Το Πικρό Τσάι της Ξενιτιάς

Ο Αύγουστος στον Πειραιά

Pireaus

Όταν ήμουν εκεί γύρω στα 16, στο Πολυκλαδικό του Πειραιά, ήταν ένα κορίτσι που της άρεσε η φωνή μου.

Ήταν φίλη του αγοριού μου και στα διαλείματα στο καπνιστήριο μου ζητούσε να της τραγουδήσω τον Αύγουστο. Της έκανα το χατίρι, χωρίς να κοιτάω γύρω γύρω, μήπως και πεθάνω από τη ντροπή. Με κοιτούσε μέσα στα μάτια, μαύρη σκιά και ίσια καστανά μαλλιά, μικροκαμωμένη, όμορφη. Μου το ζητούσε με τόση τρυφερότητα που δεν τολμούσα ποτέ να της πω όχι.

Και της τραγουδούσα τον Αύγουστο. Και καμιά φορά βούρκωνε. Από αγάπη εφηβική.

Αναρωτιέμαι αν τελικά της κράτησε το χέρι εκείνο το παιδί των είκοσι κάτι, που έβλεπε το πρόσωπο του κάθε φορά που το τραγούδι έκανε κύκλους στο καπνιστήριο.

Ας μου συγχωρεθεί η μικρή μου ιεροσυλία να το τραγουδήσω. Στις παρακλήσεις μιας γυναίκας ερωτευμένης ποτέ δε μπόρεσα να πω όχι.

Κι αν τίποτα άλλο δεν είχε κάνει ο Νίκος ο Παπάζογλου, έκανε το κορίτσι με τα μεγάλα μάτια και τη μαύρη σκιά να ταξιδεύει, Αύγουστος κάθε μέρα, μέσα στη μέση του Πειραιά.

Leave a Reply

You can use these HTML tags

<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>