Χρόνια τώρα λέω σε φίλους που κάνουν θυσίες πέρα από το λογικό για τη δουλειά τους ότι δεν κάνουν καλά. Τώρα με την κρίση όλο και περισσότεροι αρχίζουν να το ξανασκέφτονται.
Μπορεί να είμαι και περίεργη αλλά από τη δεύτερη δουλειά μου (στην πρώτη όλοι μαθαίνουμε) έχω κάποιες αρχές οι οποίες είναι απαράβατες. Δύο πολύ βασικές είναι:
- Δεν δουλεύω παραπάνω από το λογικό χωρίς να πληρώνομαι (με κάποιο τρόπο)
- Δεν χάφτω υποσχέσεις ούτε πληρώνεται το νοίκι μου με αυτές
Τεμπέλα δε μπορείς να με πεις. Ούτε μπορώ να πω ότι δουλεύω εννιά με πέντε νταν. Δουλεύω και παραπαπάνω, έχω δουλέψει και στο σπίτι, έχω δουλέψει και Σαββατοκύριακα. Έχω ξενυχτίσει, έχω προλάβει, έχω παραδώσει. Έχω κάνει πάνω από μία δουλειές. Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι αυτό δεν μπορεί να γίνεται συνέχεια. Για τους εξής απλούς λόγους.
- Αν δουλεύω ΣΥΝΕΧΩΣ πολλές υπερωρίες θα έπρεπε να έχεις προσλάβει και έναν (τουλάχιστον) ακόμα. Του κλέβω τη δουλειά.
- Αν δουλεύω ΣΥΝΕΧΩΣ πολλές υπερωρίες υπάρχει η περίπτωση να μην κάνω σωστά τη δουλειά μου. Δεν είμαι efficient. Πρέπει να λυθεί το θέμα για να κάνω τη δουλειά καλύτερα, γρηγορότερα, με λιγότερα resources.
- Αν δουλεύω ΣΥΝΕΧΩΣ πολλές υπερωρίες δημιουργώ γρήγορα κλίμα στη δουλειά υπό το οποίο όποιος δεν κάνει υπερωρίες είναι τεμπέλης. Γαμάω την αγορά και για τους υπόλοιπους.
Επειδή δουλεύω από τότε που ήμουν 18 χρονών νιάναρο – έχει περάσει πάνω από δεκαετία – συνήθως γελάω πάρα πολύ – και λυπάμαι – με πτυχιούχους φίλους που πιάνουν την πρώτη τους δουλειά στην πιο παραγωγική τους φάση (εκεί γύρω στα 23 με 27) και καίγονται από τον πολύ ενθουσιασμό ή από τις πολλές υποσχέσεις. Είναι ΑΠΕΙΡΕΣ οι εταιρείες που τάζουν απλόχερα. Τίτλοι μοιράζονται δεξιά και αριστερά. Φίλοι γίνονται “στελέχη” με όλες τις ευθύνες αλλά χωρίς καμία πληρωμή. Και δε μιλάω απαραίτητα για λεφτά. Πληρωμή είναι και οι συνθήκες, η εκπαίδευση, η εξέλιξη.
Το τί μπαρούφες έχω ακούσει με τα χρόνια είναι άλλο πράγμα. Και προσωπικά και από φίλους. Η αγαπημένη μου μπαρούφα λέγεται σε ανθρώπους που δουλεύουν σε agencies (π.χ. PR agency). Τους ταίζουν πρωινό – μεσημεριανό και βραδυνό ότι όταν κάνεις PR in house είσαι άχρηστος ενώ τα πραγματικά ταλέντα δουλεύουν μόνο σε agencies. Αυτό (μαζί με άλλες συνδεδεμένες μπαρούφες) δημιουργεί αυτό το εμετικό πρότυπο του hungry predator, που βρίσκει πελάτες, κάνει υπερωρίες, φέρνει accounts, δουλεύει και τα Σαββατοκύριακα, κόβει κεφάλια, έχει σπαθί, in the end there can be only one, ζήτω ο Highlander. Μπορεί να το δουλεύω λίγο τώρα όλα αυτό αλλά υπάρχουν εταιρείες που όλη αυτή η μπαρούφα λειτουργεί πολύ καλά. Γιατί; Γιατί οι υπάλληλοι τρέχουν και ο εργοδότης τους βοηθάει να τρέχουν γρηγορότερα. Όταν όμως τρέχεις μόνος σου, κάτι πρόβλημα υπάρχει.
