Το Πικρό Τσάι της Ξενιτιάς

Στη μέση της τραμπάλας

Seesaw

Από Φυσική ξέρουμε; Εγώ, όχι. Μου έχουν πει ότι στη μέση της τραμπάλας είναι ένα σημείο που δεν κινείται ποτέ και τους πιστεύω.

Έτσι ένιωσα στην Ελλάδα.

Από τη μία μεριά της τραμπάλας ήταν οι “μεγάλοι”. Μου είπαν ιστορίες για φόρους, για χαράτσια, για δουλειές που δεν έρχονται, για μισθούς που δεν εμφανίζονται, για σχέδια που έγιναν όνειρα και από όνειρα έγιναν αυταπάτες. Τρυφερή γενιά του ’60, πότε προδόθηκαν τα ένδοξα σου πλάνα;

Από την άλλη μεριά της τραμπάλας ήταν οι “μικροί”. Μου είπαν ιστορίες για συναυλίες, για βόλτες στο βουνό, στις παραλίες, για μπύρες – μπύρες – μπύρες, για ένα φλερτ που έφυγε, για ένα σεξ που έγινε, για σχέδια που δεν υπάρχουν γιατί την αυταπάτη την ξέρουν και τη νιώθουν. Αγαπάνε, ονειρεύονται, κι όμως απλά περιφέρονται.

Δε λέω η “νέα γενιά” γιατί αυτή η φράση εμπεριέχει και μια κάποια αισιοδοξία, μια ελπίδα. Από ελπίδα έπασχε πολύ η Ελλάδα φέτος.

Στάθηκα στη μέση, δέκα χρόνια έξω από την πραγματικότητα της Ελλάδας. Σε αυτή τη μέση δεν κινείσαι, δεν συμμετέχεις. Δεν έχεις δικαίωμα μάλλον.

Κι από τη μία και από την άλλη μεριά της τραμπάλας η ίδια αγωνία κατρακυλάει σιγά σιγά προς το σταθερό σημείο.

Ήθελα να κάνω μία έτσι, να πηδήξω απότομα στη μία μεριά (ξέρεις σε ποια) για να εκτιναχθεί η άλλη στον ουρανό.

Αυτά θα μου πεις δε γίνονται.

Κι όμως, το επόμενο καλοκαίρι θέλω να μην τους βρω όλους τους μικρούς εκεί. Και να μου στείλουν θέλω φωτογραφίες από εκεί που πια δεν περιφέρονται απλά αλλά παίρνουν αυτά τα όνειρα που λέγαμε και τα κάνουν καρτ ποστάλ και βιώματα και αλητείες και ΠΡΑΞΕΙΣ. “Επιτέλους” θα τους γράψω και θα κοιμηθώ λίγο πιο ήσυχη.

 

3 comments to Στη μέση της τραμπάλας

  • Yanis

    Πολύ ωραία και συγκινητική περιγραφή της κοινωνίας (ή ενός μέρους της τουλάχιστον) στην Ελλάδα. Θα ήθελα να είμαι μαζί σου Σοφία το επόμενο καλοκαίρι, και όλα να είναι εντελώς διαφορετικά. Ξέρω όμως οτι οι ανισότητες ενισχύουν το φαινόμενο της τραμπάλας. Όταν κάποιος είναι ψηλά (μικρός ή μεγάλος), κάποιος άλλος είναι χαμηλά. Και όπως φαίνεται δεν γίνεται αλλιώς. Κάποιος μου είπε πάρε τη ζωή όπως σου έρθει και προχώρα την ως το τέλος, δεν αξίζει να διστάσεις ή/και να περιμένεις, είναι πολύ σύντομη.

  • evie

    Ακομα ενα ομορφο και συγκινητικι κειμενο…
    Πες μου ομως βρε σοφια,τι γινεται με εκεινους που δεν θελουν απλα να περιφερονται,απλα να βρισκονται….εκεινους που θελουν να φυγουν μα δεν μπορουν.για οικονομικους κυριως λογους.ειμαι ανεργη κ θελω να φυγω.δεν θελω η ζωη μου να περναει ετσι…μα δεν εχω καθολου χρηματα.σου γραφω κ.κλαιω.αληθεια!υπαρχει καπου,καποιο φως κ για εμας αραγε;

Leave a Reply

You can use these HTML tags

<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>