Τα μάτια του λάμπουν πορφύρα

>> Θα το βρεις και στο δωρεάν e-book “Τα Μεταμεσονύχτια“. Κλικ για να το κατεβάσεις.

Street Artist with Red Eyes – Artista Callejero de Ojos Rojos
Originally uploaded by Gabriel Robledo

Σήμερα με έπαιξε ο διάολος για μια σπιθαμή κορμί κι έχασε. Γιατί το κορμί μου είναι δικό σου.

Κάθησα μπροστά στη θάλασσα – τσιγάρο στο ένα χέρι, το βιβλίο μου στο άλλο.

Ο διάολος είναι ξανθός και κατάλευκος, με τρυφερό δέρμα εφήβου, αγγελικός.

Με ρωτάει τί θα πάρω και μου γελά το καλογυμνασμένο χαμόγελο του καλού σερβιτόρου.

– Καλή επιλογή, μου λέει όταν του δίνω την παραγγελία και θαυμάζει το βιβλίο μου.

Στέκεται δίπλα μου και με ρωτά για τον συγγραφέα, αν έχω διαβάσει το Sandman, αν μ’αρέσει το βιβλίο.

Φοράει γυαλιά ηλίου – από αυτά τα στρογγυλά που γύρω από τους φακούς έχουν μαύρο δέρμα που ακουμπά στο πρόσωπο και δε βλέπω τα μάτια του καθόλου.

Φεύγω και μου χαμογελά το αντίο.

Καθώς η μέρα προχωρά μου στέλνει τον Ασταρόθ που μου μιλά για αριθμούς και κρυμένους θησαυρούς.

Μου στέλνει τον Φούρκας που μου ψιθυρίζει για τα ταρώ μου, και τα μυστικά τους που δεν έχω ανακαλύψει.

Φέρνει στον δρόμο μου τον Γκρέμορι που για χατήρι του παρθένες λιώνουν στο θειάφι.

Δεν το ξερα. Αλήθεια. Κι ούτε και τα κατάλαβα όλα τα δαιμόνια τα υποτακτικά του, μήτε και μου πέρασε από το νου όταν τα είχα μπροστά μου. Μα το βράδυ που έβαλα το κλειδί στην πόρτα μου και έκλεισα πίσω μου θυμήθηκα πως όταν ο διάολος σηκώθηκε από δίπλα μου και γύρισε να φύγει, πίσω από το μαύρο δέρμα που είχαν τα περίεργα γυαλιά του – έλαμψε η πορφυρή αντανάκλαση των ματιών του. Κι εκείνη τη στιγμή – που με ελευθέρωσε και δέχτηκε την ήττα – είδα το παιγνίδι και σάστησα.

Όχι δεν ήμουν γεναία. Μήτε βρήκα μέσα μου κανέναν θεό.

Με έπαιξε ο διάολος κι έχασε γιατί το κορμί που ζήτησε δεν ήτανε δικό μου και στο δικό σου το μετόχι μήτε άνθρωπος μήτε αερικό κοτάει να πατήσει.