Να μια ερώτηση που μου κάνουν συχνά και όσο περνάνε τα χρόνια γίνεται όλο και δυσκολότερο να την απαντήσω.
Δυστυχώς η απάντηση βρίθει από “αν”.
Αν μπορούσα να σπουδάζω και να επιμορφώνομαι παράλληλα με τη δουλειά μου όπως κάνω εδώ.
Αν μπορούσα να δουλεύω χωρίς να νιώθω ότι με εκμεταλεύονται.
Αν μπορούσα να εργάζομαι σε κάτι που πραγματικά με ενδιαφέρει.
Αν η Ελλάδα είχε μια αγορά και μια οικονομία που αναπτυσσόταν.
Αν η Ελλάδα είχε λιγότερη διαφθορά.
Αν η πολιτική στην Ελλάδα επιτέλους διορθωνόταν.
Αν δεν υπήρχαν φαινόμενα όπως αυτό που μου θυμίζουν “Γκόρτσο”, “Μαύρο στο Μαυρογιαλούρο” και κομματόσκυλα.
….
Και τελικά Αν η γιαγιά μου είχε καρούλια θα ήταν πατίνι.
Ναι, αλλά έχει ήλιο και θάλασσα..! :)
Υπερεκτιμημένα σε σχέση με τα υπόλοιπα
Χαίρομαι που βλέπω ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι που έχουν από καιρό αφήσει “παραδοσιακές” αξίες της Ελλάδας πίσω τους και κοιτάνε αυτό που είναι καλύτερο για αυτούς.
Όταν λέω σε όλους ότι θέλω να φύγω, μου λένε που θα βρεις ρε μαλάκα ωραιότερη χώρα από την Ελλάδα; Ωραιότερη δεν ξέρω αν υπάρχει, αλλά θαρρώ καλύτερες υπάρχουν. Τα χρόνια που το τρίπτυχο ήλιος-θάλασσα-μουζάκα έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Γιατί πόσο μουσσακά να φας πια; Αυτό θα είναι το κριτήριο ενός νέου ανθρώπου για να διαλέξει σε ποια χώρα θα ζήσει; Και γατί ο μουσακάς να θεωρείτει καλύτερος από τα fish’n’chips ;
Εγώ θα σου ευχηθώ όπου και αν είσαι να είσαι γιατί θα το θες, γιατί θα είσαι καλά και γιατί θα σ’αρέσει το φαγητό! Κι ας μην είναι μουζάκα..
Η χώρα του καθενός είναι η ωραιότερη χώρα στον κόσμο. Αν είσαι από την χειρότερη τρύπα στη γη, όπου βρωμεί απ’άκρη σ’άκρη πάλι τη βλέπεις την ωραιότερη χώρα στον κόσμο γιατί είναι η χώρα ΣΟΥ.
Το τί είναι καλό για σένα εξαρτάται από τις προτεραιότητες σου. Και οι κακώς εννοούμενοι συναισθηματισμοί έχουν θάψει γενιές και γενιές στην Ελλάδα.
Πόσα χρόνια έκλεισες στη Γηραιά Αλβιώνα, Σοφία;
Κάθε χρόνος που περνάει, σε φέρνει μακρύτερα από την Ελλάδα, για πρακτικούς λόγους: εργάζεσαι, αγοράζεις σπίτι, επίπλωση, παντρεύεσαι, κάνεις παιδιά.
Κάθε χρόνος που περνάει, σε κρατάει στην άλλη όχθη και η απόσταση μεγαλώνει, όχι γιατί δεν σου λείπει η ιδέα της Ελλάδας – όπως τη διατηρείς εκεί στην ξενητιά – αλλά γιατί ανακαλύπτεις πως ίσως, μπορείς να έχεις και την πίτα αφάγωτη και τον σκύλο χορτάτο. Μπορείς, ενδεχομένως, να επισκέπτεσαι συχνά την Ελλάδα και να απολαμβάνεις τα καλά της, διατηρώντας τα καλά του ξένου τόπου – τα οποία γνωρίζουμε ότι είναι ουκ ολίγα.