Μία σχέση υπαλληλική είναι μία σχέση δούναι και λαβείν. Δε θεωρώ δηλαδή ότι το κακό κεφάλαιο μου πίνει το αίμα. Εγώ δίνω γνώση, δουλειά και εμπειρία. Μου δίνουν συνθήκες, εξέλιξη και μισθό. Η σχέση αυτή είναι μία σχέση ΡΙΣΚΟΥ και ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ.
- Ο εργοδότης με προσλαμβάνει για αυτά που έχω αλλά και για τις δυνατότητες που έχω. Εμμέσως υπόσχομαι ότι θα εξελιχθώ και άρα ο εργοδότης θα επωφεληθεί κι άλλο.
- Εγώ δουλεύω και δίνω παραπάνω από το συμβόλαιο μου όπου χρειάζεται μέσα σε λογικά πλαίσια γιατί κάνοντας το αυτό μαθαίνω και εξελίσομαι.
Αυτή η σχέση καταστρέφεται εύκολα όταν οι υποσχέσεις από το ένα ή το άλλο μέρος παραμένουν μόνο υποσχέσεις και δεν γίνονται πραγματικότητα. Όλοι οι υπάλληλοι δηλαδή επενδύουμε και μπορεί κάτι να μην πάει καλά (δεν τα βρήκαμε, άλλαξε η αγορά κλπ). Όλοι οι εργοδότες επενδύουν και μπορεί κάτι να μην πάει καλά (άλλα είχαμε άλλα κατάλαβαν, αλλάξαν οι ανάγκες της εταιρείας κλπ.) Καμία ένσταση σε αυτό.
Η ένσταση μου είναι σε περιπτώσεις (που στην Ελλάδα ήταν πολλές) που ο εργοδότης αποζητά μια σχέση μονομερή (το ίδιο ακριβώς πιστεύω και όταν ο υπάλληλος ζητάει μια σχέση μονομερή και ξύνει τα απαυτά του όλη μέρα).
Ο εργοδότης σου δεν είναι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Αγοράζει κάτι από σένα που εσύ πουλάς. (ναι, έχει και υποχρεώσεις να σε στηρίξει μέσα στο νόμιμο πλαίσιο ή και παραπάνω από αυτό).
Εσύ επίσης δεν είσαι φιλανθρωπικό ίδρυμα. Πουλάς κάτι και ο εργοδότης σου αγοράζει. Επενδύεις κάθε μέρα κάτι. Μην σε πιάνουν κότσο όμως. Οι τίτλοι, οι υποσχέσεις, οι φιλοσοφικές μπαρούφες περί εξέλιξης κάποια στιγμή στο θολό μέλλον είναι πολλές φορές απλές μπούρδες. Σταμάτα να τα χάφτεις.
Θα μου πεις πώς. Αυτό έρχεται με τον καιρό. Με την εμπειρία. Δώσε πράγματα αλλά ζήτα κι όλας. Ζήτα εκείνο το project που σου αρέσει. Ζήτα ένα σεμινάριο. Δείξε γιατί θα σε βοηθήσει και πώς θα ωφελήσει την εταιρεία. Χώσου, μάθε, επένδυσε. Βλέπεις όταν όλα αυτά είναι περιττά και θέλουν μία μηχανή; ΦΥΓΕ ΚΑΙ ΓΡΗΓΟΡΑ.
