Έχουμε δυο φίλους – τον Πέτρο και τον Δημήτρη. Τους βλέπουμε τις περισσότερες Κυριακές για brunch και γελάμε με νέα και κουτσομπολιά. Τρώμε παστίτσιο στα σπίτια φίλων. Πάμε σινεμά. Περνάμε Χριστούγεννα, γενέθλια, γιορτές μαζί. Παίζουμε και Δολοφόνο όταν βαριόμαστε τα χαρτιά. Παίζουν πιάνο. Το ξέραμε. Κάνουν το διδακτορικό τους στη μουσική. Κι αυτό το ξέραμε.
Κυριακή βράδυ όμως παίζανε στο Royal Festival Hall. Το μάθαμε κι αυτό. Και πήγαμε. Κλείσαμε 12 θέσεις γαλαρία στο Purcell Room και πήγαμε να τους δούμε και να τους ακούσουμε.
Alexander Scriabin Fantaisie in A minor Op.posth
Claude Debussy Lindaraja for 2 pianos
Sergey Rachmaninov Suite No.1, Op.5 for 2 pianos (Fantaisie-tableaux)
Rhian Samuel Serenade Duo 1st UK performance
Darius Milhaud Scaramouche (2 pianos), Op.165b
Yannis Constantinidis Eight Greek Island Dances
Witold Lutoslawski Variations on a theme of Paganini
Μ’έπιασε η συγκίνηση. Τα παιδιά μας ήταν πάνω στη σκηνή και ήταν επαγγελματίες, καλλιτέχνες, τεχνίτες, μαγικοί ερμηνευτές. Στα Νησιώτικα του Κωνσταντινίδη κόντεψα να βάλω τα κλάμματα.
Στο τέλος τους χειροκρότησε τόσο το κοινό που βγήκανε και παίξανε όχι ένα, όχι δύο αλλά τρία κομμάτια ακόμα.
Δεν είναι περίεργο; Εξωπραγματικό; Πριν από μερικές μέρες λέγαμε τα νέα μας από τις διακοπές στην Αθήνα και πίναμε καφέ όπως πάντα. Η παράσταση αναφέρθηκε στα πεταχτά κι ο μόνος λόγος που πήγαμε ήταν επειδή τους πιέσαμε να μας πουν λεπτομέρειες. Στο πρόγραμμα της παράστασης έμαθα για τα βραβεία που έχουν πάρει. Δεν μας τα έχουν αναφέρει ποτέ. Για τις καταπληκτικές κριτικές που έχουν γραφτεί. Δεν τα ξέραμε όλα αυτά. Τα μάθαμε όμως. Κάλλιο αργά…
Στα διαλλείματα πιτσιρικάδες έλληνες και ξένοι, ντυμένοι με αυτό το νεο grudge look, με μεγάλα κοκάλλινα γυαλιά και ανακατεμένα μαλλιά κάπνιζαν. Κυρίες με γούνες και μαλλί κομμωτηρίου κάνουν τα κοινωνικά τους. Κοπελίτσες αντάλασσαν χειραψίες “Κάπου σε ξέρω εγώ εσένα, μήπως τελείωσες Κολλέγιο; Ποιο έτος;”. Εμείς κάπως σιωπηλοί είμασταν. Κάπως χαμένοι.
Σα να πρέπει να τους κεράσουμε πολλά κρασιά στο επόμενο brunch λοιπόν.
Να τους κεράσετε. Μόνο και μόνο για τον Scriabin, να τους κεράσετε κι ένα από μένα (και σας το χρωστάω). Και να μας ενημερώσετε αν τους “υπογράψει” καμιά δισκογραφική.
dystropoppygus > Τα παιδιά έχουν ήδη βγάλει δύο CD τα οποία είναι ΠΟΛΥ δύσκολο να βρεθούν. Θα ρωτήσω πάντως λεπτομέρειες.
kuk> με εντυπωσιάζεις μονίμως με το εύρος των γνώσεων σου.
(16/02/2005) Ας απομακρυνθούμε λίγο από αθλιότητες τύπου Φωτίου. Να πεις στους φίλους συγχαρητήρια για το γούστο τους. Η dystropoppygus χάρηκε με τον Scriabin, εγώ με τον Κωνσταντινίδη. Μια και δάκρυσες με τα νησιώτικα, συνεχίζω: παρά τις επιφανειακές ομοιότητες με άλλους έλληνες συνθέτες της εποχής, ο Κωνσταντίδης βρισκόταν πολύ μακριά τους. Έγραφε κομψοτεχνήματα χωρίς ίχνος εθνικιστικής βαρβατίλας. Θα σε ενδιέφερε ίσως η πληροφορία ότι, με το ψευδώνυμο Γιαννίδης, είχε συνθέσει και “ελαφρά” τραγούδια. Με τα κομμάτια για πιάνο έχει εκδοθεί δίσκος από την Lyra, με ερμηνεύτρια τη Δόμνα Ευνουχίδου, αλλά πρέπει να ψάξεις για να τον βρεις. Μακάρι οι φίλοι σου να κάνουν νέες ερμηνείες των έργων του. Το αξίζει. Για τα ελαφρά του τραγούδια συστήνω τον δίσκο “ο εξαίρετος κύριος Γιαννίδης”- παραγωγή Δ. Σαββόπουλου με ερμηνεύτρια την Μαργαρίτα Ζορμπαλά. Εκδόθηκε πριν πολλά χρόνια και πρέπει κι αυτός να είναι δύσκολο να βρεθεί. Αλλά ποτέ δεν ξέρεις.
*
Μπα σε καλό μου. Μ’ έκαναν (μ’ έκανες) να τα ξανακούσω τα νησιώτικα.
*
Μερσί μποκού, αλλά το θέμα δεν είμαι εγώ (που έχω σοβαρές αμφιβολίες για το εύρος μου – μετά συγχωρήσεως) είναι οι φίλοι σου και ο Κωνσταντινίδης.
*
…και χίλια συγγνώμη για την αλλαγή φύλου του dystropoppygus!
Oυπς – αργά ανακάλυψα την αλλαγή φύλου. Οφείλω όμως να ευχαριστήσω κι εγώ για τις λεπτομέρειες περί του Γιαννίδη/Κωνσταντινίδη. Οποία τύχη που θυμήθηκα ότι κάπου έχω το LP με τη Ζορμπαλά, ναι, εκεί είναι ακόμη. Τώρα να βρώ νέα κεφαλή για το πικάπ, να το ξανακούσω.