Με πονάει που ο τόπος μου είναι σε μαρασμό αντί για άνοδο, που η ανάπτυξη ισοδυναμεί με την κακέκτυπη αντιγραφή ξένων τάσεων. Που η ευγένεια θεωρείται πλέον παραξενιά και που η εργασία πολυτέλεια – τόσο για όσους την έχουν όσο και για όσους την αναζητούν.
Με πονάει που οι κυβερνώντες έχουν σημαντικό πρόβλημα διόρασης και σχεδιάζουν την καθημερινότητα με βάση κουτσές πολιτικές τετραετίες. Παράλληλα, ο λαός αδυνατεί να αντιδράσει διότι πολύ απλά δεν έχει καθοδήγηση. Είναι ντοπαρισμένος από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και από την έλλειψη οργάνωσης σε όλους τους τομείς.
Ακούγεται ίσως πεζό, αλλά η Ελληνική επιτυχία το 2004 με την κατάκτηση του Πανευρωπαϊκού πρωταθλήματος στο ποδόσφαιρο, οφείλεται σε έναν κυρίως παράγοντα: στο Γερμανό προπονητή, που έβαλε την ομάδα σε πλαίσια ευθύνης. Η ποδοσφαιρόφιλη Ελλάδα χρειάζεται μάνατζερ, προπονητή, coach που να έχει γνώσεις και να μπορεί να τις εφαρμόσει.
Η οχλοκρατία αποτελεί μάστιγα της οικονομίας και καταλύτης της δημοκρατίας. Ας μάθουμε από εκείνους που ήδη γνωρίζουν πώς να καθοδηγούν τον τροχό, αντί να τον ανακαλύπτουμε εκ νέου κάθε τέσσερα χρόνια.
Καλό βράδυ από Florida/USA – χαιρετισμούς και στη Θεοδώρα.
>>Mπορείς, ενδεχομένως, να επισκέπτεσαι συχνά την Ελλάδα και να απολαμβάνεις τα καλά της, διατηρώντας τα καλά του ξένου τόπου – τα οποία γνωρίζουμε ότι είναι ουκ ολίγα.
Τα λες μπορώ να πω πολύ πιο εύγλωττα από εμένα.
Ευχαριστώ για τα χαιρετίσματα, θα τα μεταδώσω.
Κι ένα βιντεάκι από Λονδίνο :)
Πέρασαν πολλά χρόνια που είχα αυτό το δίλημα. Μετά από 15 χρόνια που το σκέφτομαι δεν εχω καταλήξει ακόμα αν έκανα σωστά που επέλεξα να αφήσω τη Γερμανία και μια πολλά υποσχόμενη καριέρα για να επιστρέψω στην Ελλάδα.
Πάντα θυμάμαι όμως τη συζήτηση που είχα με κάποιον έλληνα που στα 40 χρόνια που ήταν στη Γερμανία και είχε καταφέρει πολλά μου είπε : “… είμαι 40 χρόνια εδώ, έχω κάνει μια περιουσία και με καταπληκτική οικογένεια αλλά δεν έχω ακόμα καταλάβει αν είμαι Έλληνας ή Γερμανός και δεν ξέρω αν ποτέ το ξεκαθαρίσω μέσα μου….”
Η Ελλάδα με πληγώνει, οι πολιτικοί με απογοητεύουν και πολλές φορές έχω σκεφτεί να φύγω. Πάντα όμως κάτι με κρατάει εδώ…. και δεν είναι ο ήλιος και η θάλασσα…. είναι το ότι εδώ δεν έχω το δίλημα του τι είμαι. Μπορείς να μου πεις ότι σε μια παγκοσμιοποιημένη κοινωνία όπου γής και πατρίς και μπορεί να έχεις και δίκιο.
Το διλήμα που θέτεις είναι σημαντικό και θα σε ακολουθεί για αρκετό καιρό όποια απόφαση και να πάρεις.
Τελικά δεν είναι τόσο τραγικά τα πράγματα στην Ελλάδα όσο παρουσιάζονται και τέλος πάντων όλοι εμείς είμαστε η Ελλάδα και δεν είναι κανένας πολιτικός και κανένας που το παίζει παράγοντας και ηγέτης.
