Γενεύη 1

Τσάμπα με τρομοκρατήσανε οι μαλάκες της British Airways. Άκου δυο ώρες πτήση! Μία ώρα και δέκα λεπτά και πετάγαμε πάνω από το δάσος της Γενεύης (γιατί έχει έναν διάδρομο εν μέσω δάσους. Αλήθεια!)

Ο πανικός μου δε με τα αεροπλάνα ήταν κάπου κρυμμένος στο υποσυνείδητο σήμερα. Βοήθησαν Πακιστανοί επιβάτες αλλά από το ολότελα…

 Εκεί λοιπόν που είμαστε στην απογείωση κι εγώ από το πολύ το σφίξιμο όπου να ‘ναι θα γεννήσω βλέπω στις από κει θέσεις δύο μελαμψούς που κρατιούνται χέρι χέρι σφιχτά σφιχτά. Ομολογώ ότι η πρώτη μου σκέψη δεν ήταν κακή (είδες τί σου κάνει η προπαγάνδα;) κυρίως επειδή τους είχα σταμπάρει στις αναχωρήσεις με σακούλα τίγκα στα ουϊσκάκια black label οπότε είπα ‘δεν τους κόβω και για πολύ θρήσκους’. (Ζητώ ταπεινά συγγνώμη και αυτομαστιγώνομαι αν έχω προσβάλει κάποιον Ισλαμιστή. Δεν προωθώ στερεότυπα αλλά σημειώνω ότι τα στερεότυπα προωθούνται αυτόματα και μόνα τους στον εγκέφαλο μου χωρίς εγώ να το καταλάβω). Τους κοιτάω που λες να κρατιούνται χέρι με χέρι (αντρίκια όμως, σαν να παίζανε μπραντεφερ – όχι γυναικουλίστικα (από τις φεμινίστριες όμως δεν ζητώ συγγνώμη)) με παίρνει χαμπάρι ο ένας, μου σκάει το χαμόγελο της Colgate και δηλώνει: “Φοβάμαι!” Σκάω στα γέλια, του λέω “κι εγώ” κι έτσι έφυγε όλη η πίεση και συγκεντρώθηκα πάλι σε κάτι που διάβαζα (βαρετά πράγματα για σένα άσε θα μπλογκάρω σχετικά στο Academia Nervosa. Μια και το ανέφερα υπενθυμίζω και το λόγο που είμαι στη Γενεύη – από όπου μπορούμε να πάρουμε hits παιδιά καλό θα είναι, κάντε το καλό και ρίξτε το στο γυαλό).

Πού ήμουν; Α, φτάσαμε που λες στο πιτς φιτίλι (το αεροδρόμιο ακόμα ένας διάδρομος, τί να φας τί ν’αφήσεις) και εκεί που έχω αλλάξει τις λίρες σε ελβετικά φράγκα σταμπάρω ένα γκισέ με ‘Πληροφορίες Ταξί’. Ρωτώ λοιπόν εκεί θέλω να πάω και δηλώνω ότι είμαι και βλάχα και είναι η πρώτη μου φορά στη χώρα. Τέτοια φιλοτιμία και ευγένεια ρε παιδιά πρώτη φορά την είδα.
‘Α, μη στεναχωριέστε,’ μου λέει ο ευγενέστατος τύπος με την κοιλούμπα, φτυστός μεστωμένος Έλλην ταρίφας, ‘θα τα βρούμε όλα μαζί!’
Με έχει πάρει δε χαμπάρι ότι τα Γαλλικά μου δεν είναι για φιλοσοφική συζήτηση και μου τα λέει και καθάρια τα πράγματα.
‘Καλύτερα να πάρετε τρένο,’ (τί ακούν τα αφτιά μου;) ‘γιατί το ταξί θα σας στοιχήσει 40 φράγκα ενώ το τρένο 3 και θα είστε εκεί πιο γρήγορα’
Μου έδωσε και χάρτη, μου σημείωσε πού πάω, πώς, γιατί, μόνο που δεν βγήκε από το γκισέ να με πάει μέχρι την πλατφόρμα ρε παιδιά!

Σα να μην έφτανε αυτό μετά από πέντε λεπτά διαδρομή (TIP: ΟΛΑ τα τρένα από το αεροδρόμιο σταματάνε στο σταθμό Geneva aka Gare de Cornavin. ΟΛΑ. Μη ρωτάτε. Το γράφει παντού ΚΑΙ στα αγγλικά. Τόσο πολύ έχουν βαρεθεί να τους ρωτάνε (οι γαλλόφωνοι κατάλαβαν ακριβώς τί εννοώ)) φτάνω που λέτε και δεν έχω ιδέα από πού να βγω. Βγαίνω από μία τυχαία έξοδο (Ελβετοί πίνουν ζεστή σοκολάτα στο καφέ απένταντι) και κοιτάζω σαν χαμένη να βρω το όνομα του δρόμου μπα και προσανατολιστώ με το χάρτη. Enter συμπαθέστατη και σχεδόν καραφλή θεία που παίρνει την πρωτοβουλία, με βουτά από το χέρι και με πηγαίνει μέχρι το ξενοδοχείο που ΔΕΝ ήταν στον δρόμο της. (Με συγκίνησε. Μου είπε και την ιστορία της ζωής της. Δεν είναι για τώρα, είναι για κανα post πιο αισθαντικό, άλλη φορά θα σας τα πω).

Αυτά επί του παρόντος. Bonus για όσους διάβασαν μέχρι εδώ φωτογραφία της μίας και μοναδικής αλλά τουλάχιστον σουρεάλ καρέκλας στο δωμάτιο μου.