Λοιπόν έγραψα τις προάλλες περί Ξύλινων Σπαθιών και εφηβείας και ο τέλσον στο σχόλιο μου θύμισε το εξής:
Ότι κάποια τραγούδια τα ουρλιάζαμε ως έφηβοι ορμονοεκρηγνύοντες (τι λέω πάλι η Τριτοδεσμίτισα μπα σε καλό μου έχω ρέντα σήμερα). Χαρακτηριστικά παραδείγματα:
– Αδρεναλίνη (Ξύλινα Σπαθιά) ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ
– Λιωμένο Παγωτό (Ξύλινα Σπαθιά) και το έχω ουρλιάξει τόσο που πια έχει γίνει βαρετό.
– Τρένο Φάντασμα (Ξύλινα Σπαθιά)
– Σαν Φως (Υπόγεια Ρεύματα)
– 414 (Υπόγεια Ρεύματα)
– Η (Πίυλις Σιδιρίπιλις)
– Ο Μπάμπης ο Φλου (Πίυλις Σιδιρίπιλις)
Εσείς ποια τραγούδια ουρλιάζατε;
ΟΡΟΣ: Αποκλειστικά και μόνο ελληνικά συγκροτήματα μετράνε.
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: 15χρονος της οικογενείας μου ουρλιάζει εν έτη 2007 μόνο με σκυλάδικα και σκυλοποπ. Και όλο του το σχολείο επίσης. (ΕΔΩ σας θέλω)
Έτερη σημείωση: Και αυτό που μου θύμισε λοιπόν ο τέλσον είναι ότι ουρλιάζαμε βεβαίως με γαμάουα τραγούδια. Και όπως το σκεφτόμουν αυτό μου ήρθε το εξής άσμα που δεν ξέρω πού να το κατατάξω: Γύρισε στη φύση – Γύρισε στη φύση – Ροκάς πήγε ξανάγινε και ρούφαγε Χασίσι (Ψόφιοι Κοριοί). Άμα τους ξέρει κανένας καίγομαι να τους πάρω συνέντευξη.
εγω φωναζα με το ¨”ηρθε ο βουλευτης στο χωριο.¨”(μπακαλακος-παπακωσταντινου)οταν εφτανα στο ΑΠΕΡΓΙΑ-ΑΠΕΡΓΙΑ,μ ακουγε ολο το χωριο(δεν εμενα σε χωριο,αλλα ετσι το εβαλα για το λογοτεχνικο)
έχω το “επιστροφή στην φύση” από “έφηβη ορμονοεκρήγνουσα” (κάπου στο ’99) με intro τον εθνικό ύμνο και 100% podsafe
μόνο που το έχω σε ένα MiniDisk στο πατρικό μου στην Ελλάδα και αφού μου χάλασε ο “παίχτης” μου ξέμειναν τα δισκάκια και δεν ξέρω πως να τα κάνω .mp3 γμτ!
PS διάβασε τα e-mail σου και πες μου τι θα κάνεις να μην περιμένω άδικα!
Derek δεν έχω access στο gmail το πρωί. Αν όμως με ρωτάς αυτό που φαντάζομαι τότε μιλάμε για μετά τις 20.30 δική μου ώρα
με σκοτώνεις, έχω πρωινό ξύπνημα πάλι αύριο!
ας τ’αφήσουμε για το Σ/Κ τότε που είναι πιο άνετη ώρα
“ΣΗΜΕΙΩΣΗ: 15χρονος της οικογενείας μου ουρλιάζει εν έτη 2007 μόνο με σκυλάδικα και σκυλοποπ. Και όλο του το σχολείο επίσης. (ΕΔΩ σας θέλω)”
‘Αχ, αυτοί οι νέοι σήμερα’;
Εχμ…
egw pali perasa ola ta tens parea me trypes kai mwra sth fwtia…..
kai to shmantiko
akoma ourliazo kommatia opws ta
manifesto-mwra sth fwtia
paysipono-mwra sth fwtia
gia tin patrida-trypes
taksidiara psyxi-trypes
dikia sou kontini ameriki-trypes
kainourgia zalh-trypes
den xwras pou8ena-trypes (asxeto alla 8hmaste mia ekpomph, ston atlantis, tote, pou kapoios phre kai afierwse to en logw tragoudi ston poutso tou? Milame gia to gelio)
414-ypogeia reymata
ali-payolos sidiropoulos
wra tou stuff-sidhropoulos
skonh petres lasph- to agaphmeno mas remali o 8eios nwntas (poulikas lemiiii)
Εγω ειμαι 19 και δεν ουρλιαζω κανενα τραγουδι γιατι δεν υπαρχει τελευταια κανενα (ροκ) για να ουρλιαξεις.
