Το Πικρό Τσάι της Ξενιτιάς

Η πολλή δουλειά τον τρώει (και τον αφέντη)

Factory  Worker

Τώρα με την κρίση ακούω ότι γενικώς έχει πέσει ένας οργασμός εργασίας (όχι χρήματος).

Από κει που φίλοι Έλληνες κοπανούσαν τα δεκάωρα το ‘χουν ρίξει στα δεκάξι. Δεκάξι ώρες. Όχι δεκάξι ετών πιπίνια (πιο καλή εικόνα αυτή πρέπει να το παραδεχτείς).

Ποτέ μου δεν κατάλαβα αυτή τη λογική της άπειρης εργασίας. Να βαράς 9 με 9 κάθε μέρα.

Πρώτα από όλα πότε πλένεις το σώβρακο σου;

Γελάς; Το σώβρακο είναι βασικό ζήτημα. Νομίζω ότι ως κοινωνία εκπαιδεύουμε μία γενιά που δουλεύει τα 12ωρα και βάλε αλλά τους πλένει το βρακί τους η μάνα τους. Αναγκαστικά. Αλλιώς θα το βάλουν από την ανάποδη (σιχάθηκες αρκετά;)

Τέλος πάντων, τα λέω χρόνια, οι παλιοί τα ξέρουν. Η δουλειά είναι δουλειά. Όσο και να την αγαπάς πάντα δουλειά είναι. Και για να την κάνεις καλά δεν πρέπει να την τρως στη μούρη συνέχεια.

Πάρε για παράδειγμα τις γκόμενες και τους γκόμενους. Εκτός κι αν μιλάμε για το Μέγα Πάθος – που είναι σπάνια τα πάθητα τα μέγιστα – στην αρχή είσαι αυτοκολητίαση και όσο περνάει ο καιρός σιγά σιγά ξενερώνομεν.

Ε το ίδιο και με τη δουλειά – μόνο που εκεί είναι λίγο χειρότερα. Γιατί δεν έχεις μόνο το πώς βρωμεί η μασχάλη του (που στην αρχή ευώδιαζε τριαντάφυλλα και προς το τέλος σου φέρνει σε τυρίλα). Έχεις αντιθέτως ΚΑΙ τις συνθήκες ΚΑΙ τη γραφειοκρατία ΚΑΙ τα λεφτά ΚΑΙ τον Αθλίοντα του γραφείου (σε όλα τα γραφεία υπάρχει ένας Αθλίοντας. πρέπει να γράψω σχετικά ανάρτηση). Τεσπα έχεις πολλά.

Παρεκτός κι αν έχεις βρει το Νιτς σου που λέει κι ο Λευτέρης μάλλον δουλεύεις μια δουλειά που σ’αρέσει ή μια δουλειά έτσι κι έτσι. (Άμα δουλεύεις μια δουλειά που δε σ’αρέσει νταξ, σηκώνω τα χέρια ψηλά, tough, ελπίζω να τα καταφέρεις ν’αλλάξεις κατηγορία). Ότι και να’ναι είναι δουλειά. Πώς το λένε. Σε πληρώνουν για να κάμεις κάτι. Όχι για να χτυπήσεις βαρέα ένσημα και να μείνει από τις πολλές τις ώρες αποτύπωμα η κωλάρα σου στην καρέκλα (γιατί με τόσο καθισιό ο κώλος υπερδιπλασιάζεται) και η μυρωδιά σου ταπετσαρία στους τοίχους.

Θα μου πεις, κακό σύστημα. Βρήκαμε καλύτερο τώρα – μας δείξανε τον φωτεινό το δρόμο τα σταρτάπια και είναι όλα δούλευε για θα βγάλουμε το Google του μέλλοντος. Νταξ, καλά κι αυτά, κι αν σου κάτσουνε και είναι το Νιτς σου που λέγαμε εύγε σου και μπράβο. Μόλις εισηχθείτε και στα Χρηματιστήρια στείλε μου χαιρετίσματα και πες μου “Παρτα θεία Σοφία γω τα κατάφερα” να σε καμαρώσω.

Μέχρι εκείνη την ευκαιρία όμως μήπως να έκανες και τίποτις δικό σου;

Μήπως να διεκδικούσες σοβαρά λίγο χώρο δικό σου;

Λίγο χρόνο δικό σου;

Γιατί ξέρεις, ο σοφός λαός το λέει αυτό με τα κεράσια και το καλάθι.

