Δεν έχω ιδέα τί συμβαίνει και τελευταία γεννοβολάτε δεξιά κι αριστερά. Όπου σταθώ κι όπου βρεθώ είστε με ένα μπιμπερό στο χέρι ή με την κοιλιά στο στόμα.
Υποπτεύομαι τί συμβαίνει βέβαια. Πρώτα από όλα, έχω περάσει τα τριάντα και αναπόφευκτα οι παρέες μου είναι μια παρόμοιας ηλικίας. Ειδικά για μας τα κοριτσάκια είναι μια καλή ηλικία ν’αρχίσεις να σκέφτεσαι το παιδί. Ό,τι κι αν σημαίνει αυτό το “καλή ηλικία” που δε σημαίνει τίποτα άλλο πέρα από το ότι άλφον) κοινωνικά επιβάλλεται και βήτον) σε πιάνει ο πανικός ότι ιατρικά δεν προλαβαίνεις.
Ξαφνικά λοιπόν ξαμολιέσαι σε κήπους και λαγκάδια για να βρεις το σπέρμα το καλό. Εξ ου και το φαινόμενο του χωρισμού μετά από 8 με 10 χρόνια σχέση γιατί δεν υπήρχε ασφάλεια και δε θα ήταν καλός πατέρας ο ταλαίπωρος ο άντρας και καπάκι εγκυμοσύνη εξπρές μέσα σε 3 μήνες από άλλον (δεν εννοώ ότι το παιδί βγαίνει σε 3 μήνες – φλας γκόρντον στάιλ. Εννοώ ότι 3 μήνες μετά τη γνωριμία μένεις έγκυος). Τυχερά θα μου πεις, κι αυτό το χω δει να δουλεύει.
Το άλλο που συμαβαίνει είναι ότι στη blogόσφαιρα έχει ανέβει ο μέσος όρος ηλικίας μας. Δηλαδή, εμείς οι νέοι και πρωτοπόροι δήθεν μου τάχα μου, γερνάμε. Όσο γερνάμε τόσο παρακολουθούμε blogs παρόμοια με μας, πιθανά λοιπόν παρόμοιας ηλικίας, πιθανά λοιπόν με γυναίκες που γεννοβολάνε αβέρτα ή με άντρες που γίνανε πατεράδες και γράφουνε τιτανοτεράστιες αναρτήσεις (δε θα σταματήσω ποτέ να διαφημίζω αυτή την ανάρτηση. Τη λατρεύω).
Αυτός ο κόσμος λοιπόν του γεννοβολήματος μου φαίνεται ακόμα φανταστικός, μη σου πω εξωπραγματικός. Ακόμα και τα πιο απλά (χέστηκε πάλι και πα να ξεσκατώσω) είναι λίγο εξωγήινα. Όχι πως δε σας χαίρομαι. Σας χαίρομαι πολύ. Κι ειδικά όσους σας διαβάζω διακόσια χρόνια και βλέπω ότι προχωράτε, αγαπάτε, αυξάνεστε και πληθύνεστε. Εύγε σας.
Υπάρχει βέβαια και μια ομάς από εγκυμονούσες και Μάνες (σ’αυτή την κατηγορία το Μάνα είναι πάντα με κεφαλαίο το Μ) που δεν ξέρω, μόλις το σπέρμα βρει το στόχο παθαίνουν κάποια ορμονική/ ψυχολογική αλλαγή. Από κει που ήταν νορμάλ άνθρωποι ξαφνικό ΤΟ ΣΚΑΤΟ ΤΟΥ ΠΡΙΓΚΗΠΟΥΛΙΝΟΥ ΤΟΥΣ ΜΥΡΙΖΕΙ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΑ. Και θέλω να σας πω κάτι. Δικό μου παιδί δεν έχω αλλά έχω ξεσκατίσει κανα δυο, έχω βρεθεί με πολλά μωρά και στην οικογένεια γενικώς. Σας το λέω μια και καλή.