Καλα τα γράφετε και καλα ειανι εκεί που είστε μέχρι να βρεθεί δουλειά με “σταθερό” εισόδημα στην Ελλάδα
Για μένα προσωπικά δεν είναι το πρόβλημα το σταθερό εισόδημα. Σταθερό εισόδημα είχα και πριν φύγω από την Ελλάδα και ήμουν 22 τότε, δεν ήμουν 18 ίσα από το Λύκειο.
Η φύση της δουλειάς, το καθεστώς εργασίας, οι ευκαιρίες, η επιμόρφωση κλπ. Όλα αυτά με ανησυχούν στην Ελλάδα – κι όσο περνάει ο καιρός και καλομαθαίνω στο εξωτερικό τόσο πιο σουρεάλ μου φαίνεται η Ελληνική πραγματικότητα
Να την πω και την κακια μου τωρα :)
Να χαιρεστε το Heathrow…… μάλλον η επιμόρφωση δεν ήταν και πολύ καλη :)
Πάντως το Ελ. Βενιζέλος την πρώτη μέρα τα πηγε πολύ καλύτερα.
Την ιδια ερωτηση ειχα κανει και γω σε μια φιλη μου που πηγε στο Λονδινο για master και δουλεια.Και απο τοτε εχουν περασει 8 με 10 χρονια.
George Δεν είπε κανείς ότι είναι οι θεοί εδώ. Λάθη γίνονται σίγουρα παντού. Δεν μετριέται η καθημερινότητα η δικιά μου με το αν τα κάνανε σκατά στο Heathrow εδώ που τα λέμε.
zouri είδες;
Τι ψάχνεις σε μια χώρα:
-που κάθε μέρα βρέχει και όμως δεν έχουν νερό να πιούν και να πλυθούν.
-που όταν δεν βγεί ήλιος πετάγονται κάτω απ τα παράθυρα.
– που προσφέρει μια υποβαθμισμενη”εκπαιδευτικη βιομηχανια” με ολόκληρα ελληνόφωνα τμήματα όπως ξερεις και με ιπτάμενους από την Ελλάδα καθηγητές – εισηγητές.
-που αυτά που αναφέρεις θα ισχύσουν μέχρι το τέλος της πληροφορικής που φαίνεται να μην αργεί να έλθει
I studied in the UK, and have been working for the past 8 years. 12 yrs in total in this country and still often find myself wondering: what is this black hole I’ve been let into? I am obviously not English but I feel just as much an alien in a country where everybody is rude to me and they are still debating maters such as a muslim mosque in Athens, homosexuals’ rights etc. In fairness, I don’t go back often and don’t care to do any direct comparisons.
I seem to find the answer whenever I find myself in a completely alien country- like Brazil, recently. There, I was firstly identified as a European, then as a Greek and upon closer examination…I had “such an English accent and maners”. Sometimes, it helps to see oneself through a third parties’ eyes.
Ultimately, I have my experiences and background just like everyone else and feel oh so happy to live in a country that keeps me interested, where I half-fit and may be seen as a slightly quirky obscurity but at least I have not once felt rejected for it.
I have decided to go back when I feel this city(London) can no longer sustain my interest or when the nostalgia of an idealised life in another country becomes too much to bear.
I keep in my mind the lyrics of Kraounaki “i moni mas patrida einai ta paidika mas xronia” and that seems to make the most sense.
Γράφεις φοβερά! Σε διαβάζω εδώ και καιρό! Δεν ξέρεις πόσο σε νιώθω! (Η Νεραιδα κάνει τα ίδια απέναντι, στο Παρίσι…)
Tina it’s a tough decision for some… I guess there will always be a part of us left wondering. Good luck.
Neraida να’σαι καλά, τα φιλιά μου.
Γειά σου Σοφία,
Σήμερα διάβασα το blog σου…Σε καταλαβαίνω πολύ, ζω και δουλεύω κι εγώ στο Λονδίνο κι αρκετά συχνά έρχομαι κι εγώ αντιμέτωπος με την ερώτηση- δίλημμα που διατύπωσες παραπάνω….
