Δεν ξέρω αν διαβάζεις γενικά blogs αγαπητέ αναγνώστη. Αν όμως διαβάζεις μάλλον έχεις πετύχει και τα πάρα πολλά μαμαδο-μπαμπαδο-blogs που έχουν ξεπηδήσει από παντού.
Πράγμα ΘΕΤΙΚΟ. Το blogging καλό πράγμα κάνει, δεν θα εξετάσουμε αυτό σήμερα.
Από την άλλη υπάρχουν και πάρα πολλά blogs από γονείς που δεν ξέρω τί παθαίνουν (μάλλον κάποιο ζμποινγκ παίζει μετά τη γέννα) και ΟΛΑ ΕΙΝΑΙ ΡΟΖ ΚΑΙ ΜΥΡΙΖΟΥΝ ΑΝΘΟΝΕΡΟ.
Δηλώνω από την αρχή ότι δεν είμαι ειδική, μια και δεν έχω κάνει παιδιά. Δεν ξέρω, μπορεί όντως όταν το μωρό ξετσουμίσει να παθαίνουν κάτι ορμονικό οι γονείς και να επηρεάζεται η όραση και η όσφρηση. Επηρεάζεται όμως και η γραφή, πράγμα που είναι έγκλημα.
Για παράδειγμα:
Όταν ήρθε η ώρα της γέννας ο πριγκηπουλίνος μου δεν ήθελε να αφήσει την προστατευμένη φωλίτσα που με υπομονή και αγάπη δημιούργησε η μανούλα του. Έτσι είναι τα μωράκια μας κορίτσια, θέλουν να ζήσουν για πάντα μέσα στη θαλπωρή της κοιλίτσας, γι’αυτό κλαίνε όταν βγαίνουν στον κόσμο, σαν να καταλαβαίνουν ότι εδώ υπάρχει μόνο πόνος. Γι’αυτό και είμαι πολύ προστατευτική με το μωράκι μου και δεν το αφήνω στιγμή κάτω. Πρώτον γιατί μυρίζει ανθόνερο – μέχρι και τα κακάκια του κορίτσια, το ορκίζομαι. Δεύτερον επειδή το παιδάκι μου θα αντιμετωπίσει αρκετά την κακία του κόσμου όταν μεγαλώσει και θέλω να του δώσω όσο περισσότερη αγάπη και φιλάκια και αγκαλίτσες της μανούλας – που διάβασα ότι είναι και θεραπευτικές – γίνεται.
Εδώ όπως καταλαβαίνεις έχουμε δύο προβλήματα.
Πρώτον έχουμε μία ελαφριά παράνοια αλλά νταξ, είπαμε ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΝΕΙ ΠΑΙΔΙΑ. Και επειδή ό,τι λέω το λούζομαι έχω φτύσει τον κόρφο μου τρεις φορές από την ώρα που έχω αρχίσει να γράφω το κείμενο.
Δεύτερον όμως έχουμε ΚΑΚΗ ΓΡΑΦΗ.
ΕΛΕΟΣ.
Άμα κάτσει να γίνω μανούλα έχω τη φαντασίωση ότι θα μου βγει το παρακάτω κείμενο.
Όταν ήρθε η ώρα της γέννας το κωλοπαίδι είχε κατσικωθεί στην τιτανοτεράστια κοιλάρα μου και δεν έλεγε να βγει. Σταδιάλα 9 ΜΗΝΕΣ ΜΟΥ ΧΕΙ ΠΕΣΕΙ ΤΟ ΓΟΦΙ ΚΑΙ Η ΜΕΣΗ βγαίνε να τελειώνουμε, θα γίνει καμιά γαλακτική έκρηξη εδά πάνω. Ο γιατρός επέμενε ότι το μωρό δε βγαίνει επειδή είμαι πρωτάρα αλλά το βούλωσε όταν είδε ότι θα σηκωνόμουν με το παιδί μέχρι τους ώμους να του δαγκώσω το αυτί και σκέφτηκε, κάτσε μη τους πάρω στο λαιμό μου ή μη χάσω το αυτί μου. Αν και ήταν σαν τον Ντάμπο οπότε βελτίωση θα ήταν. Τεσπα, πίσω στη γέννα. Όταν επιτέλους βγήκε το μωρό ήταν μπλε και με κάτι μύξες απάνω, που διάβασα ότι έτσι γίνεται αλλά καλά που είχα τον σύντροφο μου και φταίχτη από δίπλα μου. Αντί να λιποθυμήσω του έχωσα μία μπάτσα γιατί με άφησε έγκυο ο αχρείος και αναγκάστηκα να ακούω τις μαλακίες του γιατρού, να μου πέσει το γοφί, να γίνω η μικρή αγελαδίτσα και να δω το παιδί μου καλυμένο από μπλε μύξα. Τώρα το μπανιάρω καλά καλά και συχνά. Πιστεύω ότι από την εμπειρία της γέννας κάτι μένει στα μωρά και θέλουν συνέχεια να είναι καλυμένα με κολλώδεις ουσίες. Πού το χάνω που το βρίσκω το παιδί, όλο κολλάει από μέλια, σιρόπια, σοκολάτες και δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο και χαμογελάει ευτυχισμένο – υποθέτω επειδή θυμάται τα βασανιστήρια του εννιάμηνου.
