Πες ΝΑΙ. Πες.

Θα με πάρεις από το χέρι, τα εισιτήρια θα τα έχεις στην κωλότσεπη και θα ανηφορίσουμε το λόφο. Έναν λόφο, δεν έχει σημασία ποιον. Θα σε ρωτήσω: “Ποιος παίζει;” και θα μου απαντήσεις αλλά μπορεί και να μην τους ξέρω. Δεν έχει σημασία. Η συναυλία μετράει. Το να φτάσουμε εκεί. Η ορθοστασία. Τα τραγούδια που λέγονται ουρλιάζοντας.

Πες “ναι”. Πες “ναι, θα πάμε μαζί στη συναυλία”.

Θα φορέσω τη μαύρη φούστα, θα αφήσω τα μαλλιά μου κάτω και θα περπατήσουμε όλη την παραλία. Μέχρι τις φωτιές της παρέας, μέχρι τα βράχια, μέχρι το τέλος και πάλι πίσω. Θα σε ρωτήσω: “Ποιος θα είναι;” και θα μου απαντήσεις. Αλλά δεν έχει σημασία. Η νύχτα μετράει. Και πώς το ξημέρωμα η θάλασσα θα είναι λάδι και θα κοιτάξω τον ήλιο μέσα από το νερό.

Πες “ναι”. Πες “ναι, θα είμαστε εκεί τη νύχτα που ανάβουν τις φωτιές”.

Θα περάσουμε το ποτάμι απέναντι, θα παραπατήσω, θα πέσω στα νερά κι αφού ρωτήσεις αν είμαι καλά θα πέσεις κάτω από τα γέλια. Θα έχει γεμίσει και η σκηνή χώματα, δε θα έχουμε πουθενά να φορτίσουμε το κινητό. Αλλά το βράδυ… το βράδυ! Θα φέγγουν τα άστρα όλα.

Πες “ναι”. Πες “ναι, θα περάσουμε το ποτάμι”.

Θα παίζει η μουσική τέντα, θα έχουμε κατεβάσει δυο τρεις μπύρες, θα χοροπηδήξω λίγο στα κομμάτια που αγαπάω. Θα βάλεις και το CD που από τα πολλά παιξίματα παίζει μόνο ένα – δυο κομμάτια. Θα πάρει φωτιά η πλάση.

Πες “ναι”. Πες “ναι, το έχω ακόμα αυτό το CD”.

Θα γράψω ένα ραβασάκι. Θα το διπλώσω, να το κάνω μια σταλιά. Θα κλείσω εκεί μέσα τις στιγμές της απελπισίας. Θα το κρύψεις κάπου. Να μην ξέρω πού. Και κάπως έτσι θα ξεχαστούν.

Πες “ναι”. Πες “ναι, ναι, χίλιες φορές ΝΑΙ, γιατί θέλω να γελάς”.