Δεν ξέρω τι θα κάνω και που θα καταλήξω…έχοντας δουλέψει και στην Ελλάδα μπορώ να συγκρίνω και να δώ τη διαφορά….
Αυτό που έχω να πώ είναι οτι η Ελλάδα τελικά είναι μια απο τις ωραιότερες χώρες για να ζείς και μια απο τις χειρότερες για να δουλεύεις…Και αυτο ειναι που καθιστά δύσκολη την απάντηση της ερώτησης-διλήμματος…
Να είσαι και να περνάς καλά. That’s the very thing that finally matters.
Dimos
Γιασου Σοφια
Ετυχα και εγω να διαβαζω το αρθρο καποιους μηνες αφοτου το εγραψες. Χαιρομαι ππου εκφφρασες αυτες τις γνωμες αποξειςκαι εδωσες την ευκαιρια να τις μοιραστουν και αλλοι επι του θέματος επιστροφης στην Ελλαδα υστερα απο πολυχρονη παραμονη στο εξωτερικο και συγκεκριμενα στο Ηνωμενο Βασιλειο.
Εχω και εγω ενα παρομοιο σεναριο. Ηρθα εδω για σπουδες και κατεληξα 12 χρονια μετα να ειμαι ακομα εδω. Ειμαι ευγνωμων για τις ευκαριες που μου δωθηκαν ειδικα εφοσον αλλαξα καριερα μετα την ολοκληρωση των σπουδων μου και παρακολουθησα ενα μεταπτυχιακο προγραμμα μερικης φοιτησης ενω ειχα ολικη απασχοληση.
Εχω περασει τις φασει του να σκεφτομαι την επιστροφη και νκανω μικρα βηματα αλλα δεν εχω παρει ακομη την αποφαση. Για μενα αυτο που με τραβαει περιστοερο στην Ελλαδα δεν ειναι ο ο καιρος αλλα η οικογενεια η μαλλον οι δικοι μου. Ειναι διαφορετικο να επισκεφτεσαι μερικες φορες το χρονο απο το να μπορεισ να εχει μια πιο τακτικη και ισοροπημενη επαφη.
Απο την αλλη συμφων εργασιακα δε μπορεις α βρεις κατι που ουτε καν να προσεγγιζει τη κατασταση εδω αλλα πιστευω οτι υπαρχουν συνεργατες σε εταιριες που και εκεινοι εχουν σπουδασει/εργαστει στο εξωτερικο και θα μπορουσες να ειχες μια διαφορετικη επικοινωνια.
Θα μπορουσα να γραφω με τις ωρες για αυτο το θέμα αλλα το αφηνω εδω. Να εισαι καλα οπου και αν εισαι!
Αννα
ΓΕΙΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ…ΕΙΜΑΙ 18 ΧΡΟΝΩΝ ΜΕΝΩ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΣΠΟΥΔΑΖΩ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ.ΕΔΩ ΚΑΙ ΚΑΙΡΟ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΣΟΒΑΡΑ ΤΗΝ ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΗ ΣΕ ΚΑΠΟΙΑ ΧΩΡΑ ΤΟΥ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ ΜΕΤΑ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΩΝ ΣΠΟΥΔΩΝ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ “ΧΤΥΣΩ” ΕΚΕΙ ΤΗΝ ΖΩΗ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΡΙΕΡΑ ΜΟΥ.ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΦΥΓΩ ΑΠΟ ΤΗΝ “ΣΑΠΙΛΑ” ΠΟΥ ΕΠΙΚΡΑΤΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ.ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΣΕ ΚΑΠΠΟΙΟ ΑΛΛΟ ΚΡΑΤΟΣ ΘΑ ΜΟΥ ΔΩΘΟΥΝ ΠΟΛΛΕΣ ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΕΤΣΙ ΘΑ ΜΠΟΡΕΣΩ ΝΑ ΕΞΕΛΙΧΘΩ ΣΑΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑΣ.ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΓΝΩΜΗ ΣΑΣ?