Το ελληνικο ροκ (ξυλινα σπαθια κτλ) θεωρειται εντελως παρωχημενο σημερα.Θυμιζει περασμενες εποχες.Οποιος ουρλιαζει σημερα λιωμενο παγωτο θεωρειται εντελως εκτος κλιματος.
Η αληθεια ειναι οτι το τραγουδι που ακουω να “ουρλιαζουν” ειναι το φιλλλι φιλλλι με σκοτωνννεις της αμαλιας απο το παρα 5!
Το Rock είναι διαχρονικό.
Τα ίδια συναισθήματα ξυπνάει το λιωμένο παγωτό και τώρα, όπως και τότε. Και η γιορτή. Και αν δεν πηγαίνει διακοπές στο Serajevo ο θάνατος πιά, πηγαίνει στη Βαγδάτη, και όχι μόνο. Και οποιοδήποτε άλλο.
Ναι, ίσως λείψει η χαρά του πρώτου ακούσματος (αυτό είμαι σίγουρος ότι το είχα ακούσει ξανά, αλλά δεν του είχα δώσει σημασία.. γιατί;)
Μπορεί να είναι λίγοι οι νέοι που ξέφυγαν από τον οδοστρωτήρα της λαϊκοσκυλοπόπ , αλλά υπάρχουν, και βγάζουν ξεδιάντροπα τη γλώσσα στο «μουσικό κατεστημένο». Είναι τόσο λίγοι όμως, που προτιμούν να καμουφλάρονται μέσα στο πλήθος..
Εγώ θα ‘θελα να υπάρχουν ακόμα οι Τρύπες, να ουρλιάζω τη “Γιορτή”. Προς το παρόν αρκούμαι με το “Σιγά Μη Κλάψω” του Αγγελάκα και των Επισκεπτών. Και ναι, δεν υπάρχει ακόμα “τότε”, μόλις ενηλικιωθώ τα λέμε. :P
Καλέ, τι πας και θυμάσαι;;;
Μια και έχεις τον οίστρο, ποιό ήταν το τραγούδι που είχαμε λιώσει στο Deplhi στα Χανιά εκείνο το τρελό έτος;;
:):):):)
Είναι Μαρία, δε θέλω να λέω ψέματα,
δύσκολοι καιροί και θα’ ρθουνε κι άλλοι
δε ξέρω, μην περιμένεις κι από μένα πολλά
τόσα έζησα, τόσα έμαθα, τόσα λέω
κι απ’ όσα διάβασα ένα κράτησα καλά
Σημασία έχει να παραμένεις άνθρωπος
Θα την αλλάξουμε τη ζωή
…παρ’ όλα αυτά Μαρία
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ
Καλό μήνα Σοφία, εγώ θα ήθελα να υπήρχε ακόμα ο πάυλος , ο νικόλας και η κατερίνα, να κάναμε μια μεγάλη συναυλία, για το ροκ του μελλοντός μας. Και όπως έλεγε κάποιος τα μέταλλα δεν σκουριάζουν ποτε.
Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά
που κάνουν τραμπάλα στις ταράτσες ετοιμόρροπων σπιτιών
Εξάρχεια Πατήσια Μεταξουργείο Μετς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Πλασιέ τσελεμεντέδων και εγκυκλοπαιδειών
φτιάχνουν δρόμους και ενώνουν ερήμους
διερμηνείς σε καμπαρέ της Ζήνωνος
επαγγελματίες επαναστάτες
παλιά τους στρίμωξαν και τα κατέβασαν
τώρα παίρνουν χάπια και οινόπνευμα να κοιμηθούν
αλλά βλέπουν όνειρα και δεν κοιμούνται.
Εμένα οι φίλες μου είναι σύρματα τεντωμένα
στις ταράτσες παλιών σπιτιών
Εξάρχεια Βικτώρια Κουκάκι Γκύζη.
Πάνω τους έχετε καρφώσει εκατομμύρια σιδερένια
μανταλάκια
τις ενοχές σας αποφάσεις συνεδρίων δανεικά φουστάνια
σημάδια απο καύτρες περίεργες ημικρανίες
απειλητικές σιωπές κολπίτιδες
ερωτεύονται ομοφυλόφιλους
τριχομονάδες καθυστέρηση
το τηλέφωνο το τηλέφωνο το τηλέφωνο
σπασμένα γυαλιά το ασθενοφόρο κανείς.
