Ήρθα στη μανούλα και τα ανακάλυψα. Είχα την τύχη από πολύ μικρή ηλικία να δω κάποιες ιστορικές παραστάσεις – ανάμεσα τους Η νύχτα της Ιγκουάνα σε σκηνοθεσία Βουτσινά στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος (στις αρχές του ’90) και τη Μήδεια σε σκηνοθεσία Νικαίτης Κοντούρη από το Εθνικό (στα τέλη του ’90).
Κλικ για όλο το σετ στο Flickr
Κι επειδή θέατρο πλέον πάω κυρίως στο Λονδινάκι, κλικ για το καινούριο μου παιχνίδι με πράγματα που κάνω στις Λόντρες.
Κι εγώ μάζευα προγράμματα.
Ομορφη ανάρτηση.
Καλό Πάσχα!
Πολλές ευχές!
Ε λοιπόν confession time.
Δεν ξέρω γιατί. Ίσως να έχω δει πολύ κακό θέατρο. Ίσως όχι αρκετό καλό. Αλλά δεν με αγγίζει τόσο όσο άλλες μορφές τέχνης. Δεν υπάρχει ούτε μια παράσταση που να μην ένιωσα ότι υπάρχει ένας τοίχος ανάμεσα σε μένα και τους ηθοποιούς. Μου φαίνεται ότι έχει μια υπερβολή το θέατρο που με κάνει να roll my eyes όσο καλοί κι αν είναι οι συντελεστές.
Τι έχω γιατρέ; Τ’ορκίζομαι δεν είμαι απολίτιστη :P
Να σου πω, στις κακές παραστάσεις έχεις χίλια δίκια. Πλην το θέατρο τη θέλει λίγο την υπερβολή του. Στην καλή παράσταση δεν σου φαίνεται για υπερβολή, σε παίρνει το έργο μαζί του. Στην κακή… ξέρεις. Θέλεις να χωθείς μέσα στη θέση σου από τη ντροπή.