ΤΟ ΣΚΑΤΟ ΤΟΥ ΜΩΡΟΥ ΣΑΣ ΟΧΙ ΑΠΛΑ ΒΡΩΜΑΕΙ ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ Η ΔΕΥΤΕΡΗ ΧΙΡΟΣΙΜΑ ΚΑΙ ΤΟ ΝΑΓΚΑΣΑΚΙ ΜΑΖΙ
(Ειλικρινά ένας από τους μεγαλύτερους μου φόβους αν κάνω παιδί είναι μπας και μόλις γίνει η σύλληψη γίνω κι εγώ pod person κι αρχίσω να σκέφτομαι να κάνω τα σκατά του παιδιού άρωμα και να το πουλάω)
Τώρα το Πάσχα που θα πάω στις Ελλάδες θα ρωτήσω τη Μαμά Δέσποινα που είναι πάντα ειλικρινής τί κάνει ζμπόινγκ μέσα στον εγκέφαλο και μπορεί να το παθαίνουν αυτό οι Μάνες.
————–
Αφιερωμένο εξαιρετικά με άπειρη αγάπη σε φίλη που περιμένει το πρώτο της παιδί κι είναι τόσο νορμάλ που έχω ανησυχήσει.
Δε χρειάζεται να πας σε αυτήν την απαγορευμένη ζώνη χημικού πολέμου. Αρκεί να δεις το wallpaper του υπολογιστή στη δουλειά ή το σπίτι και θα δεις παιδιά με τον ένα γονιό ή μόνα τους. Είναι σαν αφού έγινε η ανταλλαγή υγρών και το pop out να ξεχνάνε ότι έχουν σύζυγο/σύντροφο/πες το ότι θες…
Εδώ που τα λέμε, το χω παρατηρήσει κι εγώ αυτό με τις φωτογραφίες σε στυλ “το παιδί κι ΕΓΩ, ο γονιός- χάιλάντερ που τα τραβάει όλα και προστατεύει το τέκνο από τις διαβολικές δυνάμεις που το περιτριγυρίζουν”
Θέλω να σε διαβεβαιώσω ότι τα σκατά των δικών μου παιδιών μυρίζουν σκέτα σκατά και όχι ροδόστεμμα. Είναι ένα δυνατό κίνητρο να τα μάθω να πηγαίνουν μόνα τους στην τουαλέτα μια ώρα αρχίτερα.
Πάντως, μετά από 2 παιδιά συνεχίζω να έχω την ίδια απορία με σένα (για το ζμπόινγκ που προφανώς δεν συνέβηκε σε μένα).
Καλά εσύ δεν πιάνεσαι, είσαι νορμάλ καλέ. (Τα απολαμβάνω πολύ τα ποστ σου με τα παιδιά)
Μιλάμε για πολύ γεννοβόλημα!! Έχει φοβηθεί το μάτι μου!!
Όσο για το ζμπόινγκ, είναι το επόμενο (σε επίπεδο και φυσικά ένταση)από αυτό που χτυπάει όταν γίνονται κυρίες Κοκοβίκου. Νομίζω.
BEGIN σπασίκλας-mode
Από καθαρά βιολογικής σκοπιάς, στην ηλικία σου (μας, δεν είμαι πολύ πίσω κι εγώ) θα έπρεπε να περιμέναμε ή να έχουμε ήδη εγγόνια. Το ότι καταφέραμε σαν Δυτική κοινωνία τουλάχιστον να το ξεπεράσουμε αυτό και να μπορέσουμε να περιοριστούμε στα 1-2 παιδιά κι αυτά στο τέλος της αναπαραγωγικής ηλικίας των γυναικών, και το ίδιο οριακά ως προς την απροβλημάτιστη συμμετοχή στη σύλληψη για τον άνδρα δείχνει ότι μπορούμε να πολεμήσουμε τις εξελιχτηκές πιέσεις για αναπαραγωγή οπότε, τεχνικά, δεν γεννοβολάμε δεξιά κι αριστερά (σαν κοινωνία). Την “τιμή” αυτή την αφήνουμε στον τρίτο κόσμο (ή “αναπτυσσόμενες χώρες” όπως είναι πολιτικά ορθό να λέμε τώρα τελευταία).
END σπασίκλας-mode
Για την μας πάντως, έχεις απόλυτο δίκιο.
