Το να ζεις στο Λονδίνο και να μην δεις ποντίκι στο σπίτι σου είναι τόσο απίθανο όσο το να ζεις στην Αθήνα και να μη δεις κατσαρίδες. Η πόλη είναι γεμάτη από κήπους, αρχαίους υπονόμους και σκουπίδια – εκρηκτικός συνδιασμός (ή εκλεκτός μεζές) θα μπορούσε να πει κανείς.
Μια φορά το χρόνο τουλάχιστον εντοπίζουμε ένα ποντίκι. Απολυμαίνουμε μετά μανίας και συνήθως δεν το ξαναβλέπουμε, φέτος όμως ο Μήτσος (όλα μας τα ποντίκια λέγονται Μήτσος), αφού έκανε μια χειραψία με τη Θεοδώρα, αποφάσισε να παραμείνει στο σπίτι ακόμα και μετά από πλήρη απολύμανση, μετακίνηση κουζίνας, πλυντηρίου, ψυγείου (χλωρίνη από πίσω) και εξαφάνισης πασών των τροφών.
Ο Καβαλιώτης βγήκε σε εκστρατεία/ αναζήτηση παγίδας και ήρθε στο σπίτι με μια σακούλα πράγματα. Από παραδοσιακή παγίδα μέχρι παγίδα κόλλας (πατεί πάνω και κολλάει) και την τελευταία λέξη της επιστήμης – την στιφογυριστή παγίδα (όπου ο Μήτσος μπαίνει να φάει, στριφογυρνάει η παγίδα ωσάν περιστρεφόμενη πόρτα και ο Μήτσος κλείνεται μέσα).
Η δεύτερη χαιρετούρα του Μήτσου ήταν πάλι με τη Θεοδώρα. Τον πέτυχε στον διάδρομο, τον ακολούθησε στο μπάνιο, της ξέφυγε και κρύφτηκε στο δωμάτιο των επισκεπτών (διακριτικός γαρ). Το επόμενο πρωί η παγίδα κόλλας που η Θεοδώρα έριξε στα γρήγορα στο δωμάτιο (προτού κλείσει όλες τις πόρτες και τις σφραγίσει με διάφορα άπλυτα που είχαμε) είχε μεταφερθεί κάτω από το κρεβάτι. Απόδειξη της παρουσίας του Μήτσου λίγο από το γκρι τρίχωμα του και πολλά από τα περιττώματα του (από το φόβο του υποθέσαμε).
Σήμερα το βράδυ, ενώ εγώ κι ο Καβαλιώτης κάτι χαζεύαμε στην τηλεόραση άκουσα τον Μήτσο στην κουζίνα. Ακολουθεί σκηνικό απείρου κάλλους: Εγώ επί του πάγκου, ο Καβαλιώτης από την άλλη μεριά του πάσου στην τραπεζαρία και η Θεοδώρα πάνω στη σκάλα να κοιτάει μέσα από την πόρτα. Από τον πάγκο άρχισα να μετακινώ την κουζίνα μέχρι που ο Μήτσος έκανε τον τρελό πήδο προς την ελευθερία και μετακινήθηκε πίσω από το πλυντήριο πιάτων.
Άγνωστο γιατί, με έπιασε ένας εκνευρισμός. Έβαλα τα παπούτσια μου (μη περάσει και πάνω από τα πόδια μου γιατί μετά θα πρέπει να τα μουλιάσω στη χλωρίνη και είναι κρίμα) και άρχισα να πλένω κάτι κατσαρόλες. Εκνευρισμένη, έβαλα και το πλυντήριο των πιάτων μπροστά. Ο Μήτσος, κάπως φοβισμένος από τον ήχο φαντάζομαι, πέρασε πίσω από τα ντουλάπια, πήγε πίσω από το πλυντήριο ρούχων και ήλπιζε να την κάνει από το πλάι, να βγει από την κουζίνα και να εξαφανιστεί στο διάδρομο. Πού να ήξερε ο ταλαίπωρος ότι η σατανική Σοφία η Ποντικοπνίχτρα είχε τοποθετήσει στρατηγικά εκεί μία παγίδα κόλλας.
