Το Πικρό Τσάι της Ξενιτιάς

5 θετικά και 5 αρνητικά της ζωής (μου) στο εξωτερικό

You gotta love the reflection-on-a-window selfie! #londonbus

Διαβάζω με πολύ μεγάλο ενδιαφέρον τις αναρτήσεις ανθρώπων που ζουν πλέον στο εξωτερικό (όπου κι αν είναι αυτό) και τις συζητήσεις που ακολουθούν. Στα πρόσφατα παραδείγματα, ο Μανώλης έγραψε το “Είναι το Η.Β. η γη της Επαγγελίας;” και η Πετρούλα το “10 αλήθειες για την μοντέρνα ξενιτιά“. Στο δεύτερο θα βρεις και μεγάλη (και πολύ ενδιαφέρουσα) συζήτηση στα σχόλια.

Αυτό που διαπιστώνω κάθε φορά (και μετά από αρκετές αναρτήσεις εδώ για το εξωτερικό) είναι ότι οι επιλογές αυτές είναι πολύ προσωπικές. Ό,τι αισθανόμαστε πολύ προσωπικό συνήθως το υπερασπιζόμαστε με μεγάλο πάθος. Εξ ου και βλέπω αρκετούς μικρούς τσακωμούς και αλληλοκατηγορίες – βλέπε “τί να μας πεις κι εσύ, είχες τα λεφτά του μπαμπά” ή “Ελλαδάρα ρε, εδώ έχουμε φιλότιμο” και άλλα τέτοια που μόνο γόνιμα δεν είναι.

Το ζήτημα είναι ότι η επιλογή ή ο αναγκασμός του καθένα να φύγει στο εξωτερικό είναι μια πολύ προσωπική υπόθεση που έχει να κάνει με τη ζωή μας. Το άλλο που είναι πολύ προσωπικό είναι το πώς αισθανόμαστε αυτή την αλλαγή, τις νέες συνθήκες, τη ζωή που στήνουμε. Όλα αυτά δεν γενικεύονται, αν και όλοι μας – πρώτη εγώ – το προσπαθούμε φιλότιμα. Ίσως όχι από διάθεση να κουνήσουμε το δάχτυλο αλλά μάλλον από διάθεση να βοηθήσουμε με την άποψη και την εμπειρία μας όσους το σκέφτονται.

Σήμερα που λες, δεν θέλω να γενικεύσω. Θέλω να σου πω, πολύ προσωπικά, εδώ άλλωστε είναι ένα προσωπικό blog, πέντε λόγους που είμαι ευτυχισμένη που ζω στο εξωτερικό και πέντε λόγους που με προβληματίζουν. Δικούς μου. Ισχύουν μόνο για μένα. Και αν έχουμε διαφορές, ακόμα καλύτερα, θα ήταν πολύ βαρετά τα πράγματα αν όλοι νιώθαμε τα πράγματα το ίδιο.

Μετακόμισα στο Λονδίνο το 2002 για να δουλέψω και να σπουδάσω παράλληλα. Δεν αναγκάστηκα (ευθέως) και το έκανα με μεγάλο ενθουσιασμό και λίγα χρήματα. Ήρθα σε μία εποχή που η οικονομία ήταν σε καλύτερη κατάσταση από τώρα. Ήμουν 22 χρονών και οι δουλειές που δεν θα έκανα τώρα δεν με τρόμαζαν. Ούτε ο μικρός μισθός. Ούτε τα δίδακτρα. Δεν με τρόμαζαν πολλά γιατί – όπως όλοι οι εικοσάρηδες – ήμουν αθάνατη και η ζωή ήταν μόνο για μένα (αν κάτι αγαπάω στον εαυτό μου είναι ότι ακόμα είμαι θαραλλέα αν και λιγότερο εγωκεντρική). Μετά από 12 χρόνια στο εξωτερικό λοιπόν, ιδού η λίστα μου.

5. Βρίσκω το Λονδίνο πανέμορφο (και πολύ ακριβό)

Το Λονδίνο είναι μια πανέμορφη πόλη. Αγαπάω τους μικρούς δρόμους, τις ιστορίες, τα κρυμμένα πάρκα, τα μέρη που έγιναν δικά μου όπως ήταν κάποτε κάποιες γειτονιές του Πειραιά και των Εξαρχείων. Λατρεύω τα μουσεία, τις εκθέσεις, τις παραστάσεις, τις μεγάλες ορχήστρες κλασσικής μουσικής (όχι, τα φεστιβάλ ποτέ δεν μου έκαναν εντύπωση). Όταν περνάω πάνω από την Embankment Bridge και κοιτάω προς τον τρούλο του St. Paul’s Cathedral είναι λίγο σαν να ανοίγει όλη η πόλη μόνο για μένα.