Κάνουν ό,τι λάχει.
Όλο ταξιδεύουν οι φίλοι μου
γιατί δεν τους αφήσατε σπιθαμή για σπιθαμή.
Όλοι οι φίλοι μου ζωγραφίζουνε με μαύρο χρώμα
γιατί τους ρημάξατε το κόκκινο
γράφουνε σε συνθηματική γλώσσα
γιατί η δική σας μόνο για γλύψιμο κάνει.
Οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά και σύρματα
στα χέρια σας. Στο λαιμό σας.
Οι φίλοι μου.
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ
Αφιερομένο στην Σοφία και στους Συνοδοιπόρους της
Egw pali tha elega oti eimai pio classikos…
-opws?
-opws… SPYRIDOULA.
KALO MHNA.
————————————————–
Τετρακόσιες δραχμές ζητάς
Να μου παίξεις παλιά τραγουδάκια
Μου θρονιάστηκες σαν κερατάς
Σε αρτίστικα μπαρ στα Κολωνάκια
Μελέτησες τον μπαγλαμά φοράς και γιλεκάκι
Και σταυροπόδι στάζεις τις πενιές
Προπάντων η παράδοση στραβά το καβουράκι
Και μόρτικα τη βγαίνεις στις μικρές τις μάγκισσες
Σε μεθάει το παράπονο
Και με πρήζεις με νάιλον ντέφια
Με σκεπάζεις με σάβανο
Και τη νύχτα μου σπας με ψόφια κέφια
Αγόρασες και τον λουλά απ’ το Μοναστηράκι
Ο Μάρκος θα σου τράβαγε τ’ αυτί
Και τώρα που μας έγινες μοντέρνο κουτσαβάκι
Δε ρίχνεις και σε μας τη συνταγή τη πονηρή
Κάποιο βράδυ μες στη σχολή
Είπες είμαι γιάνκης ατζέντης
Τα ‘κανες κάτω απ’ τη προτομή
Και ακόμα περνιέσαι λεβέντης
———————————————————-
Stixoi/Mousikh: Spyridoula.
Gi’afto to ROcK Milame, nte.
p.s Sofia sorry gia to Sentoni alla to tragoudi to axize. Alithia to exoume?
Καλησπέρα και καλό μήνα.
Εγώ χτυπιέμαι με Νταλάρα&Μαχαιρίτσα -Διδυμότειχο Blues
Ακούστε το δε θα χάσετε…
Λιωμένο παγωτόοοοοο
αυτό θυμάμαι,
αλλά γιατί μόνο ελληνικά ρε συ :P
και το one of us της Osborn το λέγαμαι :P
εεε και στέρεο νόβα άμα έλαχε
Οτιδήποτε σε Τρύπες ουρλιάζεται ευχάριστα και με δόση ανάμνησης.
Προσωπικό αγαπημένο και το “Ω είναι ωραία στον Παράδεισο”.
Και “Κλούβα” των Αντίδραση (για πιο extreme punk ροκ)
Και Πανούσης φυσικά…
Καλά που μας θύμισες. Αυτά θα βάλω να ακούω, να μορφωθεί το αγέννητο τεκνό, να γεννηθεί με καλό γούστο :)
Εγώ πάλι χτυπιέμαι με τον “Βασιλιάς της Σκόνης” γνωστός στον ευρήτερο λεκανοπέδιο του Νομού Δράμας και ως “Βασιλιάς Πεπόνης” (ακολουθεί βλέμα απορίας της Θείας Σοφίας με το ένα φρύδι σηκωμένο…. ?????)
Στο γάμο μου το καλοκαίρι κάναμε ομαδικό headbanging-όλοι-αγκαλιά στο “Λιωμένο Παγωτό”. Τί “ορμονοεκρηγνύοντες έφηβοι” μου λες τώρα…
Τα μεγαλύτερα ξελαρυγγιάσματα πάντως έχουν γίνει με Τρύπες. “Παράξενη Πόλη”, “Πάρτυ στο 13ο όροφο”, “Ερωτευμένοι Σχιζοφρενείς”, “Είναι ωραία στον Παράδεισο”…
Ααααααααααααααααααααααχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ Πάρτυ στο δέκατο τρίτο όροφο!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ! ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΡΤΥ ΕΔΩ! ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΡΤΥ!
Μ Scientist τί λες τώρα το έχω σηκώσει το φρύδι τόσο που έχει φύγει από το πρόσωπο μου τελείως
Ax afto to ENDOXO Faraggi tou Bolaka!!!
aaaa……Na meros gia Xeimerines Diakopes,
alla kai kalokairines :-)
Akoume pou se lew.
