Το εξώφυλλο και το περιεχόμενο

Τελικά δεν είμαι ούτε τόσο χοντρή ούτε τόσο ξενέρωτη όσο φαίνομαι στο digital-era. Αυτό δήλωσε η απίστευτη Μαρία, που με ανακάλυψε στο λούμπεν Elysee, μπουζουξίδικο ολκής στα Λονδίνα.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Η Μαστεράτη Φιλόλογος μαζί με φίλους και φίλες κανόνισε μπουζούκια. Αυτό ούτε που να της το ματαξαναπείτε και να μείνει μεταξύ μας. Κανονίσανε λοιπόν τραπέζι στο Elysee, και καλά ελληνικό εστιατόριο αλλά εμείς δε φάγαμε. Κάτι κρασιά και κάτι ουϊσκάκια κατεβάσαμε και κάναμε διάφορους πανικούς (περισσότερα για τους οποίους παρακάτω)

Η Θεία Σοφία βαριόταν. Είναι τέταρτος χρόνος στο Λονδίνο και δεν έχει πάει στα μπουζούκια, ούτε είχε καμιά πρεμούρα τρελή να πάει. Αλλά όταν κανονίζει τέτοια πράγματα η Μαστεράτη Φιλόλογος εγώ δεν μπορώ να λείπω: “Μωρή να σε δω στα μπουζούκια και τί στον κόσμο”, είπα η τελειωμένη σκυλού και ακολούθησα.

Πρώτο τραπέζι πίστα είμασταν! 13 άτομα παρέα. Μαζί και η Κερκυραία (όπου γάμος και χαρά η Βασίλω πρώτη) την οποία προσκυνούσε ο τραγουδιστής (“Γιάννης”, μου δήλωσε, “47”) και μετά με έρανε λίγα γαρύφαλλα για το εφέ. Μαζί μας η “κόρη” Ελίνα που έχει γέλιο τρανταχτό και ανεβαστικό και ο σύζυγος της που την κοιτάει και λιώνει. Μαζεύαμε τα σορόπια (α ρε Τσυπραία τί κάνεις). Μαζί μας επίσης η Βασιλική (την οποία πολύ αγαπάω, έχουμε και τα ίδια γυαλιά) και ο έρωτας της ο Χρήστος.

Ο Χρήστος που λέτε είναι και πολύ ωραίος τύπος. Άμα τώρα ο άλλος είναι από την Αθήνα, έχει σπουδάσει στη Θεσσαλονίκη (και του φαίνεται) και τώρα κάμει κι άλλες σπουδές στο Εδιμβούργο δε μπορεί έχει μια κάποια μαγκιά (αυτή η Σκωτία μας έχει γαμήσει, θύμησε μου άλλη φορά να σου πω). Σηκώθηκε που λες ο Χρήστος να χορέψει βαρύ ζεμπέκικο “Είμαι της γερακίνας γιος” και προσκυνάγανε τα γκομενάκια από κάτω. Για να μη σας πω για τον τραγουδιστή που του έδινε μικρόφωνο.

Φυσικά εγώ και η Κερκυραία δε μπορούσαμε να λείπουμε από αυτή τη γιορτή και το κουνήσαμε το κορμάκι μας όπως έπρεπε και άρμοζε εις τας περιστάσεις.

Αδυναμία μου γι’αυτό το βράδυ ο Αλέξανδρος που χόρεψε στρωτή, σωστή ζεμπεκιά και παρόλο που δεν είναι βαρύς τύπος (γιατί εμένα μ’αρέσει λίγο βάρος) ήταν ευγενικός, ατακαδόρος και πολύ κεφάτος. Ξανθέ μη σε χάσουμε, να σε έχουμε από κοντά, γιατί ξέρεις και στίχους σε τραγούδια που δεν έχουμε ξανακούσει ποτέ.