Το Λονδίνο είναι απίστευτα ακριβό. Και το να ανασαίνεις, κοστίζει. Όσα λεφτά και να έχω δεν φτάνουν ποτέ, δεν μένουν στην άκρη γιατί πάντα υπάρχει κάτι να κάνω, να δω, να δοκιμάσω, να μοιραστώ. Δεν ξέρω τί σημαίνει δάνειο κατοικίας ή αυτοκίνητο και αυτό (με την Ελληνική μου κουλτούρα) με κάνει να αισθάνομαι λίγο φοιτητάκι. Συγκατοικώ. Και ναι, πλένω το φλυτζάνι που επιμένει να αφήνει ο συγκάτοικος μου στο νεροχύτη. Κ ά θ ε  μ έ ρ α.

4. Έχω ευκαιρίες σε μία μεγάλη αγορά εργασίας (και πολύ μεγάλο ανταγωνισμό)

Στο Λονδίνο χτίζω μια καριέρα που μου δίνει πάρα πολύ ενδιαφέρουσες μέρες (ενίοτε και νύχτες). Έχω αλλάξει αυτό που κάνω ήδη μία φορά και το μέγεθος της αγοράς με βοηθάει να παίρνω τα transferable skills μου από το ένα industry στο άλλο. Μαθαίνω, έχω εκπαίδευση, γίνονται εδώ μεγάλα συνέδρια, μπορώ να ταξιδέψω με τη δουλειά. Δουλεύω δίπλα σε ανθρώπους που κάνουν projects μεγάλης εμβέλειας, έχω την ευκαιρία να συνδράμω, να σχεδιάσω να φτιάξω. Μπορώ να κάνω freelance πράγματα εύκολα, χωρίς γραφειοκρατία, με ένα κράτος που θέλει να βγάλω για να πάρει (όχι να πάρει και μετά να μην το νοιάζει αν βγάλω).

Στο Λονδίνο η αγορά είναι μεγάλη και ο ανταγωνισμός ακόμα μεγαλύτερος. Σε κάθε μου λέξη, σε κάθε μου γράμμα, σε κάθε ανάσα σε μία συνέντευξη, υπάρχουν εκατό άλλοι που θα τα πάνε καλύτερα. Υπάρχουν εκατό άλλοι που έχουν σε μία λεπτομέρεια κάτι διαφορετικό από εμένα το οποίο δεν ήξεραν οι εργοδότες ότι το ήθελαν αλλά τώρα που το βρήκαν τους κάνει. Κάνω μήνες να βρω καινούρια δουλειά – και φυσικά όσο πιο senior είμαι, τόσο πιο πολύ καιρό παίρνει.

3. Γνωρίζω ανθρώπους από διαφορετικές κουλτούρες (και τους χάνω)

Στο Λονδίνο έμαθα ότι η αντιρατσιστική μου θεωρία είναι (ευτυχώς) πράξη. Είναι φοβερό να νομίζεις ότι δεν είσαι ρατσιστής και τελικά να είσαι. Ευτυχώς δεν μου έτυχε. Έχω γελάσει με αστεία άλλων χωρών, έχω ακούσει εκατοντάδες προφορές, έχω φάει φαγητά που δεν ήξερα ότι υπήρχαν, έχω ακούσει μουσικές που δεν το φανταζόμουν ποτέ. Έχω φορέσει salwar kameez, έχω κάνει mehndi στα χέρια μου, έχω μάθει δυο τρία Τούρκικα για να συνεννοηθώ με τον κομμωτή μου. Έχω γελάσει πάρα πολύ με ανθρώπους που δεν μοιράζομαι την ίδια γλώσσα, έχω γνωρίσει συνήθειες, ιδέες, διαφορετικούς τρόπους να βλέπω τα πράγματα.