Καβαλιώτη ετοιμάσου για αποκαλύψεις.
Κρύβε λόγια ρε συ Καβαλιώτη… συνθηματικό για εσένα ήτανε…
Εσείς πάλι γιατί έχετε πάρτυ εκει βρε???? Δημόσιοι υπάλληλοι σου λένε μετά… Δεν βλέπεις και εμάς τους δημόσιους υπαλλήλους που σκοτωνόμαστε στην δουλειά???
Εγώ ούρλιαζα με πολλά τραγούδια. Αν και μικρός (τώρα 22) το Ελληνικό ροκ με στιγμάτισε.
1)Τρύπες- Χάρτινο Τσίρκο, 6 Αυγούστου και άλλα πολλά γιατί ήταν το αγαπημένο μου συγκρότημα.
2)Υπόγεια ρεύματα-414, Σαν φώς
3)Τσοπάνα Rαve- Κορνηλία (συνηθισμένο αλλά διαχρονικό)
Γενικά υπάρχουν πολλά τραγούδια που με συνόδευσαν στην εφηβεία μου. Σήμερα μόνο τα μπουζούκια, τα κινητά και τα treddy ρούχα τα ενδιαφέρουν τα “κωλόπαιδα”.
…γριά πουτ@ν* που ξυρίζει τα πόδια της
γίναμε άρρωστοι απ’ αυτήν όλοι…
Παράξενη Πόλη (άλλο ένα αγαπημένο από Τρύπες)
Συγκινήθηκα με αυτά που γράφετε, πριν λίγο καιρό λέγαμε τα ίδια με ένα φίλο στην διαδρομή Γιάννενα – Πρέβεζα, με το αυτοκίνητο της οικογένειας που δεν έχει cd και έπαιζε ένα live από Τρύπες σε κασέτα από το γυμνάσιο.
“Για την πατρίδα και όλους αυτούς που δεκάρα για σένα δεν δίνουν …”
Μα φυσικά και Τρύπες. Τα Ξύλινα Σπαθιά ερχόντουσαν δεύτερα αλλά δυναμικά. Θυμάμαι τη πρώτη μου συναυλία Τρύπες, 2α γυμνασίου μούλικο ήμουν, το 94, σε μια αποθήκη στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης. Πρώτη σειρά και να ουρλιάζουμε και να χτυπιόμαστε. Ακολούθησαν κι άλλες συναυλίες από Τρύπες, αλλά μέχρι τα 16 μου. Το θέμα με τις Τρύπες είναι οτι όλα τα τραγούδια μπορείς να τα ουρλιάξεις και να τα γκαρίσεις. Ξεχωρίζουν: Αμνησία, και Δεν θέλουμε θλιμένους στη γιορτή μας, Ταξιδιάρα Ψυχή και πάει λέγοντας.
Μωρά στη Φωτά “Third Uncle”
:)
όχι δεν είμαι τόσο μεγάλη – τα Μωρά στη Φωτιά τα έφτασα από Ξύλινα Σπαθιά και από την εκτέλεση τους στο “Third Uncle” έμαθα τους Bauhaus και χοροπήδαγα μέχρι εσήμερα. ΤΟ κομμάτι. Λέμε.
geia…..latreuw tn kommatara rompot apo ksulina spathia…..einai KOMMATI
ΜΕΝΕΞΕΔΙΑ Η ΤΡΕΛΛΑ ΠΟΥ ΦΟΡΑΣ, ΤΗ ΨΩΝΙΣΕΣ ΜΙΑ ΝΥΧΤΑ ΜΕ ΠΑΝΣΕΛΗΝΟ……. (ΛΑΚΗΣ ΜΕ ΤΑ ΨΗΛΑ ΡΕΒΕΡ)
………ΠΕΝΗΝΤΑ ΩΡΕΣ ΤΗ ΒΔΟΜΑΔΑ ΓΙΑ ΔΥΟ ΠΙΑΤΑ ΦΑΣΟΥΛΑΔΑ ΛΑΔΕΡΗ (ΠΟΥΛΙΚΑΚΟΣ)
Ναι θα συμφωνησω με τον φιλο διμο73.Γωγου ασιμος και σιδιροπουλος ειχαν πολλα να μς δωσουν το κενο ειναι ανεκπληρωτο και δε το το γνωρισαν ουτε γνωρισαν την διακριση γιατι ηταν κατεμε οι ανθρωποι που εκαναν την διαφορα..