Η κατάρευση της εμπιστοσύνης σχέσης υπαλλήλου – εργοδότη που βλέπω πολύ συχνά στην Ελλάδα παράγει νομίζω σε μεγάλο βαθμό το όνειρο του δημοσιουπαλληλισμού. Δεν γεννιούνται όλοι οι νέοι στην Ελλάδα απογοητευμένοι. Είναι πολλοί που το πάλεψαν, έτρεξαν, παιδεύτηκαν και είδαν ότι δεν πάει πουθενά. Δεν βρήκαν εργοδότες που να επενδύουν στο ανθρώπινο δυναμικό τους, τους ταίσανε πολλές μπαρούφες. Και με τον καιρό χάσανε την όρεξη τους. Καλύτερα 800 ευρώ και μία το μεσημέρι σπίτι τους.
Και είναι ΚΡΙΜΑ. Είναι έγκλημα αυτό το πράγμα, να υπάρχει τόση όρεξη και τόσο μορφωμένος κόσμος που αναλώνεται και καταστρέφεται έτσι.
Γι’αυτό σου λέω μην ακούς κανέναν, μην εμπιστεύεσαι τυφλά. Έχεις το μυαλό να κρίνεις. Ο εαυτός σου είναι το μόνο κατάδικο σου προϊον. Είναι το εργαλείο σου. Είναι ο τραπεζικός σου λογαριασμός και η επένδυση σου για το μέλλον. Προστατεύσε τον. Δες, ρώτα, σκέψου. Μην χάφτεις ό,τι σου πασάρουν. Η ευθύνη ξεκινάει πρώτα από εσένα.
ΕΝΤΑΞΕΙ ΛΟΙΠΟΝ ΑΠΛΑ ΠΡΟΣΚΥΝΩ!!!!!!ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙΣ!!
(Αν και πιστευω οτι αμα δεν ησουν τοσα χρονια στο εξωτερικο δεν θα τα ελεγες τοσο ξεκαθαρα)
Έχεις (ένα κάποιο) δίκιο σε αυτό αλλά έφυγα από την Ελλάδα 22 ετών. Είχα δουλέψει 4 χρόνια και στην Ελλάδα πριν φύγω.
Επίσης, αν διανοηθείς και θίξεις το ωράριο σε συνέντευξη, σε πετάνε έξω επί τόπου.
το έχω ακούσει και αυτό, ναι.
Σε συνέντευξη σε κατασκευαστική συμβουλευτική στο Λονδίνο:
Εγώ: Και οι ώρες εργασίες ποιές είναι;
Οι άλλοι: Συνήθως 8 το πρωί με 6 το απόγευμα, αλλά πολλές φορές μένουμε περισσότερο…
Εγώ: Εμμμ, μάλιστα… (Yeah, riiight!)
Ούτε με σφαίρες δεν θα την έπαιρνα την “δουλειά” (δουλεία;) και να μου την δίνανε!
ναι οκ σε μια εποχη ομως που τα πραγματα ηταν ΠΑΡΑ πολυ διαφορετικα. Υπηρχε μονο “ανηφορα” τοτε ενω τα τελευταια 2 χρονια ΜΟΝΟ “κατηφορα”.Υπαρχει διαφορα σε λεω.
εδώ ακριβώς διαφωνούμε. άφησα την Ελλάδα για αρκετούς λόγους αλλά και επειδή έβλεπα οτι η ανηφόρα ήταν ουσιαστικά ανύπαρκτη, ένα ψέμμα.
η νοοτροπία της εκμετάλευσης (από τον εργοδότη ή τον εργαζόμενο) στην Ελλάδα ΔΕΝ είναι αποτέλεσμα της κρίσης. Είναι προυπόθεση της.
μα δεν καταλαβες εγω συμφωνω ΑΠΟΛΥΤΑ μαζι σου και μουτζωνω τον εαυτο μου που δεν ειχα και εγω τα κοτσια να σηκωθω να φυγω απο δω οταν μπορουσα. Και τωρα που θελω (ή με ψιλοσπρωχνουν θα ελεγα καλυτερα) παλι δεν μπορω για αλλους λογουσ βεβαια.