Ορίστε.
Πάρε τώρα κι εσύ καλή μανούλα ή καλέ πατερούλη blogger το παραπάνω (το καλό παράδειγμα, όχι το πρώτο το νιανιά) και πήγαινε να μεγαλουργήσεις.
———————-
Για νορμάλ παραδείγματα (και όχι τις δικές μου καφρίλες) να διαβάσεις Άσπα που γράφει εξαιρετικά. Απλά πράγματα, σταράτα, αστεία και αληθινά. Highly recommended. (Ασχολείται και με τις Ψηφιακές Γειτονιές – ρίξτε μια ματιά).
Μην παραλήψεις και την Ελίζα του off to a nation of two που γράφει πάρα πολύ όμορφα ως Ελληνίδα μαμά στο εξωτερικό με παιδί bilingual.
Αν όμως δε διαβάσεις τίποτα άλλο, να διαβάσεις το Γονιός που ΤΑ ΛΕΕΙ ΟΛΑ με ευαισθησία, αγάπη, χιούμορ και ειλικρίνεια.
Τέλος – αν βρεις κι άλλους νορμάλ σημείωσε τους παρακάτω. Be warned, άμα βρω νιανιά στα σχόλια θα τα βάλω σε λίστα “όχι, ροζ, μυξιάρικα”.
κορυφαίο , με πολύ έξυπνο χιούμορ : http://bebisthoughts.wordpress.com/
παρεπιπτώντος και το κείμενο σου πολύ καλό και αληθινό!
Πολύ καλό το παράδειγμά σου, έλιωσα στο γέλιο.
Ούτε εγώ έχω παιδιά, αλλά έχει η μάνα μου και μεταφέρω το μήνυμα της αυτούσιο (για να λύσω και την απορία): “Τα κακάκια δεν μυρίζουν ούτε ανθόνερο, ούτε γιασεμί, μυρίζουν σα ΣΚΑΤΑ.”.
άμα σου πω τό άκουσα στο κεφάλι μου αυτό της μάνας σου
Σοφάκι, εχω δυο τεκνα και συμφωνώ με το κειμενο σου! Μην ανησυχεις, θα γινεις καλη μανα -αν το θελησεις, βεβαια… :)
Η βασική συνταγη ειναι να φερεσαι στα μωρα όπως σε γλάστρες. Τα ποτιζεις, τα ταϊζεις, τα φροντιζεις, όσο καιρο δεν ειναι ικανα να φροντισουν μονα το εαυτο τους.
Η μικρη ετρωγε με μαχαιροπιρουνα απο 14 μηνων, μολις μιλησε κ περπατησε δλδ! Θεαμα για τους περιεργους στις διακοπες λεμε…
Η μεγαλυτερη ετρωγε με κουταλι -ακομα το προτιμαει!
Επισης, μη διανοηθει κανεις να μιλησει για “θυσιες που εκανα για σενα” οταν μεγαλωσει το παιδι του. Δεν εκανα καμμια θυσια, ουτε ημουν αποφασισμενη να κανω! Οσο μ’ έπαιρνε ασχολιομουν. Ηταν βολικο βεβαια που τα κουβαλαγα συνεχει μαζι -σε δουλειες, στο γραφειο, κλπ- αλλα αυτο ειναι θεμα επιλογης: όπως κουβαλας τα βιβλια σου, ας πούμε. χεχε
Σε πεθυμησα ορέ! :)))
[σε κανα μηνα τα ξαναλεμε]
..να σημειωσω κατι ακομα; νομιζω οτι τα χαϊδόλογα ειναι για να πειστουν οι ίδιοι οι γονεις ότι αγαπουν τα παιδια τους μολις τα γεννησουν.. Το ζητούμενο ειναι να τα αγαπάς ΠΡΙΝ γεννηθουν!!!
