Όταν η ‘Ασπα μου είπε ότι με θέλουν για ομιλήτρια στις Ψηφιακές Γειτονιές, θυμήθηκα τις Σύντομες οδηγίες καφρίλας για αναρτήσεις γονιών που είχα γράψει για τις περσινές Ψηφιακές Γειτονιές και με έπιασαν τα γέλια. Όσοι με έχετε ακούσει να μιλάω (ακόμα και ακαδημαϊκά) ξέρετε ότι δεν μπορώ τη σοβαροφάνεια, το δήθεν, την έπαρση. Πιστεύω στο να μοιράζομαι πράγματα που μαθαίνω και να μαθαίνω από την εμπειρία των άλλων – έτσι ζω στην κανονική μου ζωή, έτσι και στην ψηφιακή. Με αυτή τη σκέψη, είπα το “ναι”. Και καλά που το είπα.
Έμεινα φοβερά εντυπωσιασμένη από την οργάνωση, από το χώρο, από τους ανθρώπους που ήρθαν, από τους ομιλητές. ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ γνώρισα ανθρώπους που συμπαθώ απίστευτα κι ας μην τους είχα “δει” ποτέ. Όπως είπα και στην παρουσίαση μου, οι έννοιες σε γνώρισα offline και online πλέον δεν έχουν ξεκάθαρα όρια. Αλλά η αγκαλιά κάποιου που “τον ξέρεις” και τον βλέπεις πρώτη φορά είναι μεγάλο πράγμα – μπορείς να το πεις και τον ορισμό των σχέσεων στην Ψηφιακή Γειτονιά.
Έχουν γράψει ένα σωρό όμορφες αναρτήσεις για τις Ψηφιακές Γειτονιές (δες εδώ για την πλήρη λίστα) οπότε ξέρουμε γιατί ήρθες εδώ. Για τα κουτσομπολιά. Τσάκω όμως το βίντεο και την παρουσίαση του τί είπα στο μεταξύ. Όχι όμως πριν από μια γρήγορη σκέψη της θείας.
Η σκέψη της θείας Σοφίας
Έβαλα και τα γυαλιά μου τώρα για να το γράψω αυτό επειδή παρότι είμαι “θεία”, ο ρόλος μου είναι κυρίως να ακούω. Σε αυτή την περίπτωση έχω έναν προβληματισμό που θα ήθελα να πω.
Ακούω από bloggers συζητήσεις, προβληματισμούς, ερωτήσεις, ιδέες ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΑ ΧΡΟΝΙΑ τώρα. Αυτό που ξεκίνησε ως επιθυμία για έκφραση και κοινότητα έχει αρχίσει να διαφοροποιείται, να εξελίσεται και να αλλάζει. Αυτό δεν είναι καθόλου κακό. Ο καθένας μας θα πρέπει να έχει την ελευθερία να εκφράζεται όπως θέλει και να δημιουργεί με τους τρόπους που τον ικανοποιούν. Άλλος για έκφραση, άλλος για παρέα, άλλος για βιοποριστικούς λόγους. Αυτά είναι όλα τίμια και όμορφα, όταν γίνονται με τα μάτια ανοιχτά.
Ένας προβληματισμός μου λοιπόν για τους ανθρώπους που ξεκίνησαν σχετικά πρόσφατα ή σκέφτονται να ξεκινήσουν είναι η σύκριση που μου φαίνεται ότι κάνουν με τα success stories (ας πούμε, τον πολύ επιτυχημένο yatzer που ήταν και ομιλητής, ή με ανθρώπους που δουλεύουν ούτως ή άλλως στα media και έχουν ήδη εδραιωμένες επαφές με εταιρίες). Από αυτή τη σύγκριση ένας νέος blogger μόνο χαμένος μπορεί να βγει στα πρώτα του βήματα – τουλάχιστον από άποψη αυτοπεποίθησης.
Δεν θεωρώ εαυτόν success story, σε καμία περίπτωση. Έχω όμως το digital-era μια δεκαετία, γράφω online πάνω από 15 χρόνια, ναι – έχω βγάλει και χρήματα από αυτό (φανερά και τίμια) και είμαι ευχαριστημένη με τη δυνατότητα που έχω να εκφράζομαι – να μαθαίνω – να μοιράζομαι. Ποτέ δεν ξεκίνησα έχοντας στο μυαλό μου το χρήμα ή τη φήμη – και νομίζω ότι αυτό με έκανε να αγαπάω πολύ περισσότερο τα online projectάκια μου και να αισθάνομαι ελεύθερη να τα πάω όπου θέλω εγώ.
Με άλλα λόγια, πιστεύω ότι είναι καλύτερο να γράφεις πρώτα για τη δική σου ευχαρίστηση, άντε και δυο φίλων. Τα άλλα, έπονται.
Just my two cents, που λένε και στη δεύτερη πατρίδα μου.
Ιδού τί είπα
Πάρε και τα κουσκούσια
Με τη Μαμά Δέσποινα την Παρασκευή όταν πήγαμε για βεγγέρα και πίναμε καφέδες. Χαλαρές κι έτς.
Εντάξει, τί να πω για τον Θοδωρή, τον άνθρωπο που με προλόγισε ως “από τους πρώτους που βρήκα στο twitter”. Έτσι μωρέ, οι παλιοί παθαίνουν μια συγκίνηση, έχουμε γίνει σα γέροι που πήγαν στον πόλεμο. Τότε, το ’43 θυμάμαι, κρύο και ψείρες… κλπ κλπ.
