Ποδόσφαιρο και γυναίκαι

Σκηνικό ολικής καταστροφής: Εγώ κι ο Καβαλιώτης στο σπίτι το Σάββατο, αγώνας Ελλάδα – Ρωσσία, βρωμερό κεμπάπι από τη γωνία στο τραπεζάκι του σαλονιού και παγωμένες μπύρες.

Στην αρχή είπα να είμαι ήσυχη, να αφήσω τον Καβαλιώτη να δει τον αγώνα και να τον ευχαριστηθεί.

Όσο περνούσε η ώρα όμως τόσο έβλεπα ότι θα πάθει εγκεφαλικό από τον εκνευρισμό οπότε τον παρέσυρα σε έναν καταιγισμό ηλιθιώδους ατάκας και γελάμε ακόμα.

Παραδείγματα

– Ρε συ ο Νικοπολίδης έχει κι άλλες δουλειές να κάνει. Η Φιλιπινέζα αρρώστησε, το σχολείο πήρε τηλέφωνο πρέπει να πάει να πάρει βαθμούς, το παιδί χτες είχε πυρετό. Μπορεί να κάθεται συνέχεια κοντά στο τέρμα;

– (Για τον Δέλλα) Πού να τρέξει ο άνθρωπος, σκέφτεται τα βυζάκια της Γωγώς (Μαστροκώστα, που περιμένει το τέκνο τους μάθαμε)

– (Για τον Μπασινά) Πάει καράφλιασε ο άνθρωπος με τις βόλτες που κάνει ο Νικοπολίδης

– (Για τον Καραγκούνη) Πω πω το ταλαίπωρο το Ρωσάκι! Πού πάς αγόρι μου! Πού να δεις πίσω από τον Καραγκούνη που την πας τη μπάλα; Με τέτοιο κεφάλι και τέτοια αυτιά σου έχει κρύψει το σύμπαν.

– (Για τον Κυριάκο που είχε το μαλλί του σαν Σογκούν) Κονίτσιουα!

Σήμερα δεν ξέρω τί άλλο θα σκεφτώ μπα και δε του ανέβει η πίεση του Καβαλιώτη. Έχουμε φτάνει σε επικύνδινες ηλικίες μου φαίνεται, καιρός να κρατάω και κανα υπογλώσσιο στην καβάτζα.