Στο Λονδίνο υπάρχουν πολλοί περαστικοί. Μετακομίζουν, φεύγουν, αγοράζουν σπίτι στα (dreaded) προάστια, αλλάζουν χώρα, δεν προλαβαίνω να τους δω για 3 μήνες (οι αποστάσεις με τσακίζουν). Μια από τις καλύτερες μου φίλες έχω να την δω δυο μήνες. Άμα μπαίνω σπίτι μετά τη δουλειά δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναπάω στο κέντρο. Κάτι οι αποστάσεις, κάτι ο καιρός, ή θα μείνω κέντρο ή ξέχασε το, δεν έχει καφέ. Αποτέλεσμα; Όλο χανόμαστε ρε.

2. Μπορώ να συνεχίσω  να μαθαίνω (όταν έχω χρόνο και χρήματα)

Στο Λονδίνο έχω άπειρες ευκαιρίες για εκπαίδευση και επιμόρφωση. Να μην πιάσω το πτυχίο και το μεταπτυχιακό μου (που και τα δύο τα έκανα part time, δουλεύοντας παράλληλα), να πιάσω τις ξένες γλώσσες, τα μαθήματα κοσμήματος, τα εργαστήρια γραφής, τα εργαστήρια φωτογραφίας; Από πού να το πιάσω και πού να το αφήσω, όρεξη να έχω να κάνω πράγματα. Υπάρχουν ένα σωρό κολλέγια, σχολές και πανεπιστήμια με πράγματα που εγώ τα βλέπω και ενθουσιάζομαι.

Όλα αυτά βέβαια με το αντίστοιχο κόστος σε χρόνο και σε χρήμα. Μου είναι αδιανόητο το πόσο ακριβά είναι εδώ τα μαθήματα ξένων γλωσσών και το πόσο με εκνευρίζει αφάνταστα ο τρόπος που τα κάνουν. Εγώ έχω μάθει με βιβλία και κείμενα, εδώ αγαπάνε το conversational. Είναι πολλά αυτά που θέλω να κάνω αλλά τα λεφτά είναι πολλά, πάρα πολλά Άρη.

1. Βρήκα μια δεύτερη πατρίδα (και μου λείπει και η πρώτη)

Έχω πλέον Βρετανική υπηκοότητα. Έκανα την αίτηση γιατί θέλω να ψηφίζω εδώ, γιατί αισθάνομαι τη Βρετανία δεύτερη πατρίδα και γιατί η ανανέωση του Ελληνικού διαβατηρίου είναι διαδικασία βγαλμένη από την κόλαση. Εντάξει, λίγο πεζός ο τρίτος λόγος αλλά σημαντικός. Στη Βρετανία είμαι στο σπίτι μου. Στη γειτονιά μου, τη βολή μου, τα μαγαζιά μου, τα στέκια μου. Είμαι με τους φίλους μου, την παρέα μου, τους ανθρώπους που αγαπάω. Στη Βρετανία μπορώ να αποστασιοποιούμαι από τα πράγματα που με πονάνε στην Ελλάδα. Ναι, ξέρω, λυπηρό.

Βέβαια, στη Βρετανία είμαι χωρίς την οικογένεια μου, χωρίς τους άλλους φίλους μου, χωρίς τους άλλους ανθρώπους που αγαπάω. Είμαι χωρίς πολιτική και πολιτιστική συνέχεια (δεν έχω ιδέα ποιοι είναι αυτοί οι τραγουδιστές, ηθοποιοί, πολιτικοί, ατάκες, αξιομνημόνευτα γεγονότα). Μου λείπει η μάνα μου, μου λείπει πάρα πολύ η αδελφή μου. Μου λείπουν πέντε φίλοι, οι καφέδες μας, τα αστεία μας. Μου λείπει ο καφές στα στενά του κέντρου. Μου λείπει το αυτοκίνητο. Μου λείπει η μυρωδιά της θάλασσας.

Με ρωτάνε συχνά αν θα μείνω για πάντα στο εξωτερικό. Δεν μ’αρέσει αυτή η ερώτηση, δεν μου άρεσε ποτέ. Δεν θέλω να υπάρχει “για πάντα”. Θέλω να υπάρχουν άνθρωποι να αγαπάω και να με αγαπάνε. Πράγματα να μαθαίνω και να δημιουργώ. Να υπάρχουν ευκαιρίες, ελπίδα, στιγμές ευτυχίας. Εδώ και κεί και κάπου αλλού. Όπου κι αν είναι αυτό.

Το σπίτι μας, μου φαίνεται, είναι μέσα μας. Ξεκινάει από εμένα και απλώνεται στους ανθρώπους και στα μέρη. Αλλά όπου και να πάω, το κουβαλάω μέσα μου.