Κι εγώ σε πεθύμησα, σκάσε :-D
Ακούς εκεί “με κουτάλι” και “ακόμα το προτιμάει”! Τι συκοφαντίες είναι αυτές βρε; Με κουτάλι τρώμε τη σούπα, τα κορνφλέικς, τα γλυκά και τα παγωτά αν είναι σε μπωλάκι. Τα φαγητά με μαχαιροπήρουνο εννοείται! :Ρ
… Εκτός αν εννοείς ότι τρώω μόνο γλυκά! LOL
Έχω μια υπόνοια ότι καμιά μαμά και κανείς μπαμπάς δε νομίζει πως η χιροσίμα που κρύβει το καμάρι του στην πάνα μυρίζει λέλουδα. Έχω μια υπόνοια ότι έχουν πέσει σε τέτοια καταθλιψάρα με την αλλαγή που έχει φέρει το παιδί στη ζωή τους, ότι είναι τόσο τίγκα κομμάτια κάθε μέρα, ότι τα νεύρα τους έχουν φτάσει ταβάνι, που για να μην αρχίσουν τα καντήλια και από φόβο ότι αν το κάνουν θα τους πει ο δίπλα “γαϊδούρι και κακό γονιό”, αρχίζουν τα πριγκηπουλίνος και τα ανθόνερα.
εμετούλης το πρώτο κειμενάκι! στο 2ο ένιωσα μια εμπάθεια αλλά και πάλι δεν προλαβαίνα να πάω να τα γράψω!
κι εσείς κα @kmitchell πρέπει να γνωρίζετε κ κάνα δυο προσωπικά που έπεσαν στην κατάθλιψη, δεν το έκρυψαν, το φώναξαν αλλά δεν το έγραψαν! :P
Αγαπητή κ @hell1 έχομεν κάτι φίλες ναι. Αλλά τις αγαπάμε γιατί μας υποσχέθηκαν ότι άμα κάτσει και κάνουμε παιδί θα μας προειδοποιήσουν για όλα και δε θα μας πουν ότι “έλα μωρέ όλα εύκολα είναι και μυρίζουν ροδόνερο” (τα θυμάμαι εγώ αυτά να ξέρεις!)
Δυστυχως υπαρχουν κ τετοιες μαμαδες…και λεω δυστυχως για τα παιδακια που τους φορτωνουν την μλκ που εχουν στον εγκεφαλο.κ μετα φυσικα η γραφη κ η ολη βλακεια που κουβαλανε..
Σε βρήκα μέσω της Ασπας και …νταξ, θέλω να σου πω πως έχω πολύ καιρό να γελάσω έτσι! Να είσαι καλά και σε ευχαριστώ! Γράφεις απίθανα!
Η τριτοδεσμίτισσα μέσα μου έχει πέσει σε κώμα μετά το πρώτο κείμενο. Η πρώην καθηγήτρια πάλι ξέρει ότι είναι η ίδια μαμά που θα μας τα πρήξει με το πόσο υπέροχο και μοναδικό είναι το καμάρι της, λες και τ’άλλα δεν είναι, και ότι αποκλείεται να μην μπορεί να πάρει Λόουερ στην τετάρτη δημοτικού.
BTW, για να θυμούνται οι παλιές και να μαθαίνουν οι νεώτερες, οι λερωμένες πάνες μυρίζουν ωσάν ξυνισμένο γιαούρτι που ‘χει κάτσει στον ήλιο κανα δυο μέρες τον πρώτο καιρό και σκατούλες μετά τους 6 μήνες. Ανθόνερο πάντως όχι.
Επειδή όμως η φύση είναι μεγάλη πουτάνα, έχει φροντίσει για όλα. Όντως η όσφρηση δεν είναι αυτή που ήταν και η όραση εξασθενει (καλά, μπορει να φταίει και η αϋπνία που δε βλέπεις μπροστά σου και πατάς κόσμο με το καρότσι). Το make up for it όμως, το αυτί σου πιάνει αναστεναγμό μωρού μέσα στον ύπνο σου από δύο τετράγωνα μακρυά.
+1…true..όχι άλλες γλυκανάλατες πίπες..
Κι εγώ από την Άσπα σε βρήκα και γέλασα πολύ!!
Αλλά πως τα μωρά θέλουν να ζήσουν για πάντα στην κοιλίτσα ομολογώ δεν το γνώριζα….χαχα!!