First sighting πάει στον Καβαλιώτη που άρχισε να φωνάζει “Πιάστηκε πιάστηκε” και να χοροπηδά πανικόβλητος καταμεσής της κουζίνας, με αποτέλεσμα να πανικοβληθώ εγώ με τη σειρά μου, να προσπαθήσω να φύγω από την κουζίνα με σαπούνι και νερά στα χέρια, να πέσω πάνω στον Καβαλιώτη, γενικώς το πώς δεν γλιστρήσαμε να σπάσουμε και κανά χέρι είναι ένα θέμα. Με τη φασαρία κατεβαίνει και η Θεοδώρα να δει τον Μήτσο πριν του πούμε το στερνό αντίο.
Ένα τοσοδούλικο ποντικάκι ήταν ο ταλαίπωρος ο Μήτσος μας. Μικρούλης, με ροζ ποδαράκια και ουρίτσα… Κι εμείς γεμίσαμε το σπίτι με φάκες – σαν να προσπαθείς να σκοτώσεις μυρμήγκι με μπαζούκας.
Κάτι τέτοιες στιγμές – που οι άλλοι γύρω στέκονται αναποφάσιστοι – με πιάνει ένα φασιστικό ένστικτο – φαντάζομαι κάτι σαν τις παλιές νοικοκυρές ή νοσοκόμες. Αν φορούσα μανίκια ίσως να τα σήκωνα. Έπιασα το χαρτόνι με την κόλλα, άνοιξα την πόρτα, βγήκα στο δρόμο, πέρασα απένταντι και άφησα τον Μήτσο στο πεζοδρόμιο δίπλα στα σκουπίδια, ακόμα κολλημένο. Γύρισα, μπήκα στο σπίτι, έκλεισα την πόρτα πίσω μου. Μέχρι που δικαιολογήθηκα στον εαυτό μου: Ο Μήτσος την είχε κάνει από τη φάκα το προηγούμενο βράδυ. Θα μπορούσε να την κάνει και απόψε.
Τελείωσα με την κατσαρόλα, την έβαλα να στραγγίξει από τα νερά και έβγαλα έξω ένα μπουκάλι για το κουτί της ανακύκλωση. Πρίν κλείσω την πόρτα, άκουσα τη γάτα του γείτονα να νιαουρίζει. Απ’ το δρόμο.
Αν ήμουν σε αισιόδοξες μέρες θα σκεφτόμουν ότι νιαουρίζει από τσαντίλα. Ο Μήτσος ξεκόλλησε και δεν τον πρόλαβε.
Είμαι όμως σε μέρες εκνευρισμού και πολύ φοβάμαι ότι τον έκανε μια χαψιά.
Και για κάποιο λόγο με πειράζει α φ ά ν τ α σ τ α αυτό.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ! Άσε τους Μήτσους ήσυχους και καταπιάσου με τους Κώτσους-τους Γιώργηδες-της δεξιάς, άν θες στη χώρα σου,γλυκό ψωμί να φας ! ΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ……………..ΕΝΑΣ ΜΗΤΣΟΣ !
Α ρε Μητσάρα τι μας έκανες;!
Τον είδα 3 φορές μέσα σε 3 μέρες. Κοιμόμουν με ανοιχτά τα φώτα…σκέφτηκα πως μπορεί να μου φάει την μύτη. Πανικοβλήθηκα. :ο)
Λες να μας στείλει την φαμίλια για revenge?
Πάντως δεν μπορείς να πεις, ακόμα και τα ποντικιά τους έχουν τρόπους. Συστήθηκε, μόνος του πήγε και μπήκε στο δωμάτιο των ξένων, ούτε κουβάλησε τίποτα φίλους για μπύρες και πίτσες (σ.σ. τις δικές σας!)…
Μπα, δε νομίζω να στείλει τίποτα συγγενείς για καζούρα. Μάλλον θα έχει βγει βρώμα στη γειτονιά: μακριά απ’αυτό το σπίτι. Ειναι τρελοί αυτοί οι Έλληνες !!
Kala, exo pethanei sto gelio me olo to skiniko me to Mitso!!! Thea theia Sofia! O tropos pou grafeis einai aperigraptos!!!
Filia se olous!
Δεν θέλω να σας τρομοκρατήσω, αλλά όταν το ποντικάκι είναι μικρό και ροζ, κάπου εκεί γύρω είναι και τα υπόλοιπα μικρά ροζ αδερφάκια του, όπως και η μεγάλη γκρίζα μάνα τους και ο τεράστιος μαύρος πατέρας τους… Οικογενειακά πράγματα δηλαδή.
:p
Μήτσος ο δύο (ς).
