Κάτι καλά παιδιά

Εκεί που κάθομαι στο γραφείο και βαριέμαι ανοίγω το κινητούλι μου και κατεβάζω το e-mail μου(χαϊλίκια). Εμφανίζεται λοιπόν ένα μυνηματάκι από ένα καλό παιδί, τον Γιώργο Α. Ο Γιώργος λοιπόν ήταν συμμαθητής μου στο Πολυκλαδικό (κολλέγιο λέμε) και πολύ παρέα κάναμε. Για έναν καιρό βγαίναμε κιόλας. Και τις θυμάμαι τις παρέες μας με πολύ αγάπη γιατί είναι ένα από αυτά τα καλά παιδιά που γελάσατε πάρα πολύ και μιλήσατε πάρα πολύ και παίξατε Phantasmagoria με σβηστά τα φώτα.

Είχε κι ένα γατί ο Γιώργος στο σπίτι του (στο Παλαιό Φάληρο, κάθε φορά που περνάω από εκεί τον θυμάμαι). Ένα βράδυ είχαμε μια υποχρέωση σε μια φίλη, κάπου έπρεπε να πάμε και πήγα από εκεί πρώτα, ντυμένη μ’ ένα μαύρο μακρύ φόρεμα, με περισσή περηφάνια βέβαια καθώς ήμουν μια κυρία. Κάθησα στον καναπέ κι έγινα τίγκα στην τρίχα, μιλάμε από την κορυφή μέχρι τα νύχια, αυτό το γατί είχε πολύ πράμα. Περάσαμε την επόμενη μισή ώρα καθαρίζοντας το φόρεμα με σελοτέιπ κι εκείνο το ρολό που κολλάει και το χρησιμοποιούν για τα χνούδια και τις τρίχες όσοι έχουν γατιά και σκυλάκια.

Τελειώσαμε το σχολείο, μετακόμισα, έμπλεξα, είχα και μια σχέση για κανα δυο χρόνια μ’έναν ζηλόφθων τύπο, χαθήκαμε. Δεν ήμουν ποτέ και πολύ κοινωνική με το σχολείο μου, 1000 άτομα τί να προλάβεις. Έφυγα μετά για το Λονδίνο και έχασα ακόμα περισσότερο κόσμο.

Με βρήκε λοιπόν ο Γιωργάκης στο Δίκτυο, κάτι έψαχνε, κάτι βρήκε, κάτι είδε, τσουπ έπεσε πάνω στο επώνυμο μου και με θυμήθηκε. Και μου έστειλε ένα μύνημα. Γιατί έτσι είναι τα καλά παιδιά – δεν έχουν κακίες, δεν έχουν να σου πουν “χαθήκαμε” και άλλες κοινοτυπίες. Σου στέλνουν ένα μύνημα σαν να μιλήσατε πριν από μερικούς μήνες, να δουν τί κάνεις, πώς είσαι, ζεις ή πεθαίνεις;

Ενώ αυτές οι μέρες ήταν δύσκολες, αισθάνθηκα πολύ καλά που μιλήσαμε με το Γιώργο. Κάπως θυμήθηκα όταν τα πράγματα ήταν απλούστερα. Όταν περνάγαμε όλα τα παλαβά πιτσιρίκια διαλλείματα στο “καπνιστήριο” (μια γωνιά στην αυλή), όταν κάναμε κοπάνες σ’ένα καφέ εκεί δίπλα, όταν πηγαίναμε για μπάνιο στη Βούλα τον Ιούνιο. Όταν φόραγα σκούρο κραγιόν και πολλά ασημένια δαχτυλίδια, όταν το τζην μου δεν έβγαινε από πάνω μου. Όταν η διπλανή μου επί τρία χρόνια, η Φαίδρα, κατάφερνε να με κάνει να γελάω συνεχώς και να με πετάνε έξω οι καθηγητές ενώ εκείνη δεν την έβλεπαν. Όταν παίζαμε τρίλιζα στην Άλγεβρα. Όταν κάναμε τα μικρά μας δράματα, τις απάτες μας, τις περιπέτειες μας με τσιγάρα, κοπάνες, γκόμενους, μουσικές και ταινίες.

Δεν νοσταλγώ το σχολείο. Δεν πέρασα ούτε τόσο καλά ούτε πιστεύω ότι ήταν η πιο εύκολη εποχή της ζωής μου. Ίσα ίσα ήταν από τις πλέον δύσκολες.

Αλλά να – κάπως αισθάνθηκα πάλι επαναστάτης, πιτσιρίκα, ερωτευμένη, ενθουσιώδης, φωνακλού, γκρινιάρα. Κάπως θυμήμηκα ότι ο Γιώργος έχει έναν τρόπο να γελάει πολύ ιδιαίτερο.

Κυρίως θυμήθηκα κάτι καλά παιδιά, που τα γνωρίζεις, τα χάνεις, τα ξαναβρίσκεις, τα ξαναχάνεις, αλλά κάθε που περνάς από τη γειτονιά τους σκας ενα χαμόγελο και πάει η μέρα σου καλύτερα.