>> Θα το βρεις και στο δωρεάν e-book “Τα Μεταμεσονύχτια“. Κλικ για να το κατεβάσεις.
Ζηλεύω.
Ζηλεύω τις διακοπές το Πάσχα που τις ζούνε άλλοι πια.
Τα λουλούδια που μαζέψαμε από τα χωράφια για να στολίσουμε τον Επιτάφιο – τον στολίζουν τα ανθοπωλεία πια, δεν έχει αρκετά παιδιά ή παρθένες στο χωρίον;
Τη λαμπάδα που κρεμιέται ψηλά για να μη τη χαλάσω πριν την Ανάσταση.
Τον παππού που κάθεται στο σπίτι όταν βάζω τα καλά μου και πάω στην εκκλησία. “Παπάδες” λέει και ξεφυσάει σηκώνοντας το χέρι, σε σημάδι περηφρόνησης.
Τις φωτοτυπίες με τα τροπάρια και το βλέμμα του θείου αυστηρό, πάνω από κεφάλια παιδικά. Κρατάμε στα χέρια μας τα χαρτιά και τραγουδάμε. “Δεν τραγουδάμε, ψέλνουμε”, έλεγε ο θείος, αλλά για μας τραγούδια ήταν, που τα μαθαίναμε το πρωί και τα λέγαμε το βράδυ. Τα πρώτα μας σουξέ.
Ζηλεύω ακόμα και το αρνί που κρέμεται ανάποδα έξω από το παχνί για να τρέξει το αίμα στην ευλογημένη γη που στέριωσε τη μάνα μου και έκανε την αγκαλιά της να μυρίζει Βαρδάρη και άχυρο φρεσκοθερισμένο.
Νηστεία δεν ξέραμε τί είναι. Το πρωί η γιαγιά μου κάνει βούτυρο και μερέντα, και μια κούπα γάλα αγελαδινό που του βγάζει την πέτσα με ένα κουταλάκι. “Τα ζώα δεν ξέρουν από Πάσχα και αηδίες” λέει ο παππούς.
Ζηλεύω το φόρεμα με τα φουσκωτά μανίκια και τα τριαντάφυλλα τα ροζ, που το φορέσαμε τέσσερα παιδιά στην οικογένεια και εύχομαι να το είχα κρατήσει.
Κι η μεγαλύτερη στεναχώρια μου είναι πως στο χρόνο δε χάνονται μόνο οι άνθρωποι. Χάνονται κι οι ιστορίες, και τα μικρά μυστικά που θέλω να κάνω έτσι ένα φου στη λαμπάδα και να τα ανασάνει ένα παιδί που δεν έχω κάνει ακόμα.
Αντί αυτού γράφω. Γιατί το μικρό το Πάσχα στο χωρίον, όχι οι πόλεμοι, όχι οι τραγωδίες, όχι τα μεγάλα γεγονότα, αλλά αυτό το μικρό το Πάσχα στο χωρίον, είναι άπό τα κυριότερα πράγματα που θα σώσω.
Για να γίνει κάποτε η Ανάσταση.
Να σκάσεις για θηλυκό, με κλαμώνεις πασχαλιάτικα.
ΚΛΑΙΩ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΗ ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ. ΤΟΥΣ ΤΟ ΔΙΑΒΑΣΑ
ΑΠΟ ΤΟ ΤΗΛΕΦΩΝΟ.
αμαν ρε σοφια
Εμένα πάλι μου φάνηκε εντελώς αισιόδοξο το κείμενό σου. Οι άνθρωποι φεύγουν, και τα πράγματα αλλάζουν, αλλά εγώ μέσα σε αυτόν τον χαμό τρελαίνομαι να ξετρυπώνω τις αναμνήσεις μου και να τις κάνω πάλι πραγματικότητα. Και φέτος ένιωσα μια τεράστια ευτυχία λοιπόν που και την λαμπάδα μου έφτιαξα και την είχα μια βδομάδα να περιμένει στο σαλόνι, και τα κουλουράκια τα περιτριγύριζα μέσα στη Μεγάλη Εβδομάδα, και πήγαινα στην εκκλησία με τη φιλενάδα μου και ας βαριόμουν να βάλω πάλι τα καλά μου, και τον επιτάφιο στολίσαμε και κάναμε γύρα την Μ. Παρασκευή σε όλους τους επιταφίους της πόλης για να δούμε ποιος είναι ο καλύτερο! Και ξαναέζησα το Πάσχα εγώ και όχι μόνο οι άλλοι! Και του χρόνου Σοφία μου να είσαι καλά, και φρόντισε να ξαναφτιάξεις νέες αναμνήσεις όπως εσύ τις θες.
Ως έθιμο και folklore το Πάσχα όπως και άλλες γιορτές είναι όμορφο. ‘Ομως θα πρέπει να αναλογιστούμε κατά πόσον αντιπροσωπεύει και κάτι άλλο, πέραν από τους συμβολισμούς της άνοιξης και της αναγέννησης της φύσης. Θα πρέπει να σκεφτούμε αν πρέπει να συγχέουμε τους συμβολικούς (θρησκευτικούς) μύθους με την πραγματικότητα. Γιατί το μυαλό πρέπει να είναι καθαρό και να μην παρασύρεται από παραμύθια για να τα θεωρεί ότι πράγματι συνέβησαν. Αν ήταν δυνατά τα θαύματα “τότε” θα ήταν και σήμερα. Αυτά λέει η λογική. Τ’ άλλα τα αναλαμβάνουν οι παραμυθοπλάστες!
Μωρ’ας ήμουν εγώ εκεί που είσαι και ας μην έκανα ποτέ ξανά Πάσχα. Ούτε λεφτά για τα αυγά δεν έχει ο κόσμος πλέον.
Διαφωνώ οριζοντίως, καθέτως και διαγωνίως, αλλά ο καθένας έχει τα βιώματά του και ξέρει καλύτερα.
Χεχε δε λέω, εχω περάσει κι εγώ υπέροχες Κυριακές του Πάσχα και σε χωριό (φιλοξενούμενη καθότι δικό μου χωριό δεν έχω) και στην πόλη. Γενικά το ελληνικό Πάσχα το θεωρώ ανυπέρβλητο ενώ τα ελληνικά Χριστούγεννα είναι ξενέρα και τρομερά παχυντικά :Ρ. Επειδή όμως μετά την Κυριακή του Πάσχα έρχεται και η Δευτέρα που επιστρέφουμε στην πραγματικότητα, δεν κρατώ πλέον ούτε ψήγμα ρομαντικότητας, μετά από αυτό το ευχάριστο διάλλειμμα η ζωή εδώ κάτω θα συνεχίσει να είναι σκληρή.
Κι εκεί πάνω θα ‘ναι σκληρή, παντού θα ‘ναι. Το θέμα είναι τί σου μένει και τί θυμάσαι. Και πώς παίρνεις δύναμη ν’αντιμετωπίσεις τη σκληρή πραγματικότητα μετά :)
>> Μωρ’ας ήμουν εγώ εκεί που είσαι και ας μην έκανα ποτέ ξανά Πάσχα
οι φίλοι μας οι αγγλόφωνοι έχουν μια πολύ καλή παροιμία. The grass is always greener on the other side.
Εγώ πάντως, τις διακοπές του Πάσχα θέλω να γίνω αστροναύτης :-)