Ο χρόνος ο δικός σου δίνει ισορροπία. Και ιδέες και νιτς και τέτοια βρίσκουν οι ισορροπημένοι άνθρωποι, όχι αυτοί που είναι στην πιλάλα συνέχεια.

Κι όσο πτώμα είσαι συ, άλλο τόσο πτώμα γίνεται η εταιρεία και στο τέλος η πολλή δουλειά σας έχει φάει όλους εκεί μέσα (και τον αφέντη).

Θα μου πεις και το άλλο. Οι πελάτες δεν πληρώνουν (κρίση) άρα δουλεύουμε περισσότερο μπας και πληρώσει κάποιος από ΟΛΟΥΣ αυτούς. Κάτσε δηλαδή γιατί μου πήρε ώρα να το καταπιώ αυτό.

Έχεις πελάτες.

Δεν πληρώνουν.

Και παίρνεις κι άλλους πελάτες;

Αυτοί δηλαδή γιατί να πληρώσουν αφού δεν πληρώνουν οι προηγούμενοι;

Μήπως το πρόβλημα δεν είναι ο αριθμός αλλά η ποιότητα των πελατών σου;

Λεω γω τώρα, έτσι μια ιδέα.

Τέλος πάντων, γενικά με έχει πιάσει ένας προβληματισμός με αυτό το θέμα τελευταία, ένα σκεψ σκεψ εντατίκ που λέει κι ο Πρόβατος.

Από τη μία κάτι υπερωρίες τις έχω χτυπήσει κι εγώ τελευταία (έχουμε κι εδώ κρίση). Από την άλλη, επειδή δεν τις χτυπάω συχνά (συχνά σημαίνει κάθε μέρα) έχω τώρα την αντοχή να τις χτυπήσω χορεύοντας τσάμικο άμα λάχει και σφυρίζοντας σαν τον καλό στρατιώτη Σβέικ.

Με πιάνει μια στεναχώρια (χωλόσκασα) με φίλους που τραβάνε τα πάθηντα γιατί γίνεται σφαγή. Αλήθεια. Και καίγεται ρε παιδί μ έτσι όλη τους η δημιουργικότητα και η όρεξη.

Κι αναρωτιέμαι. Από αυτή την κρίση τελικά θα βγούμε καλύτεροι ή καμένοι;

Γιατί ξες – όταν βγαίνεις από την κρίση (λέμε τώρα) πρέπει να χεις και μαγιά να χτίσεις.

Εμείς μαγιά θα έχουμε ή θα ‘χουν απομείνει όλοι οι καμένοι που σα να μην έφταναν όλα τα άλλα δε θα έχουν μάθει ποτέ να πλένουν το σώβρακο τους;

4 comments to Η πολλή δουλειά τον τρώει (και τον αφέντη)

  • Έχεις απόλυτο δίκιο Σοφία. Αν και με όχι τόσο γλαφυρό τρόπο, κάτι αντίστοιχο προσπάθησα να αποτυπώσω κι εγώ στο blog μου. Μένω στην κουβέντα του Nasim Taleb “” Those who do not think that employment is systemic slavery are either blind or employed ” και “” Slaves (in Roman and Ottoman days) unlike today’s employees did not need to flatter their boss”

  • Κάτι τέτοια κάνουμε και μετά τρέχουμε να σωθούμε από τα μπερνάουτ και τις αηδίες.

    Και καλά να σ’αρέσει αυτό που κάνεις, αν δεν σ’αρέσει κιόλας;

    Απαπα. Μακριά από μας. Αρνούμαι.

  • ε καλά τώρα, τι ρωτάς; από την κρίση θα βγούμε καλλίτεροι αρκεί να έχουμε το μυαλό να μην καούμε…

    επίσης, άσχετο, αλλά όχι κ τόσο, προτιμώ αντί για τον όρο δουλειά να χρησιμοποιώ τον όρο εργασία – κ να την βλέπω κ ως τέτοια!

    xxxxx

  • Μια χαρά τα λες.. Θα σου πρότεινα να διαβάσεις το βιβλίο που προτείνω στο τελευταίο post μου.. (αν δε το έχεις κάνει ήδη) θα σου αρέσει..

Leave a Reply

You can use these HTML tags

<a href="" title=""> <abbr title=""> <acronym title=""> <b> <blockquote cite=""> <cite> <code> <del datetime=""> <em> <i> <q cite=""> <s> <strike> <strong>