‘Ετσι για αλλαγή…

Κάποιος μου θύμισε την Άνω Πόλη…

Λες;

Λες να ξέχασα; Λες να θυμήθηκα;

Στο λιμάνι το αίμα μου αγνάντεψε τον ορίζοντα – με πρόσωπο μαύρο. Και μετά… Και μετά στα κάστρα.

Τρέχει στις φλέβες μου αυτή η ανοησία – κόκκινη και αρχαία. Από κάστρα, σε κάστρα, για κάστρα, τρέχουν ένα ζευγάρι κοτσίδες το ξημέρωμα στους νέους λόφους.

Πιο σκληρά, πιο μακριά, η Άνω Πόλη άκουσε την ανάσα μας. Και μας θυμάται ακόμα.