 

29 comments to 5 θετικά και 5 αρνητικά της ζωής (μου) στο εξωτερικό

  • Καλημέρα Σοφία!

    Πολύ ωραία τα είπες! Μ αρέσουν τα προσωπικά ποστ, είναι τόσο αληθινά… Παραδόξως, στο συναισθηματικό κομμάτι (γιατί πρακτικά είναι δύσκολα χωρίς βοήθεια όντως) τα πράγματα είναι πολύ πιο εύκολα όταν κάνεις παιδί εδώ στο Λονδίνο. Ανοίγουν κύκλοι, μαμαδογνωριμίες και εδραιώνεται η αίσθηση του ανήκειν, αλλά και της γειτονιάς λόγω σχολείου. Πριν το παιδί, έκανα πολύ καιρό να δω φίλες για τους ίδιους λόγους, τώρα είναι όλοι γειτόνοι. Δεν σου λέω, φυσικά, να τρέξεις για εξωσωματική! Απλά θέλω να πω πως νομίζω περνάς το πιο δύσκολο κομμάτι της ζωής και αφού το χαίρεσαι τότε είσαι σίγουρα μια χαρά!
    Φιλιά και να μας έρθεις από Greenwich!

    • Sofia

      >> Δεν σου λέω, φυσικά, να τρέξεις για εξωσωματική!

      Γέλασα πολύ με αυτό :-)

      Είδες λοιπόν, από την άλλη μεριά τα βλέπουμε αλλιώς. Εγώ που δεν έχω κάνει παιδιά (ακόμα μάλλον) νόμιζα ότι με τον ερχομό του παιδιού γίνονται όλα ακόμα πιο δύσκολα! Χαίρομαι που η εμπειρία σου είναι τόσο θετική.

      Θα έρθω να κυλιστούμε στα χορτάρια.

      Σματς σματς.

    • Ναι, με τα παιδιά τα πράματα είναι τόσο πιο εύκολα, έχεις απόλυτο δίκιο.

  • Αργυρώ Σταφανάκη

    Είμαι στο Λονδίνο μόνο 6 μήνες και όμως μπορώ να νιώσω κάθε φράση. Είμαι 47 χρονών και όμως αποφασίσαμε με τον σύζυγό μου να έρθουμε στο Λονδίνο γιατί για μας το πιο δύσκολο απ’ όλα είναι να ζεις χωρίς ελπίδα χαρά και ευκαιρίες για εξέλιξη ή αλλαγή. Είμαστε μαζί 26 χρόνια και ξέρει πια πολύ καλά ο ένας τον άλλο. Μπορούμε να μιλάμε ακόμα και όταν όλα τα λέει η σιωπή. Έτσι ένα απόγευμα του Ιουλίου πίνοντας καφέ στο μπαλκόνι, απλά κοιταχτήκαμε και είπαμε σχεδόν ταυτόχρονα… “φεύγουμε”? Αυτό ήταν. Το Σεπτέμβριο εγκαταστάθηκε εκείνος στο Λονδίνο και 20 μέρες αργότερα εγώ. Ένας καινούργιος κόσμος ήταν μπροστά μας και εμείς ανανεωμένοι και γεμάτοι όρεξη για να τον κατακτήσουμε. Δεν λέω ότι ήταν εύκολο αλλά μέχρι τώρα αυτό που έχω να πω είναι πως αυτός ο τόπος σου δίνει τόσα πράγματα και τόση στήριξη που δύσκολα κάποιος δεν θα τον αγαπήσει. Εύκολα μπορείς να τον αισθανθείς ως δευτερη πατρίδα.

    • Sofia

      Γεια σου Αργυρώ. Είναι τόσο όμορφη η σχέση που περιγράφεις :-)

      Ελπίζω να σας πάνε όλα καλά, αλλά από ότι καταλαβαίνω, και να μην σας πάνε έχετε ο ένας τον άλλον.

  • Πολύ αληθινό (και προσωπικό) κείμενο.

    Και εγώ είχα πάντα δύο πατρίδες και πάντα τις αγαπούσα και τις δυο, άσχετα αν με πλήγωναν πράγματα που συνέβαιναν και συμβαίνουν σε αυτές.

    Θεωρούμαι ξένος στην Ελλάδα και ξένος στην Βρετανία και το βρίσκω πολύ διασκεδαστικό να είσαι “πολίτης του κόσμου”.

