Στην Ελλάδα, σχεδόν όλοι μου κάνουν τις ίδιες δύο ερωτήσεις. Πόσα χρόνια είμαι στο εξωτερικό κι αν θα επιστρέψω.
Η απάντηση στην πρώτη ερώτηση αλλάζει ανάλογα με τη χρονιά στην οποία βρισκόμαστε. Φέτος η απάντηση είναι “στρογγυλά δέκα”. Δέκα χρόνια στο Λονδίνο, δέκα χρόνια σε μία από τις πιο πολυ-πολιτισμικές πόλεις του κόσμου. Εδώ έγινα γυναίκα, “ανδρώθηκα” αν μου επιτρέπεις τον όρο. 22 χρονών trouble, 32 ετών bigger trouble.
Η απάντηση στη δεύτερη ερώτηση παλαιότερα ήταν “δεν ξέρω”. Στο τελευταίο μου ταξίδι ήταν “όχι”. Η πουτάνα η ζωή βέβαια θα μου τα γυρίσει κάποια στιγμή και θα τα λουστώ τα όχι μου όπως τα έχω λουστεί άπειρες φορές στο παρελθόν. Αλλά και τώρα να με ρωτήσεις πάλι όχι θα πω.
Δεν είναι η κρίση στην Ελλάδα. Πίστεψα στο εξωτερικό την εποχή των παχιών αγελάδων στην Ελλάδα και το υποστήριξα με όλη μου τη δύναμη. Εδώ το σπίτι μου, εδώ οι φίλοι μου, εδώ τα όνειρα μου. Και οι αποκλίσεις από το “εδώ” πάλι εδώ με φέρανε.
Είναι που βρήκα μια μικρή πατρίδα, στις γωνιές που ξετρύπωσα, στους ανθρώπους που γνώρισα, στις αλλαγές που είδα πάνω μου και μέσα μου. Στις δυνατότητες, στις αφραγκίες, στα ταξίδια και στους εκνευρισμούς.
Μικρή πατρίδα, Λονδίνο, Λονδινάκι που λέει κι ένας φίλος, τρυφερή και σκληρή πόλη. Τέτοια αγάπη για τόπο έχω να νιώσω από τότε που ζούσα στα Εξάρχεια. Καμία σχέση θα μου πεις, δε συγκρίνονται. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει ότι τα βράδια του Λονδίνου θέλω να κάνω αυτό που έκανα στα Εξάρχεια. Να μπαίνω στο αυτοκίνητο και να γυρίζω στην πόλη, παγωτό στο Σύνταγμα, αγνάντι από το Λυκαβητό, τσιγάρα στο Λόφο του Στρέφη (εκεί που ο Λόγος του Στρέφει).
Στο Λονδίνο μου έχω τον τόπο μου, τα μέρη μου, τις τρυφερές μου αγάπες. Το Kentish Town, το Camden, τις βόλτες στις αγορές, τις ξάπλες στο Parliament Hill, τις μικρές ανακαλύψεις κάθε φορά που βγάινω έξω. Μέρη που δέκα χρόνια μετά δεν έχω δει. Και είναι εκεί, με περιμένουν.
Δεν έπαψα να έχω πατρίδα την Ελλάδα. Αλλά δε τη θέλω πέτρα στο λαιμό μου. Τη θέλω όπως την έγραψε ο Καζαντζάκης κι ο Ελύτης. Και όσο κι αν η πραγματικότητα της με σκοτώνει, η καλλιτεχνική της απεικόνιση με κάνει αυτό που είμαι.
Κι έτσι κυκλοφορώ, μια Ελληνίδα στο Λονδίνο, μια Λονδρέζα στο Λονδίνο, le flâneur de Londres, a stroller of the old, new, dirty and beautifully strange London.
Για σκέψου. Αν το πρώτο κεφάλαιο ήταν το Αγγλία και Ελλάδα, αν το δεύτερο κεφάλαιο ήταν το Αγγλία και Ελλάδα ΙΙ, τότε αυτό είναι το τρίτο κεφάλαιο. And so we move ever on.
Βρε Σοφία… Συγκινήθηκα ρε γαμώτο. Κι εγώ Εξάρχεια έμενα στην Αθήνα, και έκανα ακριβώς τα ίδια πράγματα που περιγράφεις.
Νυχτερινή ποδαράτη στην πλάκα, ποτά με φίλους και αμπελοφιλοσοφία στην Ίντριγκα ή στην Όστρια ή αλλού Εξάρχεια, μπουκάλι Μαυροδάφνη και τσιγάρα στο Λόφο του Στρέφη, παγωτό στην Ερμού.
“Μικρή πατρίδα, Λονδίνο, Λονδινάκι που λέει κι ένας φίλος, τρυφερή και σκληρή πόλη.”
