Να πας μια βόλτα μέχρι το blog του Κωστή – ειδικά αν έχεις πήξει στις γούτσου γούτσου αναρτήσεις – για να δεις πώς γράφει ο νορμάλ ο άνθρωπος όταν γεννάει η γυναίκα του.
Πανάθεμα σε ρε Κωστή, με συγκίνησες.
Τον βουτάω από τον γιακά της άσπρης ποδιάς και του λέω “Σπυράκο, μπαίνω μέσα, αν δεν με ρωτήσεις για καράβια κι ελικόπτερα δεν πρόκειται να σε ρωτήσω κι εγώ για τη δουλειά σου. Καισαρική, Προλεταριακή, Αυτοκρατορική ή οτιδήποτε σε αφορά κάν’ το αλλά εγώ θέλω να είμαι ΜΕΣΑ. Μαζί με την καθαρόαιμη το φυτέψαμε, μαζί θα το υποδεχτούμε.”
(…)
Η καθαρόαιμη, ινδιάνα απ’ το σφίξιμο (πανέμορφη η άτιμη), “σπρώχνει” στωικά μ’ όλη της τη δύναμη.
(…)
“Αγόρι” φωνάζει ο Σπύρος. Η ματιά μου, όμως είναι σ’ αυτήν. Στην ομορφιά της εξάντλησής της. Στο κουρασμένο χαμόγελό της. Στις ματάρες της.
Μετά κοιτάω και τον γιό. Αμάν, σκέφτομαι, τι είναι τούτο; Από το μπες, βγες, μπες, βγες από τη στενωπό, το κεφαλάκι του είναι σαν μακρόστενη κολοκύθα, εκτεθήκαμε!(…)
Via: 27 – Κλαυσίγελως
ολόκληρο το άρθρο, είναι απλά υπέροχο και πολύ αληθινό…….