Πριν από κάποιες εβδομάδες – άσε τους λόγους – μίλησα με διάφορους ανθρώπους για κάποιες δουλειές μακριά από το Λονδίνο. Και εντός και εκτός Ηνωμένου Βασιλείου.
Εκείνες τις μέρες πήγα στο Southbank (νόμίζω τις μέρες που γινόταν το Literature Festival) και μετά μια βόλτα γύρω γύρω στις περιοχές κάτω από το ποτάμι. Έκανα το Neckinger Pilgrimage με τον Tom Chivers και άλλους αντίστοιχα παλαβούς ανθρώπους που αποφασίσανε ότι το να ψοφήσεις στο περπάτημα Σάββατο πρωί ήταν καλή ιδέα. Ο Tom μας περνάει και από τη Dickens Square – εκεί δίπλα πέσανε βόμβες στο Blitz, ζουν σπάνια είδη πουλιών, είναι μια μικρή όαση ησυχίας (το πρωί) και κυκλοφορούν αγόρια που ψάχνουν άλλα αγόρια (το βράδυ).
Επιστρέφοντας κάθομαι κάτω από την Tower Bridge, ανοίγω το βιβλίο μου και διαβάζω – αλλά κυρίως χαζεύω τους τουρίστες, τους Λονδρέζους, τα παιδιά. Και τον καιρό. Ο καιρός είναι πάντα άξιος παρατήρησης εδώ.
Κάποιες μέρες μετά περνάω από Embankment κι όπως διασχίζω το ποτάμι χαζεύω το City στο βάθος – που δεν το αγαπάω αλλά εκτιμάω τη βρώμικη ιστορία του.
Και εκεί, πάνω στη γέφυρα, στη μέση του Τάμεση, μία είναι η σκέψη. Δεν έχω ιδέα πώς σκέφτηκα ότι θα μπορούσα να φύγω από το Λονδίνο.
Μικρή πατρίδα (που λέγαμε).
Leave a Reply