Ζεϊμπέκικο
Originally uploaded by Katia Rsk
Όπως είπα και στη Θεωρία Χορού: Τσιφτετέλι “Ο χορός είναι σημαντικό πράγμα και σοβαρότατο θέμα. Έχουν πεθάνει άνθρωποι λέμε.”
Το σκέφτηκα πολύ να γράψω για το ζεϊμπέκικο αλλά δεν είναι θέμα γυναικείο το ζεϊμπέκικο – κι ας το ‘χω χορέψει, μα μου το συγχωρούν όσοι με γνωρίζουν.
Βρήκα το απόλυτο άρθρο για το ζεϊμπέκικο και σας δίνω τον σύνδεσμο – ευχή και κατάρα σας δίνω να το αναγνώσετε ευλαβικά.
Το ζεϊμπέκικο είναι κλειστός χορός, με οδύνη και εσωτερικότητα. Δεν απευθύνεται στους άλλους. Ο χορευτής δεν επικοινωνεί με το περιβάλλον. Περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του, τον οποίο τοποθετεί στο κέντρο του κόσμου. Για πάρτη του καίγεται, για πάρτη του πονάει και δεν επιζητεί οίκτο από τους γύρω. Τα ψαλίδια, τα τινάγματα, οι ισορροπίες στο ένα πόδι είναι για τα πανηγύρια. Το πολύ να χτυπήσει το δάπεδο με το χέρι «ν’ ανοίξει η γη να μπει».
Και, όσο χορεύει, τόσο μαυρίζει.
Ο μοναχικός θρήνος
Το ζεϊμπέκικο είναι σαν το «Πάτερ Ημών». Τα είπες όλα με τη μία
από τον Διονύση Χαριτόπουλο
Ευστοχότερη περιγραφή του ζεϊμπέκικου δεν θα μπορούσε να γίνει.
πέστα λυράρη μου