Κατέβηκα 3 το πρωί να βάλω ένα ουισκάκι, για να χαλαρώσω. Ο Μήτσος ήταν και πάλι εκεί χτες…
Είπα να του μιλήσω λίγο μέσα στα κομμάτια μου, μα με αγνόησε εντελώς. Την έκανε πίσω από την κουζίνα με ελαφρά.
Σοφία, πρέπει να οργανώσουμε ενέδρα! :ο)
More than one…
Οικογενειακά πάνε τα ποντικάκια παιδιά μου…
Οικογενειακά…
Φάγατε τον Μήτσο μπαμπέσικα; Θα εκδικηθεί ο Φώντας.
rip, Mitsos…
ma kala den ton fagate to Mitso telika? giati ego etsi katalava!
Αν και δυσκολεύομαι να σχολιάσω στη 10η θέση του συγκεκριμενου post (εξηγήσεις στο email) όταν εντοπ;iζονται ποντίκια σε κατοικημένουw χώρους η χώρουw τροφίμων δεν τα κυνηγάμε αλλά ta παρακολουθούμε απο που θα βγούν. Η έξοδος είναι και είσοδος. Και στη συνέχεια κλείνουμε την έξοδο – είσοδο. Γιατί δεν νομίζω ότι αναπαρτάγονται μέσα στο σπίτι, απο κάπου μπαίνουν.
Ποιά είναι η αποψή σου?
Elina τον φάγαμε, τον φάγαμε. Εμφανίστηκε ένας ξάδελφος του (κι αυτός Μήτσος)
ΤΑΣΟ συμφωνώ με αυτό που λες θεωρητικά. Πρακτικά πώς θα το παρακολουθήσεις ακριβώς το ποντίκι;
Εστιάζοντας την προσοχή σου εκεί όπου υπάρχουν ανοίγματα.
Υπάρχουν σήμερα δολώματα που προκαλούν αιμόλυση, πολυδιψία και πανικό. Αν χρησιμοποιήσεις τέτοια δολώματα θα πρέπει να έχεις κάπου κάποια λεκάνη με νερό ύστερα από λίγες ώρες – ημέρες θα τα βρείς νεκρά μέσα στο νερό της λεκάνης.
Οπωσδήποτε μετά από κάποια δόλωση πρέπει να γίνεται έλεγχος για το που βρίσονται τα νεκρά γιατί μπορέι να είναι ακόμα και σε κάποιο τρόφιμο. Είναι και αυτός ένας λόγος που δεν πρέπει να χρησιμοποιούμε δολώματα σε κατοικίες, αποθήκες και καταστήματυα τροφίμων…, κ. άλ. . Σωστό επιλέξατα κόλλες.
Μακρία απο υπερήχους δημιουργούν προβλήματα στην υγεία (πονικεφάλους κ. άλ. και όχι μόνο0
Φώντας ε? Τουλαχιστον εχετε φαντασία, εμείς το δικό μας το λέμε απλά Μικυ.
Η θεωρία λέει ότι βρίσκεσαι πάντα 3 μετρα μακριά από ένα, οπότε υπολόγισε πόσα είναι γύρω σου , το ότι το είδες είναι απλά θέμα τύχης. Επίσης η προσωπική μου εμπειρία είναι ότι θα το δεις μόλις τελειώσεις τη γενική καθαριότητα, έτσι για να σου σακατεψει την ψυχολογία.
Μετά από πειραματισμούς με υπέρηχους (ο Μικυ πέρασε ατάραχος από μπροστά) και παγίδες-λαβύρινθους (ποντίκι είναι, όχι χαζός να μπει) και έχοντας απορρίψει την κολλα (τι το κάνεις μετά? Γάτα δεν υπάρχει, αν το βγάλουμε έξω θα το φάει κανας γλάρος) και την πατροπαράδοτη φάκα (μπλιαχ) καταλήξαμε στο να προσπαθήσουμε να κλείσουμε όλες τις τρυπες, πράγμα δύσκολο όταν όλο το σπίτι είναι φτιαγμένο από παπιέ μασσέ και όταν τα ποντίκια μπορουν να χωθούν και στην πιο μικρη χαραμάδα (αρκεί να χωράει το κεφάλι τους).
Σε γενικές γραμμές η γάτα είναι η καλύτερη λύση.
Υ.Γ, όσο μεγαλώνουν αρχίζουν να φοβούνται, και δεν κόβουν βόλτες μέρα μεσημέρι.
Αηδίες.
Όλοι ξέρουν πως τα ποντίκια λέγονται “Μπάμπης”.