Πουρνό πουρνό το Σάββατο αργεί η Μαμά Δέσποινα να έρθει να με πάρει και την έχω κάνει σύσκατη κατηγορώντας την ότι “Θα χάσω τον Παγκάκη, και λίγο ντροπή επιτέλους” για να φτάσουμε εκεί και να τον βρω να καπνίζει απ’ όξω. Διότι φτάνοντας πέντε λεπτά καθυστερημένη η Λονδρέζα πίστευα ότι θα είχαμε αρχίσει αλλά τελικά περιμέναμε. Με έβρισε και η Μαμά Δέσποινα (και με το δίκιο της η γυναίκα). Τουλάχιστον κάναμε ένα τσιγάρο με την συμπάθεια μου τον Παγκάκη κι είπαμε δυο κουβέντες.
Όπως είχα απειλήσει πήγα στον Παραμυθά και του είπα ότι είμαι η κοπέλα που είχε γράψει την “Απόσταση”. Και ο άνθρωπος, αν είναι δυνατόν, γούρλωσε τα μάτια του, λες και γνώριζε τον Πάπα ξερωγω, λες και εγώ ήμουν η διασημότητα αντί για αυτός. Πόσες αγάπες πια, πόσο καταπληκτικός άνθρωπος και δημιουργός!
Εδώ έπεσε θαυμασμός. Η Κατερίνα Χλωροκώστα είπα την ιστορία της Νίτσας και του Νίκου Κωνσταντινίδη – όταν βγει το βίντεο με την ομιλία στο κανάλι των Ψηφιακών Γειτονιών ρίξτε μια ματιά, δεν θα το μετανιώσετε.
Αγάπησα δίδυμο Key Books – Βασίλης Βαρδάκας και ο Βλάσης Μαρωνίτης – φοβερά ανοιχτοί τύποι, αστείοι και ονειρεύονται κάθε στιγμή. Ο Βασίλης χιουμορίστας επίσης. Αναφέρανε ότι ξεκινήσανε έναν μικρό εκδοτικό οίκο με πολύ μικρό κεφάλαιο και η Μαμά Δέσποινα τον πείραζε στο διάλειμα γιατί τα παπούτσια του δεν είχαν κορδόνια και γελούσε το παιδί. Πού να παρεξηγήσεις τη Μαμά Δέσποινα άλλωσε.
Ο Ναυτίλος είναι από τους παλιούς και αγαπημένους bloggers, έχει το Η Λυδία πολεμά με τον καρκίνο. Η ομιλία του ήταν ανθρώπινη, ζεστή, πολύ ποιητική και όμορφη.
Ιδού και ο Κίμων, που πήγα αμέσως μετά την ομιλία του και του έδωσα χίλια θερμά συγχαρητήρια για το Andro, ένα απλά εξαιρετικό online magazine, με ποιότητα, με integrity, με αμεσότητα. Έχουν κάνει εξαιρετική δουλειά και αναρωτιέμαι που είναι οι άνθρωποι που θα δημιουργήσουν κι άλα τέτοια μικρά θαύματα.
Ο Κώστας Βογιατζής (ή yatzer) ήταν αυθεντικός, άμεσος και πολύ πολύ ειλικρινής. Έθεσε τα πράγματα με έναν τρόπο που εύχομαι πάντα και άλλοι άνθρωποι που είναι δημιουργικοί online να το έκαναν. Μίλησε για την αγάπη του για αυτό που έκανε, για τον σεβασμό στο μέσο, τη δουλειά και την ηθική του, για την επιτυχία που ήρθε μετά από πολλή δουλειά. Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις – υπάρχουν υπομονή, δουλειά και πίστη. Ήταν επίσης φοβερά ευγενικός – από τις λίγες φορές που βλέπω άνθρωπο τόσο επιτυχημένο στο design χωρίς ύφος χιλίων καρδιναλίων. Για να ξέρετε δηλαδή ποια είναι τα πραγματικά success stories.
Aγάπες με Άσπα και Αννούσα Μελά του My Style Forecast
Το καλύτερο για το τέλος. Η Άσπα ξημερώματα στην Αθήνα, με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά όπως πάντα και πινακιδούλα καλωσορίσματος μετά από το αεροπορικό ταξίδι από την κόλαση. Ε, είναι να μην αγαπάς τις Ψηφιακές Γειτονιές;
Bonus
Επιστρέφω που λες στο σπίτι, Σάββατο βράδυ, κουρασμένη, ευχαριστημένη και ανοίγω την τσαντούλα από τις Ψηφιακές Γειτονιές. Τί να δω; Κέρδισα παιδιά, ένα καροτσάκι Chicco. Βρήκα το χαρτί που είχαν μόνο 8 τσάντες.
Ε, τί άλλο πια!!!!
Τα χίλια ευχαριστώ μου για όλα στην ομάδα (Άσπα Τσαμαδή, Κατερίνα Λάμπρου, Πέπη Νικολοπούλου, Νάταλι Λεβή, Έλενα Χαβιάρα και Χρήστο Λουφόπουλο φυσικά) και σε όλους τους ανθρώπους που μοιραστήκαμε ένα τσιγάρο, γελάσαμε, ανταλλάξαμε κουτσομπολιά και διευθύνσεις blogs.
Καλή συνέχεια σε όλους και καλή αρχή σε όσους το σκέφτονται.
Leave a Reply