο!

Τώρα θα μου πεις, τον μπερδεύεις τον ερωτοθέτη. Σε μερικά posts είσαι εσύ και σε μερικά δεν είσαι εσύ; Ή δεν είσαι ακριβώς εσύ;
Και βέβαια δεν είμαι. Και βέβαια είμαι. Δεν δημιουργώ περσόνα. Γράφω. Σήμερα γράφω ημερολόγιο, αύριο γράφω ποιηματάκια. Πρέπει οπωσδήποτε τα ποιηματάκια να είναι τόσο αληθή όσο το ημερολόγιο; Πρέπει οπωσδήποτε η γλώσσα μου να ταιριάζει σε μια συγκεκριμένη θεματολογία; Πρέπει να μην γράφω κάτι που θέλω να γράψω επειδή δεν ταιριάζει με τον τόνο του blog; (Ποιον τόνο;)

Διαλέγω το blogging γιατί τους κανόνες δεν μπορεί να τους βάλει κανένας πάνω από το κεφάλι μου. Και θα σταματήσω να blogάρω όταν οι κανόνες παραγίνουν δημοφιλείς και πλέον κρίνομαι με ισοπεδομένα μέτρα και σταθμά.