– Ότι αγαπώ πεθαίνει
– Είναι που τους άλλους θανάτους δεν τους προσέχεις
Π.Πρεβελάκης
Ο ήλιος του θανάτου
Μου το θύμισε ο πατριός μου σήμερα. Μιλούσα με τη μαμά Δέσποινα στο τηλέφωνο και της είπα “Δεν είναι να κανονίζω διακοπές, όλα μου πάνε σκατά” και της αράδιασα τις ατυχίες μου.
Το κλείσαμε και σε τρία λεπτά χτυπάει το τηλέφωνο. Ο πατριός μου. “Τί συμβαίνει;” Του είπα. “Αν αυτό είχε συμβεί σε άσχετο χρόνο και δεν έπρεπε να φύγεις για διακοπές θα σε ενοχλούσε;” Όχι “Ε τί εκνευρίζεσαι; Απλά θες να τελειώσεις τα πάντα μια ώρα αρχύτερα γι’αυτό σου φαίνεται”. Και μετά με ρωτάει άλλα πράγματα, για το σπίτι, για τον Κώστα, ασύνδετα με το θέμα μας, ίσα ίσα για να μου πει δυο αστεία και να με ακούσει να γελάω.
Το κάνει πάντα. Μιλάω με τη μαμά Δέσποινα, του λέει τί συμβαίνει ως ΄τα νέα του παιδιού’ και εκείνος με παίρνει τηλέφωνο, είναι πια παράδοση. Το μυαλό του λειτουργεί εντελώς διαφορετικά από το δικό μου, τα βλέπει λίγο πιο ψύχραιμα τα πράγματα, με ηρεμεί.
Από συμβουλές μου έχει δώσει λίγες αλλά πολύτιμες. Τις κρατάω και τις θυμάμαι.
Μου έμαθε να διεκδικώ αυτά που μου αξίζουν στη δουλειά μου. Προσπάθησε να με μάθει να χειρίζομαι τα οικονομικά μου, δυστυχώς όμως είμαι ανεπίδεκτη. Μου έμαθε πώς να πίνω κρασί, τί κρασί και γιατί. Μου έμαθε πώς να φτιάχνω βιβλιοθήκες. Μου έμαθε πώς να μην κλαίω. Μου έμαθε πώς να θυμάμαι. Μου έμαθε πώς να παίρνω το πιο ακριβό πράγμα όταν πρόκειται να μου αποδώσει. Μου έμαθε τα πρακτικά, όχι το να ζω αλλά το πώς να ζω λίγο καλύτερα. Όχι μόνος, υπάρχουν κι άλλοι που με μαθαίνουν αλλά τώρα γι’αυτόν μιλάμε. Μου έμαθε απίστευτες ατάκες:
“Πάω για ύπνο, ήδη έχω αργήσει”
Κι αν αυτό δεν είναι απόδειξη ότι είναι μεγάλος φιλόσοφος δεν ξέρω τί είναι.
Η αλήθεια είναι πως αυτό με τις βιβλιοθήκες και μένα μου έκανε αυτό το κατιτίς!! Διευκρίνηση απαιτείται.
Όσο για τον πατριό σου, είναι φοβερός τυπάς – αδιαπραγμάτευτο!
Εννοούμε ότι με έμαθε να φτιάχνω το έπιπλο. Ξυλουργικά
Από το άλλο ήξερα κι εγώ είχα από μικρή μια εμμονή με τα βιβλία.
Να μην αμφισβητήσω την κρίση του ανθρώπου (και τη δικιά σου), αλλά αυτό το να μην κλαις που σού’μαθε, είναι καλό τώρα;
Σε συγκεκριμένες καταστάσεις, όχι γενικά
Αυτό με τις βιβλιοθήκες κάτι μου’ κανε. Εννοείς πως να βάζεις τα βιβλία με κάποια σειρά (βιβλιοθοικονομικά π.χ) ή πως να φτιάχνεις το έπιπλο;(ξυλουργικά)
Πολύ τρυφερό το blog σου.
Αγαπημένη μου, κι εγώ από τότε που κατάλαβα πως όταν σχεδιάζω διακοπές κάποιος νοσηλεύεται/πεθαίνει/αρρωσταίνω, σταμάτησα πια να οργανώνω και φεύγω στα κλεφτά. έτσι για την ασφάλεια του συνόλου.