ΜΥFAKENAME…ποσο δικιο εχεις αλλα στην ελλαδα οταν φευγεις γιατι σε πηζουν θεωρειται απο πολλους οτι εισαι λιγοψυχος και φυγοπονος.Δυστυχως..¨(
Με όλο τον σεβασμό, όλα καλά αυτά που λες, συμφωνώ απόλυτα. Μάλιστα χωρίς να θέλω σε καμία περίπτωση να υποβιβάζω το ποστ σου θα τα χαρακτήριζα και αυτονόητα. Προσωπικά όταν σε μία προηγούμενη δουλεία με έσκιζαν και όχι μόνο δεν είχα καμία “πληρωμή” οπως σωστά τις περιγράφεις, άλλα ούτε και καμία ηθική επιβράβευση, άντεξα λίγους μήνες μέχρις ότου αποφάσισα να ψάξω μανιωδώς για άλλη δουλεία.
Το πρόβλημα είναι ότι στην χώρα μας και ειδικά σε συγκεκριμένους κλάδους σε πατάνε χωρίς να σε ανταμείβουν με τον φόβο (;) της ανεργίας και με την καραμέλα της απόκτησης εμπειρίας (ιδικά σε junior). Σε κάνουν να νιώθεις ότι σου κάνουν χάρη που δουλεύεις για αυτούς! Αν δεν είσαι εργαζόμενος από το “πάνω ράφι” ή αν έχεις τις ανασφάλειες σου δεν είναι κ εύκολο να πεις φεύγω. Έτσι όπως έχει η κατάσταση πάντα θα υπάρχει αυτός που λες οτι γαμάει την αγορά… Θα είναι εκεί να σε αντικαταστήσει.
Η δικά μου προτροπή, ψάξτε για δουλεία. Αυτοί δεν θα αλλάξουν ποτέ, εσείς μπορείτε να έχετε καλύτερη τύχη.
Τα σέβη μου.
Προσωπικά όσο συνηδητοποιημένος ήμουν όταν γύρισα Ελλάδα το 2003 άλλο τόσο ήμουν και όταν έφυγα 7 χρόνια μετά.
Γύρισα γνωρίζοντας τι εστί Ελλάδα. Έτοιμος να δουλέψω υπερωρίες, κακοπληρωμένος πιστεύοντας όμως βαθειά μέσα μου ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν. Δεν υπολόγιζα όμως και παραδέχομαι ότι μου πήρε 7 χρόνια να καταλάβω ότι αυτή η χώρα στο σύνολό της δεν θέλει να αλλάξει.
Πάλεψα, μέσα μου πάνω απ’ όλα, αλλά τελικά δεν βρήκα το λόγο. Θα μπορούσα να συμβιβαστώ, ναι, αλλά για μένα ο συμβιβασμός πάνω στην δουλειά μου, σε αυτό που σπούδασα και γουστάρω να κάνω θα είχε μεγάλο αντικτυπο στην προσωπική μου ζωή.
Έφτασα στο σημείο να πω, καλύτερα εργάτης με άγνοια παρά να βιώνω αυτή την κατάσταση καθημερινά.
Επί του θέματος, θα επαναλάβω αυτό που λες.
Ο κάθε ένας που είναι στην αναζήτηση εργασίας θα πρέπει να μάθει να διεκδικεί. Να διεκδικεί καλύτερες συνθήκες εργασίες, καλύτερο μισθό, καλύτερες προοπτικές. Από την στιγμή της συνεντέυξεως και καθ’ όλη την διάρκεια της σταδιοδρομίας του.
Θα πρέπει όμως να είναι έτοιμος να παλέψει για αυτά. Να μην είναι αμέτοχος, να έχει βλέψεις ο ίδιος να γίνει καλύτερος επαγγελματίας.
Ίσως έτσι, κάποια μέρα, να αλλάξουν κάποια πράγματα.
Χαίρετε σε όλους,
Θεία Σοφία σε διαβάζω καιρό, αλλά δεν ασχολήθηκα ποτέ να κάνω κάποιο comment. Keep up the good work :]
φιλοσοφώντας το αρκετό καιρό τώρα, πάντα μου έκανε εντύπωση γιατί στην Ελλάδα συνήθως προσπαθούμε να τιμάμε και να κρατάμε λάβαρο το “σχέση εξαρτημένης εργασίας”. Απο την πλευρά του εργοδότη συνήθως.
