Ο ταρίφας (ver. 1.0)

Τί θυμήθηκα τώρα τέκνα μου, μαζευτήτε γύρω από τη φωτιά θα σας πω για εκείνη τη φορά που πήρα ένα ταξί στην Αθήνα και τί νούμερο ήταν ο ταρίφας – ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΣ.

Είναι Σεπτέμβριος, έχει ζέστη. Έχω αφήσει το αυτοκίνητο στην Καισαριανή, έχω κατέβει στο κέντρο και παίρνω ταξί για να πάω στην Καισαριανή να πάρω το τουτού μου και να πάω σπίτι (θα σας πω άλλη φορά ιστορία – αμαρτία – για την Καισαριανή).

Φοράω φούστα (για κάποιο λόγο την έχω δει θυληκό εκείνη τη μέρα). Σταματάει ο ταρίφας λοιπόν, μπαίνω μέσα, στην θέση μπροστά, κάθομαι και ξεκινάμε. Κοιτάζω τη φούστα, που πάει ν’ανέβει, και την κατεβάζω, βάζω πάνω στα πόδια μου και την τσάντα μου. Και τον εμπνέω τον ταρίφα λοιπόν και ξεκινάει.

– Συγγνώμη κοπέλα μου κι όλας, αλλά μπράβο σου. Μπράβο σου γιατί φοράς τη φούστα σου, είσαι και ωραίο κορίτσι, αλλά δεν βγάζεις τα μπούτια σου – συγγνώμη κι όλας – φάτσα φόρα.

Α, του λέει η Θεία Σοφία, τί λέτε μιλήστε ελεύθερα.

– Ευχαριστώ κορίτσι μου γιατί εμείς στο επάγγελμα μας βλέπουμε πολλά κι έχουν δει τα μάτια μου σημεία και τέρατα.
– Τι λέτε. Φαντάζομαι, φαντάζομαι.
– Άστα. Τα κορίτσια σήμερα κυκλοφορούν σαν… άντε να μην πω τί.

Εγώ τώρα, επειδή στο Λονδίνο δεν παίρνω ταξί παρά σπάνια και οι Λονδρέζοι ταρίφες δεν έχουν καμία σχέση με τους Έλληνες, γουστάρω πάρα πολύ κάθε φορά που κατεβαίνω Ελλάδα να παίρνω ταξί. Και τον τσιγκλάω τον ταρίφα λοιπόν να μου τα πει.

– Αφήστε τα. Βγήκα με την αδελφή μου τις προάλλες και κυκλοφορούν με τα σουτιέν. Αίσχος.
(Εκεί πια έχω γίνει η Θεία Πανωραία, με το φακιόλι μου, την καλτσοδέτα μου (κάλτσα μέχρι το γόνατο και καλτσοδέτα), και το ξεσκονόπανο στο χέρι).
– Πες τα κορίτσι μου. Θα σου πω μια ιστορία (ε μα πες τη πια – τί σου δίνω αβάντες τόση ώρα), συγγνώμη κι όλας. Μπαίνει τις προάλλες ένα κοριτσάκι στο ταξί, με το μινάκι της, ωραίο παιδάκι, κάθεται εκεί που κάθεσαι εσύ καλή ώρα. Ξεκινάω εγώ. Μετά από λίγο, σηκώνει λίγο τη φούστα της. Την κοιτάω εγώ έτσι (το πρόσωπο του μπροστά και κοιτάει με την άκρη του ματιού εκεί που θα ήταν τα μπούτια μου αν δεν ήταν η τσάντα μου) δε μιλάω. Μετά από λίγο τσουπ, ξανανεβάζει λίγο το φουστάκι της. Εγώ κάνω το μαλάκα, κοιτάω μπροστά. Μετά από λίγο ξανά τα ίδια.
– Τί μου λέτε, τί μου λέτε. Τί να κάνετε κι εσείς.
– Τί να κάνω; Θα σου πω τί έκανα. Την κοιτάω που λες έτσι (γυρνάει μισό το πρόσωπο του προς εμένα και σηκώνει τα φρύδια) και της λέω. “Άκου να σου πω κορίτσι μου. Επειδή έχω περάσει τα πενήντα κι έχω και τα νεφρά μου και δεν πηδάω, θα σε αφήσω εδώ παρακάτω να σε πάρει κάποιος άλλος, γιατί εγώ, όπως σου είπα, δεν πηδάω”.
– Της είπατε τέτοιο πράγμα;
– Βέβαια. Και την άφησα παρακάτω. Γιατί εμένα αυτά τα πράγματα δε μ’αρέσουν.

Άκου κόσμε τί έκανε στο κοριτσάκι. Α ρε, τα χει ξαναπεί η Θεία Σοφία – εποχές ΕΕΕΑ. Οι ταρίφες είναι είδος προς εξαφάνιση και πρέπει να προστατευτούν.