    Εδώ συνηθίζεται πιο πολύ έτσι κ αλλιώς :-)

    • hero

      “ξένος στην Ελλάδα και ξένος στην Βρετανία”

      Μεγάλη, και πικρή, αλήθεια μίλησες φίλε.

    • Sofia

      >> Και εγώ είχα πάντα δύο πατρίδες και πάντα τις αγαπούσα και τις δυο, άσχετα αν με πλήγωναν πράγματα που συνέβαιναν και συμβαίνουν σε αυτές.

      Ναι, καταλαβαίνω.

  • Πολύ καλό κείμενο και αληθινό.

  • hero

    υπάρχουν και χειρότερα λέει, αν και πολύ αμφιβάλλω το πόσο δημοφιλείς είναι όλες αυτές οι πόλεις εργασιακά http://www.fortunegreece.com/photo-gallery/10-akrivoteres-polis-ston-kosmo-gia-na-ergastis/

  • Panos Mitsios

    Βρε Σοφία, είσαι ωραία!!!

  • Πολύ ωραίο. Ισχύουν και για τους περισσότερους από εμάς άλλα σε μεγαλύτερο και άλλα σε μικρότερο βαθμό.

  • aris papafloratos

    Σοφια καλημερα. Πολυ ενδιαφεροντα τα σχολια σου. Σε θαυμαζω . Μου αρεσει κι εμενα και αγαπω το Λονδινο. Να σαι παντα καλα !!!

  • Με συγκίνησες ρε! Οχι μόνο επειδή συμφωνώ αλλά τα γράφεις πάρα πολύ όμορφα. Σε ευχαριστώ Σοφία…

  • Πολύ ωραίο κείμενο, Σοφία ! Μπράβο !

    Έχεις απόλυτο δίκιο σ’ αυτό που λες ότι το σπίτι μας είναι μέσα μας και μετά απλώνεται στους ανθρώπους και τα μέρη. Κι αυτό ισχύει είτε κάποιος μένει στο ίδιο μέρος από τότε που γεννήθηκε μέχρι την ώρα που θα πεθάνει είτε κάνει … … … globe-trotting !

    Για τα αρνητικά που ανέφερες όμως να πω μόνο (διότι αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει – αν και η Ελισάβετ από παραπάνω θα μου την πει γιατί την πρήζω συνέχεια γι’ αυτό :-p) ότι όσο πιο Βόρεια ανεβαίνεις, τόσο μειώνονται τ’ αρνητικά και αυξάνονται τα θετικά. 18 χρόνια στο Yorkshire και δεν το αλλάζω με τίποτα !

    Ψέμματα !!! Όταν βγω στην σύνταξη, θα εγκατασταθώ ακόμα Βορειότερα: στην Σκωτία !!! Αφού έχω κερδίσει το jackpot στο Euromillions πρώτα (το οποίο δεν παίζω, αλλά εκεί ποντάρω: στο να το κερδίσω χωρίς να παίζω – χαχαχαχαχα) !!!

    Καλή σου μέρα !!!

