Τα μικρά που σε θυμίζουν

Εσένα.

Που κάποτε σου είπα μυστικά, που κάποτε ήπιαμε καφέ, που κάποτε γελάσαμε με δάκρυα να στραφταλίζουν στα μάτια.

Που ζήσαμε σαν φίλοι.

Σε θυμάμαι σε κάτι μικρά, που δεν τα υπολογίζεις (και σε κανα δυο μεγάλα).

Όταν αλλάζω παπλωματοθήκη – γιατί είχες κόλπο που μου έμαθες.

Όταν κόβω πατάτες και τις βάζω στο νερό.

Όταν ακούω Τρύπες ή Διάφανα Κρίνα.

Όταν αλλάζω ταχύτητα στο αυτοκίνητο και πατάω λιγάκι το γκάζι πριν βγάλω το πόδι μου από το αμπραγιάζ.

Όταν χρησιμοποιώ τη σόλα της μπότας μου στο χαλί (don’t ask).

Όταν λέω στον εαυτό μου “μπορείς, ζεις, να γελάς, να γελάς, να γελάς”.

Κυρίως όμως όταν γράφω – κατάρα στην κατάρα που μου άφησες ένα Πάσχα στο Νησί – εσύ, που ακούς μαύρες μουσικές και διαβάζεις τα κείμενα που δεν διαβάζει κανένας άλλος.

Ήμασταν κάποτε φίλοι… κι άφησες πράγματα δικά σου πίσω.