Πρώτον μη φωνάζεις (δεν έχει μόνο κεφαλαία το πληκτρολόγιο).
Δεύτερον. Η Ευρώπη είναι ανοιχτή αγορά (σχετικά) και ως Ευρωπαίος πολίτης μπορείς να ζήσεις και να εργαστείς όπου θέλεις. Θα σου πρότεινα να πας κάπου που γνωρίζεις σε καλό επίπεδο τη γλώσσα για να έχεις γρηγορότερο εγκλιματισμό.
Γεια σε ολους.. Κ μονο που υπαρχουν τοσα -νεα- παιδια που θελουν να φυγουν απο τη χωρα τους πρεπει να λεει πολλα σε καποιους. Τι ζημια μπορει να ειναι για ενα κρατος αυτο; Προσωπικα ηθελα να φυγω απο την Ελλαδα απο τα 15 μου. Ενιωθα οτι το ειχα αναγκη χωρις να ξερω το γιατι. Εχω πλεον φτασει 22 σχεδον, εχω τελειωσει ενα ΤΕΕ Πληροφορικης. Φυσικα δουλεια δεν βρισκω. Ειμαι ετοιμος να μπω στη Δημοτικη Αστυνομια ομως, αλλα ακομα κατι με βασανιζει.. Εχω κουραστει να βλεπω αυτο το χαος, την εκμεταλευση, την αδιαφορια, την απανθρωπια, τη φτωχεια.. Πιστευω οντως οτι η μετακινηση σε αλλο κρατος θα μου εδινε κατι περισσοτερο απο ο,τι εχω εδω.. Αλλα πως μπορω να παω σε μια χωρα χωρις τιποτα στα χερια μου κ να βρω δουλεια, γινεται; Απο την αλλη γιατι να μεινω εδω; Τι μου προσφερει η Ελλαδα; Ειλικρινα πιστευω οτι εαν εβρισκα δουλεια στο εξωτερικο θα εφευγα χωρις δευτερη σκεψη..
Αυτά τα αν με τυράννησαν κι εμένα ακριβώς πριν 8 μήνες…
Τελικά άφησα δουλειά και την προοπτική μιας “άλλης” ζωής μετά από κάποια χρόνια διαμονής στο UK και επέστρεψα Ελλάδα. Δεν ήταν εύκολη απόφαση, μα καθόλου…Για ένα εξάμηνο τα έβαζα κάτω, τα υπέρ και τα κατά, άκουγα απόψεις, διαφωνίες κι αγωνίες.
Πού κατέληξα…? Πρώτον να μην ακούω κανένα. Ο καθένας φαίνεται να προσπαθεί μέσα από τον άλλον να βρει τους δικούς του λόγους για να μείνει ή να φύγει, να σε φέρει πίσω ή να σε πείσει ότι καλύτερα είναι να μείνεις “έξω”.
Δεύτερον, σκέφτηκα σοβαρά ότι οι προτεραιότητες που έχει ο καθένας είναι εκείνες που μετράνε περισσότερο στην τελική απόφαση του.
Τρίτον και τελευταίο, η ικανότητα του να φανταστεί κάποιος σε βάθος χρόνου πώς θα είναι η ζωή του πάνω κάτω βάσει της επιλογής που θα κάνει είναι πολύ σημαντική και μπορεί να του φέρει και την απάντηση που ζητάει.
Πιο προσωπικά, ανάμεσα σε άλλα, η ερώτηση που έθεσα στον εαυτό μου ήταν: Θέλεις να γυρίσεις κάποια στιγμή Ελλάδα? Και το ναι μου βγήκε αυθόρμητα…
Επίσης συνειδητοποίησα ότι για να φτιάξω τη ζωή μου σε επαγγελματικό και προσωπικό επίπεδο πρέπει να ριζώσω κάπου και να επενδύσω όλο το χρόνο και την προσπάθεια μου χωρίς αιρέσεις. Γιατί μάλλον λειτουργώ καλύτερα έτσι…
Έτσι διάλεξα να επιστρέψω στην Ελλάδα… Και είναι δύσκολα.