Λονδινάκι το λέω κι εγώ. Και είναι ακριβώς όπως το λες, τρυφερή και σκληρή πόλη.
Ελλαδίτσα του Ελύτη και του Καζαντζάκη είναι η Ελλάδα που θα έχω πάντα στο μυαλό μου, γιατί οι άνθρωποι την κάνουν, και όσο τη σκέφτομαι έτσι προσπαθούσα πάντα να τη ζήσω. Και έτσι την έκανα. Κάποιοι φυσικά προσπαθούσαν να το χαλάσουν, πάντα θα προσπαθούν.
Ζουμιά απόψε, αλλά χαλάλι σου. Τουλάχιστον κάνοντας αυτές τις σκέψεις σ’αυτή τη γωνιά του κόσμου ξέρω ότι και άλλοι σκέφτονται ίδιες σκέψεις.
Σόρυ για το ζουμί.
Ευχαριστώ θεία Σοφία για το αποψινό. Να σαι καλά.
Καλώς την, σου στέλνω και ένα cyber χαρτομάντηλο, καθώς η ώρα είναι δύσκολη.
Είναι φοβερό πώς πάντα υπάρχει κάποιος εκεί έξω που έχει παρόμοιες σκέψεις με εμάς ε;
Σε φιλώ.
Την ίδια ερώτηση δέχομαι εδώ και 7(Plus) χρόνια που είμαι στο χωριό. Και νιώθω για το χωριό όπως νιώθεις εσύ για το Λονδίνο Λονδινάκι (που ξέρεις ότι κι εγώ το αγαπώ τόσο πολύ). Και είναι η πρώτη φορά που έχω ξεπεράσει το όριο της 6ετίας (τόσο μένω κάθε φορά στα μέρη που ζω – 6 χρόνια φαγούρα το λένε οι φίλοι μου) και νιώθω καλά. Μπορεί να είμαι εντός της χώρας-πατρίδας αυτή τη φορά, αλλά είναι περίπου το ίδιο. Το μέρος που σε ζει και σε αφήνει να είσαι καλά, πατρίδα σου είναι κι αυτό (κι ας με δείρει όποιος θέλει για την άποψή μου). Πιες μια μπύρα στην υγειά μου στο Lock ή στο hampstead
Έχουμε καιρό να τα πούμε Σοφάκι αλλά φαντάζομαι καταλαβαίνεις πόσο βρήκα τα δικά μου μεγάλα ναι και όχι στο κείμενο σου και τα δικά μου χρόνια εφέτος στο εξωτερικό έγιναν 33!!!
Ρε Σοφάκι με έκανες και δάκρυσα….
Μέχρι πρίν το μεγάλο μπάμ, που όλοι θέλουν να φύγουν, απαντούσα κι εγώ συνεχώς στις ίδιες παραπάνω ερωτήσεις. Και στο “όχι, δεν σκοπεύω να γυρίσω” τα άκουγα κιόλας. “Ψωνάρα”, “δεν αγαπάς τη χώρα σου”, “μα τι σου προσφέρει πια αυτή η χώρα; έρημος είναι”, κτλ.
Την ίδια εποχή φύγαμε πάνω κάτω – έκλεισα 10 χρόνια στο Dubai 28 Φεβρουαρίου. Και ξέρω κάμποσα χρόνια τώρα πως δεν θα γυρίσω στην Ελλάδα. Όσο περνάει απο το χέρι μου τουλάχιστον. Εδώ η ζωή μου, τα στέκια μου, εδώ οι φίλοι που πλέον έχουν γίνει οικογένεια, χωρίς βέβαια να παίρνουν τη θέση της πραγματικής.
Υπάρχουν φορές, ειδικά τα τελευταία χρόνια, που πηγαίνω στην Ελλάδα και παρ’ όλο που την αγαπώ νιώθω πως δεν ανήκω εκεί, νιώθω alien.
Πόσο μου λείπει όμως η παλιά Ελλάδα και τα όμορφα χρόνια που έζησα εκεί….
Την αγαπώ αλλά πλέον απο μακριά….
Μια Ελληνίδα στο Dubai…
Είναι κάποιες γειτονιές που δεν μιλάει κανείς Ελληνικά,μαγαζιά,παρέες,εικόνες και τίποτα να μη θυμίζει Ελλάδα.Μιλώντας μόνο αγγλικά ένα στενό πάνω απ’την Πατησίων…Είναι πατρίδα,γειτονιά κι αν αρχίσεις τα goodmorning,hello,καλημέρα,σε χαιρετούν,ίσως σε φωνάξουν να πιείς κανα μπαφάκι και κρασί.Βρίσκεις πατρίδα,οικογένεια,φίλες φίλους,έστω μια καλημέρα με χαμόγελο.Δεν ξέρω,ίσως φταίει η άγρια όψη μου που δεν με πείραξε ποτέ κανείς και ούτε με έκλεψαν ποτέ,φοβόμουν μόνο για τις γυναίκες που ερχόντουσαν,μα θέλω να πιστεύω πως είναι το καλημέρα και οι φωτιές που μαζευόμασταν τριγύρω brothers απ’οποια γωνιά της Γής.Ελλάδα η Πατησίων-Bronx,ξένη χώρα,πατρίδα η Δροσοπούλου μέχρι την πλ.Κυψέλης να μοιάζει greek society αλλά πατρίδα.