Βλέπω τους συμμαθητές και συμφοιτητές μου να παντρεύονται… με ρυθμό πολυβόλου*. Και ακολουθούν και οι γέννες.
@Christos: Πράγματι, αυτό που μας ενδιαφέρει τελικά είναι η επιβίωση των γονιδίων μας στην επόμενη γενιά. Το παιδί κουβαλάει τα μισά δικά σου. Ο/Η σύντροφος όχι. Μου έλεγε μια μάνα, χαρακτηριστικά, “Για το παιδί μου θα έκανα τα πάντα, ο άντρας μου δεν έχει πλέον σημασία.. αν μου έλεγες να τον ρίξω από μια γέφυρα για να σώσω το παιδί μου, θα το έκανα χωρίς δεύτερη σκέψη” (!!!)
-S.
(*) Καθότι ζω σε “χωριό” (όχι τόσο στον πληθυσμό, όσο στη νοοτροπία), οι εκτός γάμου εγκυμοσύνες είναι γεγονότα σποραδικά ή/και οδηγούν και σε γάμο-express, ενώ δεν υπάρχει περίπτωση να συζήσεις με τον άνθρωπό σου αν δεν έχεις κάνει ΤΟΥΛΑΧΙΣΤΟΝ πολιτικό γάμο.
Αυτή την κατηγορία την ξέρω κι εγώ. Αλλά δεν τις λέω Μάνες. Τις λέω μανούλες. Και θέλω να τους σβουρίξω πολλές μπάτσες είναι η αλήθεια.
Δεν είμαι εναντίον του να κάνεις παιδιά, αν και τα βλέπω τα πράγματα πολύ μακρινά κι έχω συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι τελικά μπορεί να μην κάνω. Είμαι εναντίον του να έχεις παιδιά και να κοιτάς με το βλέμμα το υπεράνω τον άλλο κόσμο που δεν έχει. Στυλ, εγώ το έκανα το χρέος μου, εσύ ακόμα χρωστάς. Η’ το ακόμα χειρότερο, κούνημα κεφαλιού και “ντάξει μικρή είσαι ακόμα, θα αλλάξεις γνώμη και θα θέλεις κι εσύ”.
Ε όχι ρε κουμπάρε.
Ιιιιι είναι κάτι μανάδες που ναι για μπάτσες (που λέει και η sugarenia). Που είναι αυτό που λέμε “άλλη παιδί δεν έκαμε μόνο η Μαριώ το Γιάννη” …μεις στην οικογένεια ευτυχώς δεν έχουμε τέτοιες αλλά στο περιβάλλον γύρω-γύρω έχει πολλές.
Εμένα το βιολογικό ρολόι έχει αρχίσει και ακούγεται (αν και κατά βάθος δεν νομίζω ότι είναι ρολόι, μάλλον είναι κλίση που είχα πάντα) και πολύ επιθυμώ παιδάκια στα επόμενα χρόνια. Αλλά αυτό που πολύ ωραία περιγράφεις ως ζμπόινγκ (διότι δεν υπάρχει καταλληλότερη λέξη), πολύ το φοβάμαι, το τρέμω. Όπως και το σύνδρομο της Κας Κοκοβίκου που αναφέρει η Αρετή. Έχει γούστο να κολλήσω και να μου φαίνονται όλα ρόδινα και να θέλω να είμαι Η ΣΥΖΥΓΟΣ και Η ΜΑΝΑ (του λόχου). Μου έρχεται να αυτοκτονήσω στη σκέψη και μόνο. Να τα βλέπω γύρω όλα ροζ,να πηγαίνω ΠΑΝΤΟΥ με τον σύζυγο, να σιδερώνω φορώντας ένα χαμόγελο ευτυχίας, να μυρίζουν όλα λουκούμι και να βάζω σε όλες τις λέξεις που σχετίζονται με το παιδί μου καταλήξεις του τύπου -ακι, -ινι, -ουλι κλπ. Τι μιζέρια Θεέ μου! Νομίζω ότι αυτό ή το έχεις ή δεν το έχεις από γεννησιμιού σου, μην την πατήσω τώρα στα γεράματα!