Και μετά από το “Θα γυρίσεις στην Ελλάδα;” έχεις να αντιμετωπίσεις το ” Γιατί γύρισες Ελλάδα;”… Άντε να εξηγείς τώρα.
Με την ευκαιρία να σε ευχαριστήσω Sofia για το θέμα που έχεις ανοίξει εδώ ..έπεσα τυχαία σήμερα σε αυτό και μου έδωσε την ευκαιρία να πω δυο λογάκια.
Να περνάς καλά και μην ακούς πολλά.At the end of the day you know better!
Effie
Καλησπερα σε ολους.Πιστευω κ εγω οτι υπαρχουν πολλοι ανθρωποι,οι πιο πολλοι νεοι,που σκεφτονται να φυγουν απο την Ελλαδα αλλα τα διλληματα ειναι πολλα.Ειμαι κ εγω μια απο αυτους.Ειμαι 20 χρονων κ ηδη εχω χασει 3χρονια απο τη ζωη μου με το να ξαναδινω πανελληνιες κ με πολυ αγωνα να περναω σε μια σχολη που τελικα δε μου παει,γιατι στο λυκειο σχολικο επαγγελματικο προσανατολισμο μας εκανε ο γυμναστης(δηλαδη καταληξαμε να κανουμε push-ups!)Ειμαι τωρα στο 2ο ετος νοσηλευτικης κ παλευω να μη πεσω στα χαπια της καταθλιψης με αυτα που βλεπω κ με αυτα που περναω.Περναω 4ωρες στο δρομο για να φτασω στη σχολη μου κ να γυρισω σπιτι κομματια,χωρις διαθεση να κανω το οτιδηποτε κ χωρις το χρονο.Η αληθεια ειναι οτι η ζωη εδω δε μου ταιριαζει.Δε μου ταιριαζει να ζω σε μια χωρα με αδεσποτα που τα περισσοτερα καταληγουν πατημενα στο δρομο κ εγω να τρεχω να τα μαζεψω για να μη γινουν χαλκομανια.Δε μου ταιριαζει να ζω σε μια χωρα οπου δεν υπαρχει προνοια για τους ηλικιωμενους,τα παιδια,τα δαση,τα ζωα και ολους εμας,να μας τρωει η ρυπανση,η ακτινοβολια κ το αγχοσ.Κ το χειροτερο ειναι οτι αισθανομαι οτι τα πραγματα δε θα αλλαξουν.Παντα θα υπαρχουν παιδια σα κ εμενα που θα σπουδαζουν σε κατι που δε τους αρεσει, παντα θα υπαρχουν μεσηλικοι σα τους γονεις μου που παλευουν στο δρομο για ενα μισθο με προβληματα υγειας κ στο τελος δε θα παρουν συνταξη, παντα θα υπαρχουν ηλικιωμενοι σα τη γιαγια μου που θα παλευουν με το καρκινο κ θα τους εκμεταλλευονται οι γιατροι για ''extra'' φροντιδα με φακελακι αλλιως κινδινευουν να καταληξουν σε ενα ραντζο,παντα δε θα υπαρχει προνοια κ καλυτερες συνθηκες,ανθρωπινες.Μεσα σε ολα αυτα θεωρω τον εαυτο μου τυχερο που βλεπω τι μου γινεται κ ατυχο ταυτοχρονα γιατι με τρωει.Κ αφου τα ξερουμε ολα αυτα,γιατι δε κανουμε το μεγαλο βημα να αναζητησουμε καλυτερο τοπο? Γιατι φοβαμαι το αγνωστο κ δεν επιχειρω να φυγω? Μηπως επειδη μας εχουν κανει προβατα με ολα αυτα γυρω μας κ τρεχουμε ολη μερα στο χαος χωρις να προλαβουμε να σκεφτουμε τι γινεται? Κ στο τελος καταληγουμε σε ενα νοσοκομειο οπως μια γυναικα 55χρονων που συναντησα τις προαλλες να ετοιμαζεται για το μεγαλο ταξιδι,με μορφινες κ χιλια σωληνακια, να με