Πώς μου ακούγονται καμιά φορά:
Μέσα στη λαίλαπα της ολοένα και χειρότερης καλλιτεχνικής παραγωγής στην Ελλάδα υπάρχουν και οι φωτεινές εξαιρέσεις. Ένας καλλιτέχνης έχει το θάρρος και την ποιότητα να εξερευνήσει τα φλέγοντα ζητήματα της καθημερινότητας και να μην πέσει στην παγίδα της κίβδηλης ομφαλοσκόπισης. Οι στίχοι του βουτάνε ατρόμητα στο βούρκο της κοινωνίας και αναδύονται διθυραμβικοί για να δρέψουν τις δάφνες της άσπιλής Τέχνης.
Επί παραδείγματι:
Διαταγές δε σηκώνω εγώ που λές
έτσι είμαι κι άμα θές.
Παιχνιδάκι σου δεν γίνομαι εγώ όπως πολλές,
τώρα γύρισε σ’ αυτές
Νισάφι.
πχοιοτητα!!
Τι λες καλε, ισα ισα που ο στιχο του ειναι πολητηικοποιημενος και αναφερεται στη σημερηνη κατασταση της Ελλαδας
Ειναι επαναστατικη ποιηση
Και μονο αυτο το δειγμα δειχνει την αντιδραση του στη σημερηνη καταπιεστικη κοινωνια που ζουμε.
Ο ποιητης-τρια απευθηνεται αμεσα στην εξουσια λεγοντας (Διαταγές δε σηκώνω εγώ που λές
έτσι είμαι κι άμα θές).Και τονηζει οτι θα αγωνιστει για αυτα που πιστευει λεγοντας(Παιχνιδάκι σου δεν γίνομαι εγώ όπως πολλές).
Δεν μπορω να καταλαβω την αγανακτηση σου μηπως δεν σου αρεσει αυτο το ειδος της πιοησης.Μηπως ο ερμηνευτης δεν με τη φωνη του δεν βγαζει τη δυναμη αυτου του ποιηματος?