Να είσαι καλά!
Σε βρήκα μέσω της Άσπας…έχεις απόλυτο δίκιο…και λίγα λες..ήμαρτον με τις μαμάδες που “μέχρι πριν η ζωή τους δέν είχε νόημα και με Το που ήρθε το μωρό απέκτησε”….τι σκατά ζωή κάνανε πριν???τεσπα…στο θέμα μας άλλο αγαπημένο νορμάλ μπλογκ είναι το not just mums…την ακριβή διεύθυνση δέν μπορώ να την κάνω ποστ γιατί είμαι από κινητό και δέν ξέρω πως γίνεται…χαχά…πολλά φιλιά,χάρηκα που σε βρήκα
Μία διευκρίνιση: Τα κακά των μωρών, όσο αυτά πίνουν μόνο γάλα, δεν μυρίζουν άσχημα. Δε θα φτάσω στο σημείο να πω ότι μυρίζουν “ανθόνερο” ή έστω ωραία (όπως πολλοί λένε) αλλά δεν μυρίζουν άσχημα.
Το μωρό πάντως μυρίζει ωραία μόνο αν του βάλεις κολώνια. Γιατί ακομη κι αν τα κακά δεν βρωμάνε, η ξυνίλα από τις γουλίτσες δεν είναι και η πιο ευχάριστη μυρωδιά.
Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση! Ούτε “πριγκηπουλίνος” ούτε Ντάμπο! Οι εγκυμοσύνες είναι λίγο πολύ ίδιες. Μετά έρχονται οι δυσκολίες, που με τον καιρό βαίνουν αυξανόμενες. Προφανώς η μαμά του “πριγκηπουλίνου” έχει χιούμορ. Μ¨ονο έτσι μπορώ να το δώ.!
Ντάμπο ήταν ο γιατρός. Το μωρό ήταν μέχρι τους ώμους :-)
Σε βρήκα κ εγώ από την Άσπα και έλιωσα στα γέλια!
Πολύ ωραίο το ποστ.
Είμαστε οι μαμάδες περίπτωση προς παρακολούθηση.
Εντάξει, ότι μας πιάνει μια τρέλα όταν γινόμαστε γονείς, είναι αλήθεια.
Τι κάνουμε όμως αν δεν έχουμε το χάρισμα του “γράφειν”?
Να μην καταγράψουμε κάποιες αναμνήσεις να έχει το μικρούλι πριγκηπουλίνι μας να θυμάται;;
Απλή καταγραφή. Πειράζει;;
Υπέροχο Σοφία να ΄σαι καλά γέλασε το χειλάκι μας.Όσο για το άλλο…όλες οι φρεσκομανούλες τα λένε αυτά στα μωρά τους,πρέπει κ να τα γράφουμε τώρα;;; Τρόοοοοομος!!!Μπιάχ!
Εμείς έχουμε 2 μπέμπες 10 μηνων και τι να σας πω ούτε με μανταλάκι στη μύτη δεν σωζόμαστε!
Κι εγώ θέλω να πω ότι η μητρότητα μπορεί να σε χτυπήσει στο κεφάλι και να θεωρείς το μωρό σου το πιο αξιαγάπητο του κόσμου, όμως τα σκατά μυρίζουν σκατά (και ενός νεογέννητου έχουν χαρακτηριστική μυρωδιά – μύριζε όλο το σπίτι) τα τσίσα τσίσα και η σκάφη σκάφη. :P
Χαχαχαχα, τέλειο! Μ’ αρέσει που δεν έχεις αναστολές!
Στην αρχή που σε διάβαζα αναρωτιόμουν που θα καταλήξεις. Στο δεύτερο παράδειγμα πέθανα στο γέλιο!!!!
Τυγχάνει να είμαι και εγώ μαμά (με δύο κόρες), τυγχάνει να έχω και εγώ blog, και τυγχάνει να ανήκω στους νορμάλ που αναφέρεις. Τουλάχιστον έτσι θέλω να ελπίζω.
Μπαίνεις και εσύ στη λίστα ιστολογίων που παρακολουθώ γιατί μου αρέσει η γραφή σου…..