  • Γειά σου Σοφία, ξεκινώ με γκρίνια γιατί όπως λένε και οι φίλοι μας οι Βρετανοί I am green with envy που εσύ ζείς στην πόλη που θα ήθελα εγώ να ζω! Ότι γράφεις το προσυπογράφω,σαν να είσαι στο μυαλό μου! Εγώ βρέθηκα στη Γηραιά Αλβιόνα για σπουδές δεν κατάφερα να μείνω, γύρισα Ελλάδα , γνώρισα το έτερο μου ήμισυ που είναι Άγγλος και είχε έρθει στην Ελλάδα που τη θεωρούσε και τη θεωρεί χώρα μαγική(μη με ρωτήσεις γιατί με ξεπερνά εντελώς!);-) Η συζήτηση περί ανωτερότητας της Ελλάδας ή της Αγγλίας με ξεπερνά επίσης διότι όπως πολύ σωστά είπες η άποψη είναι πάντα προσωπική αναλόγως των εμπειριών μας. Αν μπορούσα να διαλέξω θα διάλεγα την Αγγλία γιατί θεωρώ όπως και εσύ ότι δίνει ευκαιρίες στους ανθρώπους να ζήσουν τ’όνειρό τους. Θα διάλεγα την Αγγλία γιατί έχει πράσινο παντού ,έχει μυρωδιά βρεγμένου χόρτου, στον κήπο μπορείς να βρείς σκαντζοχοιράκια ή, αν δεν τα τρομάξεις και φύγουν πανικόβλητα, θα χοροπηδούν κουνελάκια (αυτό το τελευταίο θύμηση απ’το campus στο Reading ;-)) . Θα διάλεγα την Αγγλία , γιατί εκεί δε θα αισθανόμουν μίζερη και αποτυχημένη όπως εδώ και γιατί δε θα χρειαζόταν να ανέχομαι την μικροαστική αντίληψη πολλών από τους συμπατριώτες μου. Θα ανεχόμουν άλλα από τους Άγγλους ίσως αλλά θα μπορούσα να αποστασιοποιηθώ. Θα ήμουν a Greek in London or York for that matter( the hubby comes from York). Τώρα δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Αισθάνομαι πως είμαι πολίτης του κόσμου ή τελοςπάντων πωςδεν ανήκω εδώ για κάποιο λόγο . Μόνο να ονειρεύομαι μπορώ, ότι κάποια στιγμή ο άνδρας μου θα αποφασίσει να φύγουμε γιατί θα ήθελα τα παιδιά μου να μεγαλώσουν αλλού, μόνο φοβάμαι μήπως τότε θα είμαι πολύ μεγάλη πια για ταξίδια. Καμιά φορά κλείνω τα μάτια και βρίσκομαι πάλι στο τραίνο για το Reading και κρατώ μια παλιά φωτογραφική μηχανή και φωτογραφίζω τα πάντα και χαμογελώ και νομίζω ότι είμαι στον παράδεισο από την ομορφιά της τόσο διαφορετικής αυτής χώρας.Την ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή. Η Αγγλία μου έδωσε μόνο χαρές και μου λείπει αφάνταστα! Να πιείς καφέ στην αγορά στο Covent Garden αν βρεθείς και να περνάς τέλεια! Φιλιά στη δεύτερη πατρίδα μου!

  • Panos

    Τις ιδιες σκεψεις κανω κι εγω… τα ιδια συναισθηματα εχω κι εγω. Νομιζω το να ζεις στο Λονδινο ειναι μια σχεση που εχεις με την πολη αγαπης και μισους. Αγαπης γιατι τη γουσταρεις αυτη τη πολη και οτι αυτη σου προσφερει και μισους γιατι οι ευκαιριες που σου προσφερονται εδω σε εχουν αναγκασει να αποχωριστεις την πατριδα και οτι συνεπαγεται με αυτο.

  • ΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΧΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

  • aris papafloratos

    Γεια σου Σοφια. Good to see you . Μου αρεσουν αυτοι οι λογοι που απαρηθμισες. If I was in London I would n’t need a car, among other things I consider useful in Athens. Χαιρομαι να διαβαζω για τις εμπειριες την ζωη εκει. Εχω μεινει καποιο διαστημα στο Hanger Lane and Ealing brdway. Νοιωθω παρα πολυ οταν παω. Σε ευχαριστω !!

  • Καπετάν Ντούρος

    Εξαιρετικό άρθρο Σοφία. Αν και προσωπικό, βρίσκει σύμφωνο όχι μόνο εμένα, αλλά μάλλον και όλους όσους έχουν ζήσει (βιοποριστικά, όχι μόνο ως τουρίστες ή φοιτητές) για πάνω από δεκαετία εδώ. Να είσαι καλά.

  • aris papafloratos

    Σοφια σε ευχαριστουμε for all the tips that you have set. Πραγματικα θαυμαζω αυτη την χωρα κ τουε Ελληνες που τολμουν κ ζουν εκει σταθερα. Wish I could do that too. Lots of love !!! Aris

  • Markos

    Πολλές αλήθειες και πολλές εμπειρίες σε λίγες προτάσεις. Κρίμα που δεν έζησες περισσότερο στην Ελλάδα. Θα έβλεπες αλλιώς κάποια πράγματα που η ηλικία τα διαμορφώνει. Καταλαβαίνω πως αισθάνεσαι για την Αγγλία. Σίγουρα θα έχεις την ευκαιρία να ανακαλύψεις την Ελλάδα πάλι. Αργότερα, περισσότερο κατασταλαγμένη. Υπάρχει λόγος γι’ αυτό

Leave a Reply

You can use these HTML tags

<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>