κοιταει στα ματια σα να με ξερει κ να μου λεει με αδυναμη φωνη ''μια ζωη στο τρεξιμο…'' Αραγε ειχε ζησει τις χαρες τις ζωης αυτη η γυναικα σ'αυτο το χαλι ή δε καταλαβε ποτε της ηρθε το κακο? sofia ζησε οπου δε σκεφτεσαι το βραδυ πριν κοιμηθεις ''δεν εκανα τιποτα κ σημερα,δεν ενιωσα τιποτα, δε χαρηκα τιποτα..'' Κ παρακαλω οποιος με περισσοτερη πειρα απο μενα κ οποιος βρηκε το τροπο να ειναι ευτυχισμενος κ με πραγματικο νοημα ας μας πει καποιο τροπο για να βγουμε απο αυτο το αδιεξοδο.Ειναι κριμα να πανε χαμενες τοσες ζωες.. Ευχαριστω πολυ γιατι μου βγαλατε αυθορμητα σκεψεις που δεν ειχαν καποια σειρα μεσα μου. Να ειστε ολοι καλα κ καλη τυχη…
Μεγάλο θέμα, ζω κι εγώ 11 χρόνια στο Λονδίνο και θέλω να πιστεύω οτι βλέπω τα πράγματα αντικειμενικα ή τουλάχιστον γίνομαι πιο αντικειμενικός με τη μέρα. Σημαντικό αυτό γιατί όλοι ξέρουμε πόσα στερεότυπα/κολλήματα/κόμπλεξ έχουμε σαν λαός που πλέον δε ξέρεις τι καλό έχουμε να το κρατήσουμε και να αλλάξουμε τα άσχημα.
Όσο έχω αναζητήσει δεν έχω βρει το λόγο και συγκρύνωντας με άλλους ευρωπαϊκούς λαούς τριγύρο μας και πιο μακρυά είμαστε ειλικρινά οι πιο υποταγμένοι χειρότερα και απο πρόβατα. Σε μια χώρα, χωρίς εμπάθεια σ’αυτο που θα πω, αστυνμοκρατούμενη στυλ Αμερικής με καταπάτηση κάθε ένοια πρόοδου σαν χούντα που μας κράτά στο κακό παρελθόν.
Είναι η πάστα μας ? Είμαστε γνώστες αλλά για κάποιο λόγο διατηρούμε αυτό το κλήμα ? Είναι επειδή είμαστε σε σχέση με άλλα κράτη με λίγα χρόνια ύπαρξης ?
Είναι αλήθεια πάντος ότι έχει γίνει καλή πλήση εγκεφάλου απο αιώνες απο εκχριστιανιμό της χώρας, μετα με τη χούντα, νεότερα με τους νεοπολιτικούς που έχουν σπουδάσει στο εξωτερικό και γυρνάνε να κυβερνίσουν με τα νέα μέσα χειραγώγισης. Έχουν όμως καταφέρει να μας κάνουν να κυνηγάμε όπως το καρότο με το μαστίγιο αλλά να το έχουμε ενστερνιστεί αυτό το σύστημα και να πολεμάμε όποιον προσπαθεί να το βελτιώσει/αλλάξει.
Αυτό που βλέπω εγώ σαν Τάσος είναι όπως είχε πει κάποιος δε θυμάμαι οτι τώρα η Ελλάδα είναι όπως ένας άμιρος φουκαράς που ήταν τυχερός να του πέσει κληρονομιά ένα μαγαζί γωνία και αυτός απλά σπαταλά το νοίκι, ούτε ένα καλούπισμα κάνει ούτε πραγμάτικά ενδιφερετε για τη κληρονομιά αλλά ούτε κάνει καλώς ενοούμενη χρήση της κληρονομιάς για να προοδεύσει.
Η κληρονομιά επι το πλήστον είναι η χώρα η ιστορία της και τα παραγόμενα απο αυτά πχ τρόφιμα, φαγητό, ήλιος κλπ αλλά μέχρι εκεί. Εμείς δε σκεφτόμαστε/παράγουμε/συμετέχουμε στην παγκόσμια κοινώτητα παρά μόνο για δάνεια και αν διδάξουμε “πολιτισμό” στα λόγια και με την ουρά έξω.
