Τις δύο αυτές ιστορίες τις χωρίζουν 15 χρόνια. Τα κοινά τους σημεία είναι δύο.
- Έχουν και οι δύο παλιό αυτοκίνητο
- Έχουν και τα δύο αυτοκίνητα υπέροχους οδηγούς
Είναι που λες εκεί γύρω στο 1997 και κάθομαι στη θέση του συνοδηγού σε θρυλικό mini cooper από τα παλιά. Κόκκινο. Ο οδηγός είναι πολύ ψηλός για αυτό το αυτοκίνητο αλλά το αγαπάει. Το ερωτεύτηκε. Το προσέχει. Δεν θυμάμαι καν που πηγαίνουμε αλλά όπου και να πηγαίναμε θα περνάγαμε καλά, γιατί τόσο άπλετο γέλιο δεν έχω κάνει ποτέ και με κανέναν άλλο άνθρωπο στη ζωή μου. Έχει εκείνη τη μέρα ζέστη καταραμμένη. Έχουμε λιώσει μέσα στο mini cooper. Γύρω μας περνάνε αυτοκίνητα με ανεβασμένα τα παράθυρα, οι οδηγοί άνετοι με air condition.
Τότε ο οδηγός ρίχνει ιδέα: “Θέλεις να ανεβάσουμε τα παράθυρα να κάνουμε ότι έχουμε κι εμείς air condition;”
Μπορεί να φτάσαμε μούσκεμα αλλά πιστεύω ότι ακόμα κυκλοφορεί κόσμος που αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν να είχαμε air condition στο αρχαίο mini cooper.
***
Είναι που λες 2012 και κάθομαι στη θέση του συνοδηγού σε αυτοκίνητο που δεν έχω ιδέα τί μάρκα είναι. Γιατί όταν το βλέπεις το τελευταίο πράγμα που σκέφτεσαι είναι η μάρκα. Σκέφτεσαι τα χτυπήματα, το πορτ παγκάζ που δεν κλείνει καλά καλά, τη σκόνη, την άμμο, τα μπουκάλια το νερό και περιέργως τα κατσαβίδια και άλλα εργαλεία που είναι διάσπαρτα. Αλλά ο οδηγός το αγαπάει. Το αγαπάει όπως αγαπάμε ένα γερασμένο σκυλί. Έχει και πάλι ζέστη καταραμμένη. Επειδή όμως γυρίζουμε από τη θάλασσα δεν μας ενοχλεί πολύ, κι ύστερα ο οδηγός είναι χιουμορίστας οπότε έχουμε και το γέλιο μας. Αυτό που μας ενοχλεί είναι ότι πρέπει να φτάσουμε κάπου, έχουμε αργήσει και πέφτουμε πίσω από ένα αγροτικό που πουλάει διάφορα ζαρζαβατικά και δε μπορούμε να φύγουμε.
Τότε ο οδηγός ρίχνει ιδεά: “Τώρα πάει, κολλήσαμε. Βάλε τουλάχιστον λίγη μουσική να περάσει η ώρα”
Έψαχνα τουλάχιστον δύο λεπτά πριν καταλάβω ότι δεν υπάρχει τίποτα που να παίζει μουσική εκεί μέσα, εκτός κι αν αρχίζαμε να τραγουδάμε εμείς.
Leave a Reply