Μυτιλήνη Take 1

Το καλοκαίρι που έκλεινα τα 15 και έμπαινα στα εντυπωσιακά 16 πάτησα για πρώτη φορά το πόδι μου στο νησί.

Το νησί βέβαια λέγεται Λέσβος και όχι Μυτιλήνη, αυτή είναι η πρωτεύουσα. Οι ντόπιοι όμως επιμένουν να λένε Μυτιλήνη κι επειδή είναι από τα λίγα νησιά που αγαπάω, ίσως αυτό που αγαπάω πιο πολύ από όλα, επιμένω κι εγώ να το λέω λάθος.

Πήγαμε με την αδελφή μου και μείναμε σε μία θεία μου στη Σκάλα Λουτρών, λίγο έξω από την πόλη. Κάναμε παρέα με τη Μυρσίνη και τη Ναυσικά, δυο αδελφές ξανθιές και κάτασπρες. Το πρωί τρώγαμε σταφύλι και καρπούζι, ψωμί με βούτυρο και μέλι και κατεβαίναμε δίπλα στο καρνάγιο για να πάρουμε το καϊκι για τον Άγιο Ερμογένη. Ο ‘καπετάνιος’ έκοβε πριν φτάσει στην παραλία για να βουτήξει όποιος ήθελε από τα βαθιά και να φτάσει στα ρηχά κολυμπώντας. Κάναμε πατητές και ρόδες στη θάλασσα. Τα αγόρια καταφέρνανε να ανέβουν ο ένας πάνω στον άλλο, πάντα τρεις στο σύνολο, όταν προσπαθούσε κι ο τέταρτος γινόταν το έλα να δεις.

Στη Μυτιλήνη είδα το πρώτο σπίτι της προγιαγιάς μου στην Ελλάδα. Και το σπίτι που γεννήθηκε ο παππούς είναι στη Μυτιλήνη. Γιατί εκεί πήγε το σόι του μπαμπά μου από τη Σμύρνη και το Αϊβαλί . Γι’ αυτό και ο οικισμός πάνω από το καρνάγιο λέγεται ακόμα ‘τα προσφυγικά’. Ακόμα.

Κατεβαίναμε τα απογεύματα με τη δροσιά στις κούνιες, είχε και κάτι γήπεδα μπάσκετ και χαζεύαμε τα αγόρια που πώς τα κατάφερναν να ιδρώνουν με νόημα – αν με καταλαβαίνεις. Και μας χαμογελούσαν. Οι Μυτιληνιές δεν επέστρεφαν χαμόγελα ποτέ. Εγώ ήμουν πρωτευουσιάνα, ας πούμε, δεν ήξερα τί σημαίνει κουτσομπολιό σε άλλα χωριά εκτός από το δικό μου και μοίραζα χαμόγελα απλόχερα.

Ένα αγόρι μου μίλησε. ‘Σε είδα που με κοίταζες΄ μου είπε και ξεκινήσαμε την κουβέντα. ΄Να βγούμε το βράδυ΄απεφάνθη ο Θοδωρής. Όπου και να καθόμασταν, ότι και να λέγαμε πάντα το ήξερε όλος ο κόσμος. Αλλά υπήρχε ένα μέρος, μόνο ένα μέρος που ήταν ξένο για τη Σκάλα και εκεί μέσα η πιτσιρικάδες είχαμε άσυλο. Το ‘Ζαϊρα’. Το ‘Ζαϊρα’ είναι ξενοδοχείο, αναπαλαιωμένο ελαιοτριβείο από τα παλιά με τις μεγάλες μυλόπετρες. Εκεί ζει ο Μανώλης. Μανώλης χωρίς Ζαϊρα και Ζαϊρα χωρίς Μανώλη δεν γίνεται . Ο Θοδωρής με σύστησε, ο Μανώλης μου έσφιξε το χέρι και με κοίταξε καλά καλά μέσα στα μάτια. Ο Θοδωρής πέρασε το χέρι του στον ώμο μου, σημάδι ότι ανήκω ας πούμε.

Και τί δεν κάναμε στο Ζαίρα. Βοηθάγαμε στα γλέντια, πίναμε καφέ τα απογεύματα, ακούγαμε το Μανώλη να τσακώνεται με τη μικρότερη αδελφή του (και αν δεν έχεις δει τέτοιο καυγά δεν έχεις δει τίποτα) και τέλος τα ζεστά μεσημέρια ανεβαίναμε στο ταρατσάκι εγώ κι ο Μανώλης, πίναμε πορτοκαλάδα από το χαρτονένιο κουτί και λέγαμε για ταξίδια που θα κάναμε για βιβλία που μας ταξιδεύανε για μουσικές που μας ξεσηκώνανε. Σάλος στη Σκάλα, σούσουρο, καθώς το ταρατσάκι ήταν το μόνο σημείο από όπου σε έβλεπαν όλοι και από παντού. Και να πεις πως κάναμε τίποτα, παιδιά είμασταν και γελούσαμε, φωνάζαμε, ακούγαμε μουσικές, καπνίζαμε.

Θυμούνται ακόμα πως μου αρέσει ο Καζαντζάκης και πως έχω διαβάσει όλα τα βιβλία του. Πως μου αρέσει το “Ταξιδιάρα ψυχή”. Πως καπνίζω Γκουλουάζ κόκκινα (αμαρτία αυτά τα Γκουλουάζ, θύμισε μου κάποια στιγμή να σου πω για τα τσιγάρα μου).

Γενικά τα παιδιά στη Μυτιλήνη θυμούνται ακόμα μια Σοφία 15 στα 16. Και τί πιο μαγικό από αυτό, να έχεις έναν τόπο που μπορείς μονίμως να είσαι 15 στα 16.

Έχει και Take 2 η Μυτιλήνη… μη χαθείς…