Η πρώτη ταινία που θυμάμαι να βλέπω ξανά και ξανά είναι το “Μάθε παιδί μου γράμματα”. Κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του ’80 ή μπορεί και λίγο νωρίτερα (θα σε γελάσω) – πάντως μάλλον πριν φτάσω τα 10 έτη – αναβαθμιστήκαμε στο σπίτι μας και πήραμε βίντεο. Μάλιστα επειδή ο μπαμπάκας έχει ένα ταλέντο στο να διαλέγει τεχνολογία πήραμε Betamax.
Πέρα από τις κασσέτες που είχαν γράψει διάφορα οι γονείς (και μία θρυλική με Στρουμφάκια που παρακολουθούσα σαν το χάνο και μου την έβαζαν όταν ήθελαν να κοιμηθούν) είχαμε και μία κανονική κασσέτα, το “Μάθε παιδί μου γράμματα”. Την ταινία πρέπει να την είχα δει καμιά δεκαριά φορές, γελώντας με τους παπάδες που παίζανε μακριά γαϊδούρα. Επίσης εκνεύριζα τη μάνα μου γιατί επαναλάμβανα ότι ο παπάς ο παχύς έφαγε παχιά φακή και γιατί παπά παχύ έφαγες παχιά φακή;
Κάποια χρόνια μετά – όταν είχε αρχίσει να με ενδιαφέρει η ιστορία αλλά πριν καταλάβω ακόμα τί σημαίνει – εκεί γύρω στα 14 μου, ξαναπετύχα την ταινία σε κάποιες διακοπές στη Λευκάδα με τη μαμά Δέσποινα και βρέθηκα να κλαίω μεσημεριάτικο πάνω στο καθαρό τραπεζομάντηλο της τραπεζαρίας με τον συμπαθέστατο συν-διακοπευόμενο κύριο με τα μούσια (καλή του ώρα) να έχει μείνει σέκος που κάθεται το βρέφος και συγκινείται με την ταινία.
Οι κάτοικοι της Ελλάδας που δεν έχουν δει το “Μάθε παιδί μου γράμματα” (και το “Υπάρχει και φιλότιμο”) έχουν μεγάλα κενά στην παιδεία τους. Γνώμη μου και τις απολυτότητες του blog τις ξέρεις, δεν θα τις μάθεις τώρα.
Από το εξωτερικό που βρίσκομαι και φτιάχνω τη ζωή μου, ακούω τα νέα της Ελλάδας παραμορφωμένα και θαμπά. Λίγο η απόσταση, λίγο η πλήρης άρνηση μου να ασχοληθώ με πράγματα που με πονάνε και με εξοργίζουν. Είναι θλιβερό να καταλαβαίνεις ότι χάνεις την πίστη σου σε μια Ιδέα με την οποία μεγάλωσες – την ιδιαιτερότητα και την ανθεκτικότητα της πατρίδας σου.
Μέσα από την απαξίωση των πάντων στην Ελλάδα, τις φορές εκείνες που αντέχω να διαβάσω πέντε πράγματα για τη χώρα και μέσα από τα social δίκτυα δεν μπορώ να καταλάβω και να νιώσω γιατί η Υστερία έχει χρωματίσει τα πάντα. Φράξιες και ομάδες, εμείς και εκείνοι, τα κονερβοκούτια ως όργανα βασανιστηρίων των ληστοσυμορριτών και οι φάκελοι πέντε πήχες στην Ασφάλεια – το Άλλο, το Διαφορετικό, το Ξένο δεν έχει χρώμα, δεν έχει όνομα και ουρλιάζει μέσα από όλες σας τις λέξεις.
Σε κάποια χρόνια, θα υπάρξει μια νέα ταινία όπως το “Μάθε παιδί μου γράμματα” και αν κάνω ποτέ παιδί θα κάθομαι κι εγώ να του σκουπίζω τα δάκρυα όταν θα τη βλέπει όπως έκανε η μάνα μου σε μένα. Ενώ στα κρυφά θα έχω μια φλογερή ντροπή που έφυγα και δεν χρειάστηκε να μετρήσω: Έξι χρόνια στο Δημοτικό…
ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ταινια!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!