Ποτέ δεν στάθηκε κανείς να σκεφτεί :
– “Για κάτσε, εγώ πηγαίνω σε μια εταιρεία γιατί θέλω με την ζωή μου να κάνω τα εξής 1-2-3-13 πράγματα”.
– “Προσφέρω (συν)εργασία με αντάλλαγμα την εξέλιξη μου, τον βιοπορισμό μου, και στο φινάλε την επίτευξη των στόχων μου”
– “Η εταιρία πάει μπροστά και κερδίζει απο την συνεργασία”
– “Είμαι συνεργάτης και όχι το σκλαβάκι του καθενός”
Αντ’αυτού εισπράτουμε συνήθως το :
– “Σε πληρώνω, I own your ass”
– “Βάλε πλάτη, σπρώξε”
– “Υπάρχουν δυσκολίες αυτό τον καιρό”
– “Δυστυχώς πρέπει να’ρθεις ΣΚ (κατα συρροή όμως, άσχετα με την πληρωμή σε ρεπό)”
– “Είδαμε οτι έρχεσαι 9.05 αντί για 9 (ενώ φεύγεις μετά το 9+ωρο)”
– “Ο πελάτης το θέλει χτες”
Και μετά σκέφτηκα που ζούμε.
Καλησπέρα,
δυστυχώς δεν έχω τίποτα να δηλώσω παραπάνω καθώς με κάλυψες πλήρως σε αυτήν την ανάρτηση. Βασικά, θα μπορούσα να πω αρκετά δυστυχώς όμως δεν γίνεται να αποφύγω αναφορές σε πρόσωπα και καταστάσεις γι’αυτό απλώς θα συμφωνήσω.
Πολύ καλή η αντίληψη περι αμοιβής που δεν περιορίζεται μόνο σε χρήματα αλλά σε επαγγελματική εκπαίδευση, ανέλιξη, δυνατότητα επιλογής project κτλ.
Εξαιρετικό το ποστ σου, κι εγώ σε διαβάζω καιρό, το μόνο που προσθέτω είναι ότι ειδικά σε αυτόν τον κλαδο στην Ελλάδα(PR), χωρίς να είμαι του χώρου αλλά από συζητήσεις με τρίτους, έχω την αίσθηση ότι συμβαίνει και κάτι άλλο. Ο εργοδότης με τον τρόπο του(ποντάροντας στην φιλοδοξία ή ματαιοδοξία του εργαζόμενου), κάνει κάποιον που ξεκινάει να αισθάνεται ο θεός που πχ γνωρίζει/συναντά/βγαίνει για φαγητο με τον τάδε “μεγάλο” πελάτη, συναναστρέφεται το κάθε δημόσιο πρόσωπο, μιλά με δημοσιογράφους κλπ κλπ με κίνδυνο στο τέλος ο εργαζόμενος να πέσει στη λούμπα ότι τελικά του προσφέρει κάτι πολύ σημαντικο!Το οποίο ΔΕΝ ισχύει.Ετσι η αυτοπεποίθηση τονώνεται,η κάρτα γραφει τον τάδε τίτλο και έχεις έτοιμο έναν νεαρό η μια νεαρά που είναι πρόθυμοι να εργάζονται σαν τα σκυλιά χωρίς σημαντική η και καθόλου αύξηση μισθού.Μου θυμίζει εμάς τους δικηγόρους που οταν ήμασταν ασκούμενοι μας έλεγε ο εργοδότης μας “δεν είσαι ασκούμενος, είσαι ΣΥ ΝΑ ΔΕΛ ΦΟΣ και να φέρεσαι στη δουλεια σου ως τέτοιος” Αυτό πρακτικά σημαινε το εξής: “Σε πληρώνω 400 ευρώ χωρίς να σου καλύπτω την ασφάλισή σου για να δουλεύεις από 8-12 ώρες ΩΣ ΔΙΚΗΓΟΡΟΣ”
Κι όμως μεγάλη μερίδα του χώρου το αποδέχεται αυτό διότι ο τίτλος, μαζί με το ανάλογο ντύσιμο και ύφος τους δημιουργεί την ψευδαίσθηση ότι κάνουν κάτι σημαντικότερο από τον υπόλοιπο κόσμο. NOT TRUE. Το ίδιο και σε μεγαλύτερο βαθμό πιστεύω πως γίνεται στον χώρο του PR στην Ελλάδα.
