Το φθινόπωρο στο χωριό ο αέρας μυρίζει καμένα σπαρτά.
Ο Δημήτρης στέκεται στη μικρή ψύχρα των ημερών και προσέχει τη φωτιά. Σαν κοπάδι τη μαζεύει, την ανοίγει, την προστατεύει. Για φάρμακο. Για να ξαναγεννήσει η γη.
Η μυρωδιά φτάνει μέχρι τον κάτω μαχαλά, τρυπώνει από τη σίτα, αφήνει δυο φιλιά στα σεντόνια.
Το βράδυ τα σκληρά χέρια βγάζουν τη μαυρίλα κάτω από τη βρύση στην αυλή.
«Δεν θέλει λόγια η γης» λέει ο Δημήτρης.
Θέλει φωτιά το φθινόπωρο. Να χαθούν τα λόγια, να σβηστούν τα χρόνια.
Να ξαναγεννηθεί η γη. Να κρατήσει τη φωτιά για να βγάλει το χειμώνα και να μη χάσει την άνοιξη.
Το φθινόπωρο στο Λονδίνο πέρασα μέσα από τα καμένα αλώνια.
Και βγήκα από την άλλη πολύ μικρότερη από αυτό που θυμόμουν (αν και λίγο μπαρουτοκαπνισμένη).
Leave a Reply