Και να μην αναφέρω το κουτσομπολιό το μαύρο που παίζει σ’αυτό το Elysee, γιατί ο Έλληνας αγάπη μου όπου και να πάει Έλληνας παραμένει. Μπήκαμε μέσα και νιώσαμε βλέμματα πάνω μας λες και πάμε εκκλησία στην ανάσταση. Φουλ πασιόν εν τω μεταξύ σύσσωμη η ελληνική κοινότητα στο Elysee. Πιάτα να δεις. ΠΙΑΤΑ. Όταν λέμε πιάτα, για να καταλάβεις, εννούμε ότι η μπάντα κάθεται σε ένα μπαλκόνι υπερυψωμένο που από κάτω είναι κούφιο για να σπρώχνουνε τα σπασμένα.

Εκεί λοιπόν που σηκώνομαι να χτυπήσω παλαμάκια στην Κερκυραία έρχεται ένα κορίτσι, με πιάνει από το χέρι και μου λέει “εσύ είσαι που κάνεις το digital-era;” και μένω σέκος η Θεία Σοφία όρθια πάνω στην πίστα. Αυτή λοιπόν ήταν η Μαρία. Και καλά εντάξει, έχω ανθρώπους που με διαβάζουν. Έπρεπε να με πετύχουν στα μπουζούκια του Λονδίνου; Χάθηκε στο Πανεπιστήμιο; Στη βιβλιοθήκη; Κάπου πιο ποιοτηκά; Όχι, πουτάνα τύχη στα μπουζούκια έπρεπε να με πετύχουν. Τεσπα η Μαρία λοιπόν παρακολουθεί λέει το digital-era πολύ καιρό, από τότε που ήταν στο Παρίσι. Και ήρθε στο Λονδίνο το Σεπτέμβριο. Και μου δήλωσε ότι με περίμενε πολύ πιο ξενέρωτη. Επίσης να κατεβάσω τις παλιές φωτογραφίες γιατί είμαι πολύ κορμί από κοντά. (Τώρα αυτό για καλό το έλεγε; Ναι σκάστε ήταν συμπαθητικό το κορίτσι). Πάει και στην Κερκυραία και της λέει “Εσύ είσαι η Κερκυραία;” (α μωρή Κερκυραία βουρδούγιο σ’έχω κάμει στα μπλόγκια). Μετά που ήπιε λίγο παραπάνω η Μαρία (και το σημειώνω γιατί μπορεί και να μη το θυμάται) ήρθε, κάθησε στα γόνατα μου και μου φώναξε “Είσαι πολύ ωραία ρε Σοφία!” Να ‘σαι καλά ρε Μαράκι, μην ξεχάσεις να μου στείλεις e-mail.

Μιλώντας και με τη Μαρία κατάλαβα ότι το αναγνωστικό κοινό δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι εγώ κι ο Κώστας χωρίσαμε (λυπηρό αλλά πραγματικό) και το κορίτσι πολύ στεναχωρήθηκε. Επίσης υπάρχει μια υποψία (μου το ‘χει πει και μια έταιρη blogger αγαπημένη αυτό) ότι είμαι λίγο ξενερουά. Εγώ ρε ; Για κοιτάξτε με καλά γιατί δε μ’έχετε κόψει μου φαίνεται.

Σκηνικά άπειρα έχω να σας διηγηθώ αλλά λέω να τα αποσιωπήσω γιατί ότι γίνεται στο γιατρό, στην εκκλησία και τα μπουζούκια πρέπει να μένει εκεί μέσα.

‘Ετσι λοιπόν που χορεύαμε, που πίναμε, που τραγουδούσαμε, έτσι που ο Χρήστος χτύπησε παλαμάκια στη ζεμπεκιά μου, κι εμείς στη δική του, έτσι που ο Αλέξανδρος τραγούδησε με την τραγουδίστρια, έτσι που σκύψαμε για να αποφύγουμε τα σπασμένα που εκσφενδονίζονταν δεξία και αριστερά πολύ γούσταρα παιδιά μου. Γιατί όπως έχουμε ξαναπεί όλα πρέπει να τα κάνει ο άνθρωπος σ’αυτή τη ζωή.

Μόνο μια σημείωση: Έτσι που σήκωσα το χέρι και τραγούδησα, ξέρεις (εσύ) ποιο τραγούδι, νομίζω ότι ήσουν πολύ μακριά. Και περιμένω την ανταπόδοση. Με τρόπο βαρύ και λαϊκό.