*Καθαρά προσωπική μου άποψη από όσα ακούω και βλέπω σε γνωστούς και φίλους, δέχομαι ότι μπορεί να έχω πέσει και έξω διότι δεν είμαι όπως είπα του χώρου.
Συμφωνώ με τα παραπάνω. Αν είσαι καλός επαγγελματίας, προσέξτε με, ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΣ ΚΡΙΣΗΣ ή ότι άλλο, ΟΧΙ, δεν θα σου πουν “έγινες associate manager of obscure concept here”, δεν πήρες αύξηση, και… *crack whip* ΔΟΥΛΕΥΕΕΕΕΕΕ ΡΕΕΕΕΕΕ.
Θα πρέπει να απαιτήσεις και εσύ αυτά που πρέπει.
Και εδώ συνήθως μπαίνει το “Μα τι λες ρε φίλε, και αν απολυθώ, και αν μου κάψουν το αμάξι, και αν ο γλοιώδης τύπος που δουλεύει δίπλα μου αρχίσει τα “Είδες, αυτός θέλει να κάνει ζημιά στην εταιρία, ΕΝΩ ΕΓΩ Η ΣΤΕΛΕΧΑΡΑ…”…
Ναι. Κανονικά πρέπει να φύγεις αν μπεις σε αυτό το τριπάκι.
Και εγώ τέτοια πράγματα σκέφτομαι, γι’ αυτό και πλέον η επιλογή της μετανάστευσης σε άλλη χώρα είναι valid για εμένα.
Γιατί, πήρα αύξηση φέτος, καλή για τα ελληνικά δεδομένα. Η δουλειά μου μου αρέσει, και οι προιστάμενοι & διευθυντές μου το ίδιο. Δεν έχουμε 9-5 enforcement και εγώ το κάνω 10-6 χωρίς να απολογούμαι.
Αλλά, πλέον μας πληρώνουν με καθυστέρηση, 2μηνη και βάλε, και θέλω να κάνω και μια εκπαίδευση long distance που κοστίζει λίγα σε σχέση με το Μ.Ο., βλ. 1.500 Ε περίπου, και δεν μπορώ.
Αρα – Η θα βρεθεί μια άκρη, γιατί χωρίς ανταμοιβή, αν θέλω κάποιον να μου λέει ότι “είμαι ωραίος”, μου το λέει και η μάνα μου, δεν χρειάζεται να πηγαίνω να δουλεύω.
Η θα φύγω, και ας μου αρέσει η δουλειά μου κτλ. Σε τελική ανάλυση, αν η εταιρεία συνεχίσει να υπάρχει βεβαίως, αυτοί θα χάσουν περισσότερα από μένα…
Αλλά φοβάμαι ότι δεν αποτελώ αντιπροσωπευτικό δείγμα Ελληνα εργαζόμενου, με αυτή τη νοοτροπία. Γι’ αυτό και το “έξω” είναι quite appealing τώρα πια… ;-)
“η νοοτροπία της εκμετάλευσης (από τον εργοδότη ή τον εργαζόμενο) στην Ελλάδα ΔΕΝ είναι αποτέλεσμα της κρίσης. Είναι προυπόθεση της” Τα είπες ΟΛΑ!!!!!!!!!! Άντε να το χώσεις αυτό όμως στο μυαλό του ραγιά Έλληνα. Που χάφτει το παραμύθι ότι είναι τεμπέλης επειδή τεμπελιάζει το 1/20 των εργαζομένων του, πολύ λιγότερο από το Μ.Ο. άλλων χωρών.
Δεν είναι μονο στην ελλάδα έτσι τα πράγματα, παντού είναι. Το πόσους “Associate Directors” έχω δει που δουλεύουν 14άωρα για τα μισά λεφτά από ότι θα έπρεπε… Οι flashy ταμπέλες δεν ελκύουν μονο τους έλληνες. It’s mostly a supply and demand balance issue.