Πολύ από ντροπή – πολύ από ελπίδα

Ντρέπομαι που σας πίστεψα.

Όλους.

Όχι μόνο το ΠΑΣΟΚ.

Θα μου πεις, το ΠΑΣΟΚ είναι κυβέρνηση. Το ΠΑΣΟΚ το πίστεψες (αυτή τη φορά έστω). Εντάξει, το πίστεψα. Όχι πως ήμουν ποτέ κομματικοποιημένη. Αγόρασα όμως ελπίδα που πουλήθηκε απλόχερα.

Άσε με να εξηγήσω πριν καταλήξεις στα δικά σου συμπεράσματα.

Δεν πίστεψα ποτέ ότι λεφτά υπάρχουν. Πίστεψα όμως ότι υπάρχει χώρος και θέληση από το ΠΑΣΟΚ και από ΚΑΘΕ ΠΟΛΙΤΗ να γίνουν οι αναδιοργανώσεις και οι θεσμικές αλλαγές που τόσο χρειάζονται στην Ελλάδα εδώ και εκατοντάδες χρόνια.

Πίστεψα ακράδαντα ότι επιτέλους θα μειωθεί η γραφειοκρατία, θα υπάρξει οργάνωση, διαφάνεια, αξιοκρατία.

Διαφώνησα με το Μνημόνιο – γιατί διαφωνώ ακαδημαϊκά, πολιτικά και ηθικά με τη θεώρηση του ΔΝΤ ως προς την λειτουργία της οικονομίας – αλλά δέχτηκα ότι οι διαρθρωτικές του αλλαγές – ειδικά όσον αφορά τη διαχείριση θα είχαν τουλάχιστον καλά αποτελέσματα.

Σήμερα που τα λέμε έτσι μεταξύ μας ντρέπομαι.

Ντρέπομαι και για το ΠΑΣΟΚ ναι. Για τις ενδοκομματικές τσιριμόνιες και για τις θυσίες στο βουλευτιλίκι. Για το politik speak που ακούω δεξιά κι αριστερά από ανθρώπους που κάποτε θεωρούσα αξιόλογους και τώρα τους βλέπω να γίνονται μικροβουλευτές εν ενεργεία ή εν προετοιμασία.

Αλλά ντρέπομαι – θεούλη μου πόσο ντρέπομαι – και για τον κάθε μικρόνοο καρεκλοκένταυρο, για τον κάθε εργατοπατέρα, για το κάθε μικρολαμόγιο που αντιστάθηκε στην κάθε αλλαγή, για τον κάθε ένα από εμάς  που έψαξε και βρήκε νέα παράθυρα, που αρνήθηκε το χρέος και την ευθύνη καθολικά, χωρίς να αναλάβει έστω κάτι μικρό, έστω μία προσωπική αλλαγή, έστω μία προσωπική παραδοχή.

Ντρέπομαι με την ισοπέδωση των πάντων που καταστρέφει με ραγδαίους ρυθμούς την πίστη σε κάθε μορφή σοσιαλιστικής (με τη μη κομματική έννοια) πράξης.

Αντί αυτού η κατσίκα του γείτονα συνεχίζει να πεθαίνει.

Κι όμως ελπίζω ακόμα. Αυτή είναι η πουτάνα η μοίρα του αισιόδοξου ανθρώπου.

Ελπίζω κάθε φορά που μια ομάδα παιδιών κάνουν κάτι δικό τους. Κάθε φορά που στο Σύνταγμα οι συζητήσεις είναι ήρεμες και όλες οι απόψεις ακούγονται. Κάθε φορά που κάποιος λέει “Έφταιξα κι εγώ”. Κάθε φορά που κάποιος λέει “ΕΓΩ ΘΑ ΤΟΝ ΣΩΣΩ ΤΟΝ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ”

Πιστεύω ακόμα στον άνθρωπο, στις δυνατότητες μας, στο σημείο που ο πίθηκος που σηκώνεται συναντάει τον άγγελο που πέφτει. Κι όσο κι αν ντρέπομαι, αυτό ελπίζω να μη το χάσω ποτέ.

ΠΙΣΤΕΥΩ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ, ΤΟ ΧΩΜΑΤΕΝΙΟ ΑΛΩΝΙ, ΟΠΟΥ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΝΥΧΤΑ ΠΑΛΕΥΕΙ Ο ΑΚΡΙΤΑΣ ΜΕ ΤΟ ΘΑΝΑΤΟ.
(via)

—-
Update/ Σημείωση: Έχουμε μια γενικότερη ερώτηση αν το σωστό στον τίτλο είναι πολύ ή πολλή. Οι απόψεις διίστανται κι όλοι είμαστε σίγουροι ο καθένας για τη δική του. Πού έιναι ένας Μπαμπινιώτης (ο ίδιος) online όταν τον χρειάζεσαι;