Καλλιδρομίου και απελπισίας γωνία

>> Θα το βρεις και στο δωρεάν e-book “Τα Μεταμεσονύχτια“. Κλικ για να το κατεβάσεις.

Kallidromiou Str. Eksarxia, Athens
Uploaded by patatoukou on 13 Jun 07, 5.57PM GMT.

Το σπίτι δε με χωράει.

Δεν είναι μικρό. Είναι μεγάλο.

Έχει κάτι παράθυρα από το πάτωμα μέχρι το ταβάνι – και το ταβάνι είναι ψηλό ξέρεις – και μπαίνει κι ο αέρας από παντού.

Σε αυτό το σπίτι δεν μυρίζει εξάτμιση και σάπια φρούτα τη μέρα μετά τη λαϊκή… δεν έχει λαϊκή στο δρόμο μου τώρα.

Σε αυτό το σπίτι δεν ακούγεται το κουδούνι μέσα στο απόγευμα – φίλοι που πηγαίναν για καφέ στην πλατεία και περάσανε να πουν ένα γεια.

Εσύ ρε γαμώ το στανιό σου γιατί δεν πέρασες ποτέ αφότου έφυγες;

Το σπίτι μου κάνει ξένο. Όταν είσαι εδώ μόνο σαν κάτι να αλλάζει. Βέβαια… έχεις χρόνια να φανείς. Πού χάνεσαι αλήθεια;

Έχω βαρεθεί.

Έχω βαρεθεί να αλλάζω σπίτια, ακούς;

Κι έχει κι έναν διαολεμένο αέρα…

Τον θυμάσαι αλήθεια εκείνο το γάτο που τάιζα στον πεζόδρομο, εκεί στην Καλλιδρομίου, πριν το μαγαζί του Νικόλα; Στα σκαλάκια. Τί του είχε συμβεί κι είχε μείνει με ένα μάτι; Δεν έμαθα ποτέ. “Τι τα ταίζεις και μας μαζεύονται εδώ χάμω τα αδέσποτα;” μου φώναζε μια γριά από ένα μπαλκόνι. Έκανα την κουφή.

Κι όταν έφυγες πάλι την κουφή έκανα.

Είχα ένα φίλο – πέθανε πριν χρόνια, κάτι με ναρκωτικά, με γυναίκες, θα σε γελάσω – που του ‘τυχε ένα ατύχημα και δεν άκουγε για λίγο καιρό. Τώρα δεν άκουγε αλήθεια, δεν άκουγε λόγω του κλονισμού, δεν ξέρω. Αλλά μου είχε πει ότι ήταν οι πιο βελούδινες ώρες του.

Ακούς; Βελούδινες ώρες. Ποιητής ήταν μάτια μου αλλά πάει.

Οι δικές μου οι ώρες δεν ήταν βελούδινες. Κι ας έκανα πως δεν άκουσα.

Την πόρτα που κλείνει πίσω σου την ακούω κάθε μέρα.

Θα φύγω τώρα. Το γατί στα σκαλάκια το ‘χω χάσει εδώ και χρόνια, έχασα και τα σκαλάκια, και τη λαϊκή, και τον φίλο μου τον ποιητή κι εσένα.

Εδώ που είμαι τα τσιγάρα δεν έχουν την ίδια γεύση. Έχασα και το μολύβι των ματιών μου. Το πιστεύεις; Είναι μεγάλο το σπίτι πού να το βρω τώρα, σε κάποιο συρτάρι θα ‘χει χωθεί πίσω πίσω και θα το βρω στην επόμενη μετακόμιση.

Χτες το βράδυ, μια σκέψη με τάραξε και δεν μπόρεσα να κοιμηθώ.

Αν – λέω αν – γύριζες κάποτε σ’εκείνο το σπίτι στην Καλλιδρομίου και με έψαχνες; Ξέρεις πόσα σπίτια έχουν περάσει από τότε; Εγώ δε θυμάμαι καλά καλά. Πώς θα με βρεις;

Και το πρόσωπο μου έχει αλλάξει – φοβάμαι μη και στο δρόμο δε με γνωρίσεις.

Θα φύγω τώρα. Βρήκα κάτι βελούδινες ώρες στο συρτάρι της κουζίνας.

Σε φιλώ.

—-
Στη Μάγδα – που όταν μου το πει σε σκοτεινό αμφιθέατρο θα αξίζει που το έγραψα.