Ε, ναι λοιπόν, εγινα μαμά και σκεφτόμουν οσα κι εσυ! και η πρωτη κουβεντα που ειπα μολις ειδα το καμάρι μου ήταν” τί ασχημο που ειναι…”Αφου ητανε ρε παιδιά, τι να λέμε! Και σκυλοβρωμουσαν τα κακακια και τα ξερατά, και σιχτιριζα που καθε φορα που ξαπλωνα ή ετρωγα ξυπνουσε, και την αφηνα να τσιριζει αντι να την παιρνω αγκαλιτσες καθε τρεις και λίγο. Ε, ναι λοιπον, ημουν σκυλα μανα, κι ισως ειμαι ακομα, που ριχνω μπουφλες καθε φορα που κανει μαλακιες. Εχω ομως την εντυπωση οτι θα χρειαζεται λιγότερες ψυχαναλυσεις στο μελλον απο το παιδακι του πρωτου κειμενου…..Αυτα τα μπλογκς και ομαδες στο fb, μου προκαλουν ναυτια…
Εντάξει όχι και να ρίχνουμε μπούφλες κάθε φορά που σε εμάς φαίνεται ότι κάνουν μαλακίες! Για να γυρίσουμε λίγο πίσω… όταν ήμασταν εμείς στην ηλικία τους. Τι κάναμε; Και εμείς μαλακίες κάναμε!!! Αλλά δεν τρώγαμε μπούφλες. Τουλάχιστον εγώ…. Μια φορά έφαγα χαστούκι από τον πατέρα μου και ακόμα το θυμάμαι να σου πω την αλήθεια.
Εγώ από την άλλη ή θα γκαρίζω ή (αν είμαι στις καλές μου) θα τις πιάσω στην πάρλα….
Άλλωστε πίσω από τις “μαλακίες” των παιδιών υπάρχει το ρητό του Coehlo….. που δεν το έβαλα τυχαία στο blog μου!
“Τα παιδιά μπορούν να διδάξουν τρία πράγματα στους μεγάλους: πρώτο, να χαίρονται χωρίς να υπάρχει λόγος, δεύτερο, να ασχολούνται πάντα με κάτι και, τρίτο, να απαιτούν με όλη τους τη δύναμη αυτό που επιθυμούν.”
έχεις μπει eimaimama.gr τώρα τελευταία;
>> έχεις μπει eimaimama.gr τώρα τελευταία;
comment WIN
Θα επεξεργαστώ και θα μεγαλουργήσω.
νιώθω τύψεις που δεν περιέγραψα τη δική μου γέννα όπως η Μάνα παραπάνω στο απόσπασμά σου αλλά έτσι :
http://nasiasblog2012.blogspot.gr/2013/07/blog-post_15.html
αυτές που μιλάνε με τετοια γλυκόλογα ,είναι οι πιο υστερικές στην πραγματική τους ζωή,έχω την άποψη….
κι εγώ από την Άσπα σε βρήκα, δεν έχω και δε θέλω παιδιά, αλλά έλιωσα στο γέλιο, καλή συνέχεια!
Μια μετάλλαξη την παθαίνουμε με το που γεννηθεί το παιδί (ντρουβρουτζά το λες αλλιώς) τα κακάκια πάντως ανθόνερό ΔΕΝ μυρίζουν! Μολίς μπουν δε οι στέρεες τροφές, δεν θες να είσαι στο ίδιο σπίτι!
[…] γειτόνων, θα γνωρίσω μερικούς νέους φίλους όπως τη Σοφία που έχουμε περισσότερα κοινά από όσα φανταζόμαστε, θα […]
[…] Γυρίζω πίσω το ρολόι, λεχώνα, μωρομαμά, ενθουσιασμένη, ξενυχτισμένη, μια μαμά που περίμενε να ησυχάσουν όλοι για να χαλαρώσει μπροστά στην οθόνη του οικογενειακού υπολογιστή, να ψάξει, να επικοινωνήσει, να ταξιδέψει… Μου είχε κάνει εντύπωση τότε όνομα ενός αμερικάνικου μαμαδο-μπλογκ, I should be folding laundry. Κάθε φορά που αφήνω κάτι στην άκρη (και την στοίβα με τα πλυμένα ρούχα φυσικά…) για να γράψω κάτι σε κάποιο από τα blog μου, το σκέφτομαι και γελάω. Τώρα πια τα γονεϊκά blogs έχουν γίνει πολλά, ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια, και όπως κάθε κύμα που γιγαντώνεται έχουν φανατικούς οπαδούς αλλά και κριτές και επικριτές, όπως στο σπαρταριστό, χύμα και τσουβαλάτα άρθρο Σύντομες οδηγίες καφρίλας για αναρτήσεις γονιών. […]
[…] Σύντομες οδηγίες καφρίλας για αναρτήσεις γονιών […]