Μήπως μετά τα χθεσινοβραδυνά να αρχίσεις να διαβάζεις και για το Αγγλικό διαβατήριο και όχι ρώσικα;
Ένας πόλεμος έχει ξεκινήσει και δεν τον έχουμε πάρει ακόμα χαμπάρι.
Πατριδα μας ειναι εκει που ειναι η δουλεια μας και οι ανθρωποι που αγαπουμε, εκει που γεννηθηκαμε ειναι ο τοπος κατατγωγης μας, αγαπημενος αλλα μερικες φορες οχι πραγματικη πατριδα, καπου δηλαδη οπου αισθανομαστε σαν στο σπιτι μας. Χμ εσυ στα 22, εγω στα 27 προλαβαινω η ειναι του λειτ?
Καλησπερα Σοφια. Εχοντας 2 χρονια στο Λονδινο, ειναι μαζι με την Αθηνα οι δυο πολεις που εχω αγαπησει στη ζωη μου. Και μπορει να ηρθα για προσωρινα, αλλα τον τελευταιο καιρο ωριμαζει μεσα μου η σκεψη οτι μπορει να μεινω για παντα στην πολη που μπορει να μην ειναι η πιο ομορφη, αλλα ειναι σιγουρα η πιο ενδιαφερουσα αυτου του πλανητη. Καλη συνεχεια..
“Δεν έπαψα να έχω πατρίδα την Ελλάδα. Αλλά δε τη θέλω πέτρα στο λαιμό μου. Τη θέλω όπως την έγραψε ο Καζαντζάκης κι ο Ελύτης.”
Ποσο ΑΠΟΛΥΤΑ με εκφραζει αυτη σου η κουβεντα.Εδω Manchester!ειμαστε 1 χρονο εδω εγω ο συζυξ κ το πενταχρονο μας.
Δεν θελω να ξαναφυγω με τιποτα ,μονο για διακοπες…
Kalhmera apo Winchester. Kai egw eth 32 kai 13 xronia sthn Agglia. Sorry gia ta greeklish, alla sto grafeio den exw ellhnika! Se vrhka kata tyxh kai exw perasei miamish wra na se diavazw, paei h douleia, alla xalali mias kai teleutaia mera pro twn diakopwn shmera.
Gia na valw kai egw ton ovolon mou, egw synh8ws lew oti eimai mia Ellhnida sthn Agglia kai mia Eggleza sthn Ellada. Etsi me vlepoun kai etsi niw8w. Xwrismenh stis 2 patrides.
8a ksanaperasw… Meta tis diakopes!
Καλησπέρα κι από μένα. Κι εγώ εντελώς τυχαία σε βρήκα και μου αρέ για αυτό θα μείνω!
Για μένα το Λονδίνο (καλά λίγο έξω μένω, αλλά Λονδίνο λέω), είναι η καλύτερη πόλη που έζησα ποτέ.
Στην Αθήνα ένιωθα σκλαβωμένος, στη Θεσσαλονίκη (από όπου κατάγομαι) δε νιώθω ότι χωράω, εδώ δημιουργώ. Μου φέρνει μια αισιοδοξία και μια ξεγνοιασιά.
Κι ας μην δουλεύω κανονικά (πρώτη και δυσκολότερη δουλειά το διδακτορικό – στη γιαγιά λέω ότι δουλεύω γιατί δεν καταλαβαίνει τι κάνω εδώ πάνω).
Μ’αρέσει το Λονδίνο, αλλά για μένα είναι μια στάση. Ελπίζω (θα το επιδιώξω) να τον γυρίσω αυτόν τον κόσμο – το Λονδίνο είναι η αρχή.
Γιατί να περιορίζουμε τους εαυτούς μας; Νιώσε τη γη σαν πατρίδα σου και θα είσαι παντού σαν στο σπίτι σου!
Τσάο προς το παρόν – θα τα λέμε!
[…] να γυρίσω αποφασισμένη (και μαυρισμένη) στο Λονδινάκι (μικρή πατρίδα που λέγαμε). Δυο τρεις μέρες μετά την επιστροφή μου σκάει μύτη […]
[…] στα κάγκελα (όπου τσακώνω τη Βρετανική υπηκοότητα) Λονδίνο, μικρή πατρίδα (αυτό ακριβώς που λέει ο […]