Τα μάτια μου κλείνουν από τη νύστα.
Ευλογημένη ηλιοφάνεια!
Από τη χαρά μου (γιατί έψαχνα ευκαιρία, προφανώς) πήγα και πήρα ένα ωραιότατο ζευγάρι πέδιλα.
Δοκιμάζοντας τα βέβαια η πωλήτρια είχε ύφος τρόμου – υποπτεύομαι λόγω της αξύριστης γάμπας μου (γειας σας. my name is Βαμβακούλας). Της πέρασε όταν τα πλήρωσα.
Χα χα χα χα! Βαμβακούλας! Πού τον θυμήθηκες;
γιατί ξεχνιέται αυτή η τρίχα;
Αν το σκεφτείς, ήταν και ο Καρούλιας (αλλά αυτός είχε και στραβά πόδια) :D
Καλά έχω πεθάνει στο γέλιο!
α δε θέλω ιεροσυλίες. Καταρχήν εμένα τα ποδαράκια μου είναι ολόισια. Κατά δεύτερον δεν υπάρχει μεγαλύτερο symbol (γενικώς) από τον Βαμβακούλα. Είναι μύθος και θρύλος ο άνθρωπος, πρέπει να κάνει το όνομα και τη μούρη του σήμα κατατεθέν.
RESPECT!
Αυτό με την τρίχα το καλοκαίρι είναι όντως μεγάλο σπάσιμο!