Πώς αισθάνεσαι όταν βγαίνεις από την αίθουσα των εξετάσεων και ξέρεις ότι μόλις έκανες το τελευταίο πράγμα που έπρεπε να κάνεις για το πτυχίο σου;
Δεν χοροπήδησα. Δεν πήγα για μπύρες με τους συμφοιτητές μου.
Πήρα τηλέφωνο τον Καβαλιώτη, την αδελφή μου, τη μαμά μου, τον telson.
Περπάτησα μέχρι τη Russell Square, κάθησα σε ένα παγκάκι και έκανα ένα τσιγάρο. In a Daze… baby…
Δηλαδή δεν θα ξαναχρειαστεί να διαβάσω Walter Benjamin και Marx; Δεν θα πρέπει ποτέ ξανά οπωσδήποτε να μελετήσω Castiglione; Δεν πρόκειται να ξαναμπώ στη βιβλιοθήκη ψάχνοντας σαν την τρελή το Consumer Society Reader; Δε θα ψάξω ποτέ πια για παραδείγματα στην Guardian, τη Sun και τους Times; Δε θα κάτσω πια για πάνω από δυο εβδομάδες, να μαζεύω υλικό, να φτιάχνω σκελετό, να κάνω βιβλιογραφίες, να ελέγχω υποσημειώσεις;
Παναγιά μου τί σκατά θα κάνω με τα απογεύματα μου;
Εν τω μεταξύ περιμένω βαθμούς. Άμα δε δω τελική βαθμολογία δε το γιορτάζω. Με τίποτα.
Καλή τύχη με το πτυχίο Σοφία και καλή συνέχεια ό,τι κι αν κάνεις από δω και πέρα
Kαλή σταδιοδρομία
Ούτε πως θυμάμαι πως ήμουν μετά το τελευταίο μάθημα. Νομίζω το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να κοιμηθώ, είχα περάσει 2 βδομάδες στο σερί με 3 ώρες ύπνο κάθε βράδυ, και αν… Δεν αισθανόμουν τίποτα, ούτε καν ανακούφιση!
Βέβαια, μετά από μερικές μέρες, γιορτάσαμε το τέλος των εξετάσεων στραγγίζοντας την παμπ της γειτονιάς. Αλλά, πριν πάρουμε βαθμό πτυχίου, ήμασταν όλοι σε αναμένα καρφιά!
Καλή τύχη Σοφάκι!
Sygxarhthria