Ο Πίυλις Σιδιρίπιλις

Ο Πίυλις Σιδιρίπιλις ήταν θρυλική φιγούρα στο ΕΠΛΠ (Ενιαίο Πολυκλαδικό Λύκειο Πειραιά). Γράφαμε στοίχους του στις τουαλέτες επάνω στις πόρτες.

Κίπιτι θι ‘ρθιν νι σι πιν
πις σι πιστίυιν σ’ιγιπίν κι πις σι θίνι…

(ακριβώς όπως το γράφω)

Κάπως έτσι περνάγαμε τις μέρες μας στο ΕΠΛΠ. Στις τουαλέτες για τσιγάρο, στην τάξη για χαβαλέ. Στο ισόγειο για περιφρούρηση στις καταλήψεις.

Η Πρόεδρος ήθελε Φιλοσοφική. Η Ε. ήθελε Αρχαιολογία. Η Φ. ήθελε να συνεχίσει το κλασσικό μπαλέτο. Η Χ. κανείς ποτέ δεν έμαθε τί ήθελε. Η Α. ήθελε Αμερική. Η Δ. ήθελε Εθνικό Θέατρο. Η Μ. ήθελε επίσης Εθνικό Θέατρο. Η Θεία Σοφία ήθελε ΜΜΕ στην Πάντειο. Τότε…

Τις περισσότερες δε τις βλέπω, κάναμε παρέα κυρίως στο σχολείο, με κανα δυο μεγαλώσαμε μαζί, Δημοτικό, Γυμνάσιο, Λύκειο. Χαθήκαμε. Τί να κάνεις…

Στα διαλείματα μου κάναν τράκα γιατί κάπνιζα John Player’s Special, μαύρο ματ πακέτο με χρυσά γράμματα. Ο Γιώργος ακόμα το θυμάται, μου το είπε τώρα που βρεθήκαμε στην Ελλάδα και πήγαμε για καφέ.

Στην πρώτη Λυκείο εγώ κι η Φ. (διπλανή μου τρία χρόνια σερί) σιχαινόμασταν την Άλγεβρα. Ο καθηγητής ρώτησε.
– Τί κάνετε εκεί πίσω;
– Παίζουμε κύριε.
– Τί παίζετε;
– Τρίλιζα κύριε.
Όξω και οι δύο φυσικά.

Στην πενθήμερη δεν πήγα. Βαρέθηκα, νευρίασα. Ήθελα να τελειώνει το παραμύθι. Ύστερα τις ντόπες και τα μεθύσια δε τα πήγαινα ποτέ και το ΕΠΛΠ – είπαμε – ήταν κολλέγιο σε τέτοια.

Τίποτα δε μ’έπιασε – σκάναρα κάτι παλιές φωτογραφίες….

Και τον θυμήθηκα τον Πίυλι Σιδιρίπιλι, χαρμάνη, να ουρλιάζει στα ακουστικά μας όταν πέρναμε το λεωφορείο το πρωί.

Κίπιτι θι ‘ρθιν νι σι πιν…

Ήρθαν ρε Πίυλι – και μου τα είπαν. Την έκλεισα την πόρτα… με κλειδί… όπως τα λέγαμε τότε.