Όταν άκουσα ότι το Μικρά Αγγλία έγινε ταινία (και μου φάνηκε καλή από το trailer) παράγγειλα στη μαμά Δέσποινα και μου έφερε το βιβλίο στα Λονδίνα όταν ήρθε για επισκέψεις.
Με το βιβλίο έπαθα το εξής: ΦΟΒΕΡΕΣ ΑΫΠΝΙΕΣ. Γιατί καθόμουν σα βλαμμένη και το διάβαζα πριν κοιμηθώ. Ήταν τέτοιος ο εκνευρισμός μου που δε μπορούσα να κοιμηθώ. Το παράτησα για λίγο καιρό μέχρι που άρχισα να το παίρνω στην τσάντα μου και το διάβαζα στο μετρό για τη δουλειά.
Από ένα σημείο και έπειτα αυτό έπαψε να πιάνει. Τη μέρα δε που χάθηκε το πλοίο του Μαλταμπέ, χωλόσκασα. Δεν έκλεισα το βιβλίο μέχρι να το τελειώσω και (ως γνωστόν και σύνηθες) καθόμουν στο δωμάτιο μου στο Λονδινάκι κι έριχνα μαύρο δάκρυ.
Τώρα που κατέβηκα Ελλάδα για το Πάσχα, βρέθηκε μια ήσυχη βραδιά και είδα και την ταινία.
ΜαΤηνΜπαναγία (sic), πρώτη φορά στη ζωή μου βλέπω ταινία που η εικόνα, ο ήχος, η αίσθηση, ΟΛΑ συναγωνίζονται το βιβλίο σε ποιητικό οίστρο.
Επειδή έγώ είμαι του γραπτού λόγου, η Ιωάννα Καρυστιάνη παραμένει αξεπέραστη. Έχει γραφή που αγαπάω (όταν μεγαλώσω ελπίζω ότι οι μουτζούρες μου θα θυμίζουν έστω λίγο Καρυστιάνη, για να λέω κι εγώ ότι κάτι έγραψα της προκοπής). Αφαιρετική, δυνατή, πότε ψίθυρος στο σκοτάδι, πότε χαστούκι που δεν το περίμενες. Η αίσθηση που αφήνει το βιβλίο – σα να παρακολουθείς κάποιες σκηνές μέσα από θολό τζάμι και σα να παρακολουθείς άλλες μέσα στο πετσί του χαρακτήρα – δεν μεταφέρεται εύκολα στη μεγάλη οθόνη.
Κι όμως, ο Βούλγαρης κάπως το φέρνει από ‘δω, κάπως το πάει από κει, κάπως κατέληξα κλαμμένη στον καναπέ το ξημέρωμα. Αποδίδω τη μαγεία κυρίως στον ήχο και στο πώς περιορίζει την εικόνα. Με έπιασε μια ναυτία από τον ήχο της θάλασσας και συγχρόνως μια κλειστοφοβία από τα στενά σοκάκια – λες και δεν είχε ο τόπος αέρα σε κάποιες σκηνές και σα να άνοιγε η πλάση σε άλλες.
Αυτοί οι δύο – δεν ξέρω πώς τα πάνε στην προσωπική τους σχέση – αλλά και χάλια να τα πάνε πρέπει να μείνουν μαζί για την Τέχνη. Από αυτή την άποψη, είναι πλασμένοι ο ένας για τον άλλον.
Στα τρένα του μετρό που έχω διαβάσει Καρυστιάνη, στον καναπέ που είδα Βούλγαρη, άνε και στα χαρτομάντηλα που έχουν κάνει ένα μικρό βουναλάκι δίπλα μου, διαβάστε και μετά δείτε. Ευχή και ευχή.
Leave a Reply