Πιτσιρικάδες με δόντια

>> Θα το βρεις και στο δωρεάν e-book “Τα Μεταμεσονύχτια“. Κλικ για να το κατεβάσεις.

Σεριάνι βγάζαν τις θεωρίες τους στη Γειτονιά, στο Παρκάκι και στο Παλιό Μηχανουργείο. Πέντε, άλλες φορές έξι, άλλες φορές δέκα, ανάλογα και τις γκόμενες που κουβαλούσαν. Έβγαζαν τις κιθάρες, έβγαζε ο Πέτρος το μπάσο και γρατζουνάγανε κάτι όνειρα παιδικά τους. Και καλά με οργή. Και καλά.

Ξεκοκάλιζαν τις μουσικές που άκουγαν και τις μουσικές που έφτιαχναν, αντάλασαν πένες για τις κιθάρες, καπνίσανε τα πρώτα τσιγάρα, μοιράστηκαν τους πρώτους μπάφους. Όλοι ξέρανε όλους. Το ένα Γυμνάσιο ήξερε το άλλο αλλά οι παρέες μεταξύ τους ήταν απαγορευμένες. “Μην τον κοιτάς το μαλάκα, είναι από το 1ο” λέγανε και γύριζαν την πλάτη τους στο αντίπαλο στρατόπεδο. Εκείνο το καλοκαίρι ήταν και το τελευταίο για τις αχώριστες παρέες. Το Σεπτέμβριο κάποιο συνέχιζαν Γενικό, κάποιοι τράβαγαν το δρόμο προς τη Σιβιτανίδειο, μερικοί στα πρότυπα, μερικοί στο Πολυκλαδικό. Και αυτά που τραγούδησαν παρέα θα ξεχνιόντουσαν. Αλλά από το Σεπτέμβρη.

Ο Χάρης έπαιζε ακόμα κιθάρα, πιο πολύ για να τη βγαίνει στο μεγάλο του αδελφό, που είχε παίξει με τη μπάντα του σε μια συναυλία της ΚΝΕ και από τότε νόμιζε ότι ήταν μεγάλος κιθαρίστας. Ο Χάρης, καταδικασμένος στο χαϊδολόγημα του “μικρού αδελφού” εβγαζε τραγούδια, έγραφε στίχους – ανορθόγραφα – και γινόταν τσιμπούρι στον Καρατζά – που είχε την καλύτερη μπάντα και την καλύτερη φωνή σε όλο το Μοσχάτο.

Το Χάρη έβαλε στο μάτι η μικρή, εντυπωσιασμένη από τα μάτια του, είπε στο Μιχάλη που την είχε πάντα από κοντά. Όχι για πονηρό. Τη γούσταρε ο Μιχάλης γιατί ήταν τσαμπουκάς με καλή ψυχή και έσερνε τα σκεητάδικα παπούτσια της με έναν τρόπο κάπως βαριεστημένο. Καθόταν δίπλα της όταν πηγαίναν για καφέ και την έλεγε ποιός είναι ποιός. Να μη την πειράξουν οι “άλλοι”. Ποιοί ήταν αυτοί οι άλλοι δεν ήταν ποτέ ξεκάθαρο. Κάποτε κάποια αλητοπαρέα από την Καλλιθέα, άλλες φορές τα πρεζόνια από το 2ο Λύκειο.

Η μικρή ήταν από τη διπλανή γειτονιά, γύρευε πώς τους γνώρισε ακριβώς. Ούτε στο ίδιο σχολείο πήγαιναν ούτε τίποτα. Το Μοσχάτο ήταν άγνωστη περιοχή καθώς οι βόλτες της ήταν περιορισμένες στους δρόμους γύρω από το σχολείο και μέχρι την πλατεία. Πριν τους γνωρίσει. Μετά έκανε το γύρω του τετραγώνου για να περάσει τη γέφυρα και να πάει στο Μοσχάτο χωρίς να τη δουν από το μπαλκόνι του σπιτιού της.

Στο σπίτι του Χάρη σκάγανε τους μπάφους στη σειρά κι ο Μιχάλης καθόταν με τη μικρή στην κουζίνα.
– Άσε τους μπάφους ακόμα. Δεν κάνουν για σένα.
– Ρε Μιχάλη ένα χρόνο με περνάς.
– Ε του χρόνου το συζητάμε.

Ανταλλάσανε στίχους και ταμπλατούρες και παίζανε στο Παλιό Μηχανουργείο, στο δωμάτιο με τους δύο καναπέδες. Του το είχε δώσει του Χάρη ο θείος του. Ποιός ξέρει πώς τον έπεισε ακριβώς αλλά τουλάχιστον είχαν κάπου να παρατάνε τον ενισχυτή. Πού να το κουβαλούσαν Μοσχάτο – Καλλιθέα κάθε μέρα. Η μικρή καθόταν στον καναπέ τα ζεστά απογεύματα του καλοκαιριού ενώ τα αγόρια μάλωναν για το πώς θα έπαιζαν πιο τραγούδι. Τελικά τα φτιάξανε με το Χάρη μια μέρα που πίνανε καφέ κοντά στο Παρκάκι, εκείνος έσκυψε και τη φίλησε, αυτή το ανταπέδωσε κι έτσι τα είχανε.

Μετά τη σύντομη σχέση, λίγο πριν ξεκινήσει το σχολείο, η μικρή κάθησε το βράδυ με το Μιχάλη σε ένα παγκάκι και της έδωσε πρώτη ρουφηξιά από ένα μονοφυλλάκι. Της έδειξε πως. Και γέλαγε όταν – αναπόφευκτα – άκουσε το βήχα της. Καθήσανε με την πλάτη στο ζεστό τσιμέντο και ανάψανε τσιγάρο.
– Είπε πως το κάνατε.
– Ε και;
– Και πώς δεν ήσουν παρθένα.
Τίναξε τη στάχτη της λίγο πιο κει. Απίστευτο αλλά δεν την ενόχλησε καθόλου. Ο Μιχάλης κοιτούσε κάτω, το απολογητικό ύφος του φίλου που φέρνει το κουτσομπολιό – και ίσως – και αυτό το σκέφτηκε η μικρή αρκετά χρόνια μετά – με το ύφος του ενδιαφερόμενου που του πήραν το μετάλιο στην τελευταία στροφή.
– Ψέμματα.

Δε τη ρώτησε αν ήταν ψέμματα ότι το κάνανε ή αν ήταν ψέμματα το ότι δεν ήταν παρθένα. Την πήγε μέχρι το σπίτι της γιατί είχε νυχτώσει. Την άφησε στη γωνία γιατί ο πατέρας της την έστηνε στο μπαλκόνι.
…
…
…