Δεν αναζητάνε κατ’ανάγκη αλλαγή όλοι που φωνάζουν αλλά έστω κάποια κυνητικότητα, όχι στάσιμότητα. Δε προβλέπω κάποια πρόοδο για το άμεσσο μέλον και προσωπικά ούτε για το έμμεσο κρίνοντας απο την ιστορία και τη ράτσα μας. Ίσως να γίνει κάποιο μεγάλο μπαμ όπως έχει αποδείξει ο Έλληνας όταν φορτώνει στη καμπούρα του για χρόνια. Και μετά το μπαμ πάλι κάποιος νέος βεζίρης θα βρεθεί να κάτσει στο σβέρκο μέχρι το επόμενο μπαμ.
Ξέρω οτι το πήγα το θέμα κυρίως για την Ελλάδα παρά για το να φύγει κανείς ή όχι. Σε αυτό δυστυχώς (ή ευτυχώς) οι Έλληνες της Ελλάδας δεν σκάνε ίσως και να αισθάνονται αρνητικά οπότε όποιος θέλει φεύγει, αυτούς που θα αφήσει πίσω δε νομίζω αυτοί να στεναχωριθούν, αυτός ναι, αυτοί όχι. Αν είσαι τυχερός να σου ταιριάζει και η χώρα που θα πας τότε σύντομα 8α μετριαστεί η στεναχώρια σου και θα πας καλά αλλά πάντα θα είσαι εσύ λίγο στεναχωριμένος ενώ οι άλλοι “κάτω στην Ελλάδα” θα “ασε τον μ***** που έφυγε στην κολο**** (βάλε όνομα χώρας)”
γνωρισα καποιον μεσω ιντερνετ..ξεκινησε ως αστειο καθως εγω κοροιδευω τετοιες καταστασεις..μιλουσαμε ολο και πιο πολυ..μεχρι που επιανα τον ευατο μου να ξενυχταει η να ξυπναω απιστευτα νωρις για να του μιλησω,ακομη και αν περσυ ημουν τριτη λυκειου κ χρειαζομουν ξεκουραση περισσοτερο απο ολα..με τον καιρο τον γνωριζα ολο και περισσοτερο..ηταν παντα εκει για μενα και ηταν απιστευτα καλος σε συμβουλες κ σαν φιλοσ..αρχισα να τον ερωτευομαι..τωρα πια εχει περασει ακριβως ενας χρονος..ειμαστε τρελα ερωτευμενοι ο ενασ με τν αλλον..δε μπορω να φανταστω τη ζωη μου χωρις εκεινον..τον λατρευω…μιλαμε ωρες ατελειωτες βλεπουμε ταινιες ετσι συγχρονως..υπαρχει ομως το μεγαλυτερο εμποδιο..μενει στην αμερικη…μολις μπηκα στο πανεπιστημιο..το ιδιο και εκεινος…σχεδιαζει να ερθει ελλαδα τον μαρτιο…δεν ξερω πως να το πω στους δικουσ μου..αλλα σημαινει τα παντα για μενα…σχεδιαζω να κανω το μεταπτυχιακο μου εκει,καθως εχουμε διπλη υπηκοοτητα,ελληνικη και αμερικανικη,αλλα οι γονεις μου δν πολυθελουν να ακουσουν κατι τετοιο..και φοβαμαι πως αν μαθουν και το λογο…δν ξερω τι να κανω..ειμαι γενικα τοσο ετοιμη να φυγω απο την ελλαδα..τιποτε δε με κραταει εδω..δε μπορω να ειμαι ευτιχισμενη και το ξερω…περιμενω πως και πως να περασουν αυτα τα χρονια για να μπορεσω να φυγω…4 χρονια..δεν ξερω τι να κανω..αν ηταν εφικτο θα ετοιχα βαλιτσες για ΗΠΑ..και υπομονη δεν ειναι το καλυτερο μου…